IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Και π αντού ο θάνατος, σχεδόν σαν φυσικό φαινόμενο. Και ο μέσος καταναλωτής των εικόνων, ο τηλεθεατής, να βρίσκεται κι αυτός σε μια αργή πορεία εξοικείωσης με τη φρίκη, μαθαίνοντας να συμβιώνει με το τραγικό μέσα από την οθόνη, σαν έναν κόσμο έξω απ’ αυτόν, άυλο, σε αντίθεση με την «πραγματική» ζωή που βιώνεται μέσα στο σαλόνι του, προφυλαγμένη στο ιδιωτικό του καταφύγιο. Η εικονική αυτή ζωή των μέσων μαζικής χειραγώγησης, φτιαγμένη από φοβικά σύνδρομα, υστεροβουλία, κυνισμό με ανθρωπιστική επίφαση, επιχειρεί να στερήσει από τις εικόνες της φρίκης την πολιτική τους διάσταση, το πλαίσιο και τους μηχανισμούς που τις γεννούν, τα συμφέροντα και τις δυνάμεις που έμμεσα ή άμεσα καλλιεργούν και εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Μια φιλάνθρωπη ανθρωπιστική αισθηματολογία ως άλλοθι για τις βαριές ευθύνες για τη συμμετοχή της Δύσης στα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Για άλλη μια φορά, οι χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που χάνονται, οι πρόσφυγες που ξεριζώνονται, οι ανέ...

Εκείνο που μας διακρίνει από τους θεούς, τους αθάνατους και τα άλλα έμβια όντα είναι η επίγνωση πως δεν ελέγχουμε τη μοίρα μας. Αυτός άλλωστε είναι ίσως και ο λόγος, για τον οποίο αναζητούμε το «νόημα» μιας ύπαρξης που δεν μπορεί παρά να είναι μάταια. Με αυτήν την έννοια, η αίσθηση «εαυτού» είναι ταυτόχρονα το υποκείμενο μιας διάχυτης αγωνίας και το αντικείμενο μιας αέναης φροντίδας. Δεν μπορούμε λοιπόν ούτε να την αντιπαρέλθουμε, ούτε να την ξεχάσουμε, ούτε να αδιαφορήσουμε γι’ αυτήν. Πολύ περισσότερο που το οποιοδήποτε νόημα της ζωής συναρτάται με το νήμα του διανυόμενου χρόνου. Η στιγμή του παρόντος δεν μπορεί να σημασιολογηθεί αλλιώς παρά στο πλαίσιο μιας πλασματικής διάρκειας που τη συνδέει με το παρελθόν και ανοίγεται στο μέλλον. Με αυτήν την έννοια, η αίσθηση του εαυτού εκφράζεται πάντα με τη μορφή μιας αέναης αφήγησης που συνεχώς εμπλουτίζεται, αναθεωρείται και εκλογικεύεται στη βάση μιας επιλεκτικής μνήμης. Οι άνθρωποι που κατά καιρούς συναπαντήσαμε...

   Γιάννη Ψυχοπαίδη  «Ο Ηδονικός Ελπήνωρ»   ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΥΧΟΠΑΙΔΗΣ «Το “είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι” είναι φάρσα» Από το εργαστήριό του κάτω από την Ακρόπολη και εν αναμονή της νέας του έκθεσης, ο ζωγράφος μιλάει στο «Βήμα» για το ταλέντο, την τέχνη και τη ζωή, την πολιτική και τους πολιτικούς, την απαξίωση των αρχών και τον ευτελισμό των αξιών  Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης στο εργαστήρι του κάτω από την Ακρόπολη. Για τον ίδιο,το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία»  έχει αποκτήσει σήμερα μια δραματική επικαιρότητα Ο Γιάννης Ψυχοπαίδης στο εργαστήρι του κάτω από την Ακρόπολη.Για τον ίδιο,το σύνθημα του Πολυτεχνείου «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» έχει αποκτήσει σήμερα μια δραματική επικαιρότητα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» είναι ο τίτλος της έκθεσης που ετοιμάζει ο Γιάννης Ψυχοπαίδης για την άνοιξη του 2011 στο χωριό Ψάρι της Αρκαδίας. «Ηταν ένα σύνθημα-διεκδίκηση της φοιτητικής μας νιότης,ένα είδος επιστροφής στο μέλλον,κάτι που σήμερα...