IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Πως έβλεπαν οι Άραβες τους Αρχαίους Έλληνες  και τους Βυζαντινούς. Ενδιαφέρον έχει ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνονταν οι Άραβες τους Βυζαντινούς, τους αιώνιους εχθρούς τους, με τους οποίους πολέμησαν για οκτώ αιώνες. Για τους “ar-Rum” ή “al-Rum” (Ρωμαίοι-Ρωμιοί), υπάρχουν θετικές αναφορές στο Κοράνι, στο 30ο κεφάλαιο που ο Μωάμεθ τους το αφιερώνει. H εικόνα που έχουν οι Άραβες αποτελεί μια υποκειμενική αναπαράσταση της πραγματικότητας και δεν την αντικατοπτρίζει. Ο όρος που χρησιμοποιούν για τους Βυζαντινούς είναι “al-Rum” (δηλαδή Ρωμαίοι). Την Αυτοκρατορία την ονομάζουν “Bilad al-Rum” (Χώρα των Ρωμαίων). Γνωρίζουν ότι η χώρα αυτή δεν είναι ομοιογενής, αλλά κατοικείται από διάφορους λαούς. Κύρια έθνη είναι οι “al-Rum” και οι “Saqaliba” (σλαβικοί πληθυσμοί). Αναφέρουν επίσης τους Αρμένιους, τους Ρως, τους Πατσινάκες, τους Βούλγαρους κ.ά. Την εποχή των Σταυροφοριών οι Άραβες θα έρθουν αντιμέτωποι με δύο διαφορετικά είδη “απίστων”, τους πολιτισμένους Βυζαντινού...

WERNER FORMAN VIA GETTY IMAGES  Συναντώντας και πάλι το Ισλάμ. Ο ελληνικός κόσμος έζησε για εκατοντάδες χρόνια μαζί με τον ισλαμικό και η ματιά του για τον κόσμο αυτό δεν προέρχεται εκ του μακρόθεν, αλλά από την άμεση βίωση.    H γνώση του Ισλάμ, ως θρησκείας που επιχειρεί να έχει έναν πολιτικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα, και ο διάλογος με τους φορείς του φαντάζουν ως μια θετική στάση στον μεταδιπολικό κόσμο των έντονων περιφερειακών συγκρούσεων. Ειδικά για τους Έλληνες, η ανάπτυξη μιας αυτόνομης έρευνας και οι πρωτοβουλίες για διάλογο έχουν μεγάλη σημασία, εφόσον η Ελλάδα συνεχίζει να βρίσκεται στο σύνορο των δύο κόσμων, έστω και αν τα όρια δεν είναι συμπαγή και αδιάβατα. Ο ρόλος της αυτόνομης ελληνικής έρευνας είναι ιδιαίτερα σημαντικός, γιατί ο ελληνικός κόσμος έζησε για εκατοντάδες χρόνια μαζί με τον ισλαμικό και η ματιά του για τον κόσμο αυτό δεν προέρχεται εκ του μακρόθεν, αλλά από την άμεση βίωση. Το Ισλάμ για τους Έλληνες –όπως και για τους ...

Θεοδοσιανά τείχη. Μέγα τείχος. Βράδυ Δευτέρας 28 Μαΐου. Ο Ιωάννης Ιουστινιάνης άφησε το βλέμμα του να πλανηθεί στην γεμάτη άταφα πτώματα, πεδιάδα του Λύκου. Σε λίγη ώρα θα ξημέρωνε. Η Πόλη των πόλεων, θα ζούσε άλλη μια ημέρα σκληρής πολιορκίας. Ο καιρός δεν ήταν πολύ κρύος, είχε όμως μια υγρασία που τρυπούσε τα κόκαλα. Τύλιξε τον βαρύ μαύρο μανδύα του πάνω από την πανοπλία του. Ήταν κουρασμένος. Όλα τα μέλη του πονούσαν φρικτά. Στην σκουρόχρωμη μεταλλική του πανοπλία, η υγρασία σχημάτιζε μικρά αυλάκια νερού που έπεφταν στο έδαφος. Στο βάθος, στο στρατόπεδο του Αμιρά, η νύχτα είχε γίνει μέρα, από τις εκατοντάδες φωτιές που είχαν ανάψει. Τα τύμπανα δεν σταματούσαν λεπτό να χτυπούν. Οι κραυγές και οι επικλήσεις στον Θεό τους, ακουγόταν καθαρά μέχρι τα τείχη που στέκονταν ο ίδιος. Οι δερβίσηδες έκλαιγαν και υπόσχονταν στους στρατιώτες του εχθρού πιλάφι και γυναίκες στον παράδεισο, εάν πεθάνουν τιμημένα στη μάχη. Ένα άσχημο προαίσθημα έκανε το στομάχι του να σφιχτεί. Έφερε το ...