IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

'' ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ το φως ...'' ''  ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως  ...   ''  '' Πριν απ ' τα  μάτια  μου  ήσουν φως ... '' (...)  Κάποια στιγμή εκείνη η γυναίκα, που συνόδευε αιώνες τώρα τις περιπλανήσεις μου από νησί σε νησί και από θάλασσα σε θά- λασσα, προχώρησε στο αμυδρό φως των άστρων και με πλησίασε. Αυ- τήν τη φορά, η παρουσία της δεν ήταν μια ψευδαίσθηση. Είδα καθαρά τη μελαγχολία των ματιών της, ένιωσα το άγγιγμα των χεριών στο δι- κό μου πρόσωπο. «Το φως» , είπε, « έρχεται από πολύ μακριά. Από έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, κι από έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Από τότε, τυλίγει τον Κόσμο και αναδεικνύει κάθε του έκ- φραση» . Με κοίταξε τρυφερά. « Η αυτοβιογραφία του φωτός», συνέχι- σε, «είναι λοιπόν και δική μου αυτοβιογραφία. Και δεν θα παύσει να γράφεται, όσο εγώ υπάρχω. Όσο εμείς υπάρχομε », ψιθύρισε κι άρχισε πάλι να απομακρύνεται. Μέσα στην παραζάλη και στο πάθος μου, δεν ...

(...) Δεν φτάσαμε ποτέ στο Καστελλόριζο. Αντίθετα, μια λαίλαπα χωρίς προηγούμενο έχει σαρώσει τώρα την πατρίδα και τη μοίρα των Ελλήνων. Όχι ότι δεν φταίξαμε, κι ούτε νοσταλγούμε ένα παρελθόν διάτρητο. Δεν ήσαν όμως λίγα και τα επιτεύγματά μας. Άλλη λοιπόν έπρεπε να είναι η Εντολή, και άλλες οι διαδικασίες για να βαδίσει πιο σωστά η χώρα. Τώρα, η φτώχεια και η βαριά σκιά της ανεργίας θερίζουν την καθημερινότητά μας· και από δίπλα τα χιλιάδες κλειστά μαγαζιά, οι χιλιάδες κλειστές ψυχές, οι διαψεύσεις μιας ζωής. Κι ενώ στην ευρωπαϊκή ιδέα είχαμε τα θάρρη μας, για να υπάρξει κάποιο ξέφωτο, εκεί κυριάρχησαν η στυγνή λογική των αριθμών και τα χρονοδιαγράμματα. Καθώς μάλιστα χρειάσθηκε να συμπλεύσουν με το πολιτικό μας σύστημα, που σε κάθε κρίσιμο βήμα έδειχνε την ανεπάρκεια και την κομματική του ιδιοτέλεια, πολλά ήσαν τα δεινά και λίγη η πρόοδος που έζησε η αρχαία μας χώρα. Δεν αξίζει να συνεχίσω: Τώρα και χρόνια βιώνομε ένα θέατρο του παραλόγου, και ο εκφυλισμός των λέξεων και των ενν...

Την Παρασκευή το πρωί, έδωσα κι εγώ εξετάσεις στην Εκθεση. Πανελλαδικές, εννοώ. Σύμφωνα, μάλιστα, με τα στοιχεία της τρόικας, που καταγράφει τους μελλοντικούς ανέργους, ήμουνα ο τελευταίος από τους 109.313 υποψηφίους. Είχα αριθμό 109.314. Καθώς έτσι, ήμουνα ο τελευταίος υποψήφιος, και έφτασα με καθυστέρηση, θεωρήθηκα εκτός συναγωνισμού. Οι καλοί καθηγητές μας, επιστρατευμένοι και με τις στολές τους, μας έδωσαν τα θέματα της Νεοελληνικής γλώσσας στις 9 το πρωί. Ιστορική στιγμή για μένα, τους άλλους υποψηφίους, για το έθνος. Εν γνώσει της αποστολής μου, άρχισα να τα μελετώ αμέσως. Βρήκα πολύ ενδιαφέρον το κείμενο, που συνόδευε τις ερωτήσεις. Συνέδεε με πρωτότυπο τρόπο το περιβάλλον, την ανάπτυξη του διαδικτύου, την αποξένωση του ανθρώπου. Μου άρεσε. Καθώς όμως περνούσε η ώρα και τα πυκνά του νοήματα χόρευαν στο μυαλό μου, μου φαινόταν ολοένα και πιο οικείο. Γρήγορα κατάλαβα τον λόγο: Το κείμενο βασιζόταν στο τελευταίο μου βιβλίο “Ενας αστρολάβος του Ουρανού και της Ζωής”. Ο Αστρο...

(...) «Οι επαναστάσεις είναι τρελές εμπνεύσεις της ιστορίας» έγραψε ένας επαναστάτης, που μάλιστα δολοφονήθηκε από τους πρώην συντρόφους του. Η επανάσταση των σιωπηλών, δεν θα είναι απλώς μια τρελή έμπνευση της ανθρώπινης ιστορίας. Θα είναι ίσως η συνέχεια και η αποθέωση της.  Έργο της B. Kατράκη  Η επανάσταση των σιωπηλών   του Γιώργου Γραμματικάκη "Οι Σειρήνες όμως έχουν ένα όπλο πιό φοβερό και από το τραγούδι: τη σιωπή τους. Και πιθανότερο, παρόλο που δεν έτυχε ποτέ, θα ήταν να γλυτώσεις από το τραγούδι τους, παρά από τη σιωπή τους." Φράντς Κάφκα, Η σιωπή των σειρήνων Καθώς η κρίση απλώνει βαριά την σκιά της στην χώρα και τις ψυχές μας, πολλοί προσπαθούν να προδικάσουν το μέλλον. Κάποιοι αναλυτές θεωρούν ότι θα υπάρξουν βίαιες αντιδράσεις, άλλοι πάλι ότι η απάθεια θα εξακολουθήσει να κυριαρχεί. Ενώ όμως μια κλασική επανάσταση δεν είναι ανάμεσα στα ενδεχόμενα -ούτε οι συνθήκες υπάρχουν, ούτε ο εχθρός είναι ορατός- εγώ οραμ...

Sabine Clemens -Dialog Η χώρα του διαλόγου Ενώ η ανασφάλεια τυλίγει τη χώρα και οι τριγμοί στα θεμέλιά της πολλαπλασιάζονται, το αίτημα του διαλόγου εξακολουθεί να κυριαρχεί. Εκφράζεται ως επιθυμία και ως πρακτική, ως απαίτηση και ως προϋπόθεση. Ετσι η κυβέρνηση -αλλά και η αντιπολίτευση- υπόσχονται διάλογο παντού, και οι πάντες απαιτούν διάλογο. Από ένα μακρινό λοιπόν παρελθόν αυταρχικής διακυβερνήσεως, η χώρα έχει εισέλθει εδώ και χρόνια σε μια νέα εποχή: εκείνη του διαλόγου. Δεν μπορεί ασφαλώς να αμφισβητηθεί ότι ο διάλογος αποτελεί απαραίτητο στοιχείο μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Η διαδικασία όμως και οι κανόνες του παραμένουν στον τόπο μας θολά. Στη θολή αυτή εικόνα διακρίνονται, επειδή επαναλαμβάνονται περιοδικά, κάποιες κατηγορίες διαλόγου. Η καταγραφή τους εδώ δεν έχει φιλοσοφική σημασία· ευκολύνει απλώς τη διερεύνηση του φαινομένου. Σε μια πρόχειρη λοιπόν κατάταξη, μια πρώτη κατηγορία αποτελεί ο γενικευμένος ή αόριστος διάλογος. Το είδος αυτό του διαλόγου χαρακτηρίζεται...