IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Τουρκικός αναθεωρητισμός και ελληνική νάρκη. Για να μην βλέπουμε τους Τούρκους να μας ταπεινώνουν διαρκώς, τους δε εταίρους και συμμάχους μας να μας επαινούν για την αυτοσυγκράτησή μας. Οι απανωτές εμπρηστικές δηλώσεις των Τούρκων για τη Συνθήκη της Λωζάννης και το καθεστώς του Αιγαίου δεν λένε τίποτε καινούργιο. Για μια χώρα με ηγεμονικές φιλοδοξίες στην περιοχή, η αλυσίδα των ελληνικών νησιών μια ανάσα από τις ακτές της αποτελεί καρφί στο μάτι, που σε καμιά περίπτωση, και με όποιο καθεστώς, δεν είναι διατεθειμένη να αποδεχθεί. Από την εποχή των Περσών, ο κάτοχος της μικρασιατικής ακτής χωρίς το στρατηγικό βάθος της αιγαιακής ενδοχώρας είναι ευάλωτος. Και αργά ή γρήγορα επιδιώκει να επεκτείνει τον έλεγχό του και σ’ αυτήν. Στην πραγματικότητα, στη δυσχερή θέση που βρισκόμαστε σήμερα δεν μπήκαμε τώρα αλλά το 1922, όταν χάσαμε το μικρασιατικό προγεφύρωμα της Σμύρνης και της ενδοχώρας της. Χωρίς όμως αυτό η άμυνα των νήσων είναι εξαιρετικά δύσκολη – όπως ακριβώς και το αντ

Δασικές πυρκαγιές: πού είναι η πρόληψη; Δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις μια κρίση αν δεν έχεις καθαρό μυαλό. Αυτό θα πει: αναζητάς απροκατάληπτα τα διαθέσιμα δεδομένα, τα επεξεργάζεσαι λογικά, κάνεις τις εννοιολογικές διακρίσεις που απαιτούνται για την ερμηνεία τους και καταλήγεις σε συμπεράσματα με βάση κριτήρια που έχεις υιοθετήσει. Η Ελλάδα καίγεται ξανά. Η χώρα, λένε οι ειδικοί, κινδυνεύει με ερημοποίηση – να γίνει κάτι μεταξύ Ιράκ και Ντουμπάι. Δύο είναι τα κρίσιμα ερωτήματα: πόσο ευθύνεται η κλιματική κρίση για τους έντονους καύσωνες και τις δασικές πυρκαγιές που συνεπιφέρουν; Πόσο αποτελεσματικά διαχειριζόμαστε το φαινόμενο των δασικών πυρκαγιών; Τα δύο ερωτήματα αντιστοιχούν σε διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης. Το πρώτο επίπεδο αφορά τη μακροχρόνια αλλαγή του παγκόσμιου κλίματος, τις συνέπειες της οποίας αναπόφευκτα υφιστάμεθα. Το δεύτερο αφορά τον τρόπο που, ως οργανωμένη πολιτική κοινότητα, χειριζόμαστε τις άμεσες συνέπειες της κλιματικής κρίσης. Εχουμε, ανισομερώς

ΤΟ ΔΙΚΑΙΟ ΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ. «Vasa inania plurimum sonant», «τα κενά δοχεία ηχούν περισσότερο», έλεγαν οι Λατίνοι. Η διαφορά για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας, πλέον της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (Α.Ο.Ζ.) είναι μια συνηθισμένη νομική διαφορά, μια εύκολη υπόθεση για τους νομικούς, που κανονικά δεν θα απασχολούσε ιδιαιτέρως κανέναν. Τι θα έπρατταν οι δικαστές ενός διεθνούς δικαστηρίου, εάν τους ορίζονταν με σαφήνεια το έδαφος των αντίδικων κρατών, και η θαλάσσια γεωγραφία προς οριοθέτηση; Εφαρμόζοντας απλώς τους εθιμικούς πλέον κανόνες του δικαίου της θάλασσας θα μετρούσαν τις εκατέρωθεν ακτογραμμές, θα έβρισκαν τις αναλογίες, θα όριζαν την επήρεια των νησιών, και τέλος θα οριοθετούσαν είτε την υφαλοκρηπίδα είτε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.), με έναν πολύ προβλέψιμο στις ημέρες μας τρόπο – εκτός και εάν τους επιτρέπονταν να δικάσουν με την περιβόητη αρχή της επιείκειας (ex auquo et bono) οπότε η κρίση τους θα διέφερε σε κάποιον βαθ