IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Λιγότερο από έξι μήνες πριν από τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στην Αργεντινή, το μέλλον διαφαίνεται αβέβαιο. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρχνερ έχει τις περισσότερες πιθανότητες να εκλεγεί πρόεδρος στον δεύτερο γύρο που θα γίνει στις 24 Νοεμβρίου. Η εκλογική μάχη θα γίνει μεταξύ Κριστίνας Κίρχνερ και του νεοφιλελεύθερου προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι, με την Κίρχνερ να τον προσπερνάει με 7 μονάδες αυτό τον καιρό στις δημοσκοπήσεις. Η πιθανότητα ενός τέτοιου αποτελέσματος τρομάζει τους γύπες που έχουν ανοίξει και πάλι τα φτερά τους πάνω από το κουφάρι της Αργεντινής, καθώς οι αγορές είχαν βρει στο πρόσωπο του Μουρίσιο Μάκρι, έναν σύμμαχο κι αισθάνθηκαν ανακουφισμένες που είδαν έναν επιχειρηματία να αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Οι Financial Times έγραφαν τότε ότι σηματοδοτούσε «την αρχή μιας νέας πολιτικής εποχής». Το Νταβός είχε βρει τον νέο αστέρα του. Ύστερα η Αργεντινή ζήτησε ξανά οικονομική βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ)

Η όψιμη μαζικοδημοκρατική κοινωνία χαρακτηρίζεται από την καινοτομία που αφορά στην οικονομικώς λειτουργική ενσωμάτωση στον πυρήνα του μαζικοδημοκρατικού υστεροκαπιταλιστικού συστήματος, της «συστημικής διαφθοράς» και του οργανωμένου εγκλήματος. Ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του ’80 και την επικράτηση, διεθνώς σχεδόν, του ριγκανισμού και του θατσερισμού, με τη μορφή της μονοδιάστατης «ενιαίας σκέψης» και του οικονομικού νεοφιλελευθερισμού. Μοχλοί προς αυτή την κατεύθυνση είναι τα χρηματιστήρια και το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πρόκειται για αυτό που ονομάζεται «συμπερίληψη της διαφθοράς». Το «παραβατικό» κανονικοποιείται και από «ανωμαλία» μετατρέπεται σε προϋπόθεση της ομαλής λειτουργίας του νεοκαπιταλιστικού μηχανισμού. Η διαφθορά τείνει να αυτοαναπαράγεται μαζί με ένα σύστημα κανόνων και αξιών. Αυτό το σύστημα, παρότι διαφέρει από το νόμιμο ομόλογό του, απέχει πολύ από το να συνιστά ανομία. Στις αναπτυγμένες χώρες, η ραγδαία αποβιομηχάνιση και η μεταφορά πλήθους παραγωγι

Η πολιτική Ευρώπη κινδυνεύει να παγιώσει για τα μέλη της ένα καθεστώς ηγεμονίας με αβέβαιο, ωστόσο, μέλλον. Το πρόβλημα της ΕΕ έγκειται στο ότι έχει συγκροτηθεί ως πολιτικό σύστημα χωρίς κράτος, από το οποίο επίσης απουσιάζει καταφανώς η κοινωνία. Απουσιάζουν, επίσης, και αντίρροποι πολιτειακοί μηχανισμοί που θα ήταν ικανοί να διασφαλίσουν αφενός την ισορροπία μεταξύ των κρατών-μελών, αφετέρου την συνάφεια των πολιτικών της με το κοινό συμφέρον των λαών. Το σύστημα αυτό που προσιδιάζει περισσότερο με εκείνο της απολυταρχίας παρά με την εκλόγιμη μοναρχία των κρατών-μελών, εισάγει στη διαδικασία λήψεως των αποφάσεων την κρατοκεντρική πολιτική λογική, δηλαδή τους συσχετισμούς της ωμής δύναμης. Από την άλλη πλευρά, οι ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν κατέχουν καν μια θέση εκλογικής νομιμοποίησης των φορέων της πολιτικής εξουσίας. Το σύστημα αυτό, σε συνδυασμό με την ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ των κρατών-μελών, ιδίως στον άξονα Γαλλίας-Γερμανίας, λόγω της υπεροχής της τελευταία

Ναταλία Σταμοπούλου Φώτης Καγγελάρης:  ''ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ'' ΦΑΣΙΣΜΟΣ.  H συναίνεση στην εξαγορά της επιθυμίας. (Α΄ΜΕΡΟΣ) Με αφορμή το 10ο Πανελλήνιο Συνέδριο Φιλοσοφίας:  ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ Φιλοσοφική Σχολή Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ΣΗΜΕΙΩΣΗ “ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΩΝ”. Οι “Ανιχνεύσεις” δημοσιεύουν σε δύο μέρη, ένα εξαιρετικό κείμενο του ψυχοπαθολόγου Φώτη Καγγελάρη.(...)  Τα κολάζ φωτογραφιών είναι της Ναταλίας Σταμοπούλου. Οι υπογραμμίσεις είναι της σύνταξης του ιστολογίου. Φώτης Καγγελάρης Επινόησα το υβρίδιο «‘Δημοκρατικός’ Φασισμός» (το «Δημοκρατικός» στην συγκεκριμένη περίπτωση πάντα σε εισαγωγικά) για να αποδώσω ένα ιδιάζον φαινόμενο που λαμβάνει χώρα τις τελευταίες δεκαετίες με αυξανόμενη πρόοδο στην πολιτική σκηνή του πλανήτη. Ως ορισμό θα έδινα: την χρήση δημοκρατικών διαδικασιών (εκλογές, δημοψήφισμα, συμμετοχή σε δημόσιο διάλογο, διεύρυνση των ατομικών δικαιωμάτων…) για την επίτευξη ενός αδιόρατου ολοκληρωτικ