Φ ω ς !

'' ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ το φως ...''

'' ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως ... ''

'' Πριν απ' τα μάτια μου ήσουν φως ... ''

(...)

Κάποια στιγμή εκείνη η γυναίκα, που συνόδευε αιώνες

τώρα τις περιπλανήσεις μου από νησί σε νησί και από θάλασσα σε θά-

λασσα, προχώρησε στο αμυδρό φως των άστρων και με πλησίασε. Αυ-

τήν τη φορά, η παρουσία της δεν ήταν μια ψευδαίσθηση. Είδα καθαρά

τη μελαγχολία των ματιών της, ένιωσα το άγγιγμα των χεριών στο δι-

κό μου πρόσωπο. «Το φως», είπε, «έρχεται από πολύ μακριά. Από έναν

Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, κι από έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε

χρόνος. Από τότε, τυλίγει τον Κόσμο και αναδεικνύει κάθε του έκ-

φραση». Με κοίταξε τρυφερά. «Η αυτοβιογραφία του φωτός», συνέχι-

σε, «είναι λοιπόν και δική μου αυτοβιογραφία. Και δεν θα παύσει να

γράφεται, όσο εγώ υπάρχω. Όσο εμείς υπάρχομε», ψιθύρισε κι άρχισε

πάλι να απομακρύνεται. Μέσα στην παραζάλη και στο πάθος μου, δεν

ήξερα πια αν ήταν εκείνη που μιλούσε ή το ίδιο το φως

(...)

"Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε ένα Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε ένα Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με ένα περίεργο ωστόσο τρόπο, αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεως μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο.

Δεν αξίζει άλλωστε να συζητά κανείς για πράγματα - την γένεση μου και την γένεση του Κόσμου - που προκαλούσαν ανέκαθεν διαμάχες. Αυτό που ενισχύει την αυτοπεποίθηση μου, είναι ότι η παρουσία μου έμοιαζε πάντοτε πρωταρχική: Στους μύθους ή σε ό,τι ονομάζεται επιστήμη, στα έργα των θνητών αλλά και στις θρησκείες, το φως έπαιζε πάντοτε ρόλο ιδιαίτερο. Κατά καιρούς πολλοί διερωτήθηκαν για την φύση του, και άλλοι πάλι έμειναν απλώς στον θαυμασμό και την αποδοχή. Δεν είναι άλλωστε χωρίς σημασία το γεγονός, ότι το φως υμνήθηκε όσο τίποτε άλλο από καλλιτέχνες και ποιητές.

Εγώ λοιπόν, που είμαι το παλαιότερο, το αρχέγονο φως, ήρθε η ώρα να μιλήσω λίγο για τον εαυτό μου. Δεν ξέρω για ποιόν λόγο μου δημιουργήθηκε αυτή η ανάγκη. Ούτε τα γηρατειά -που αρέσκονται στις αναδρομές- έχουν νόημα για μένα, ούτε, όπως παραδέχθηκα ήδη, έχω παράπονο από την αναγνώριση και τις τιμές. Απλώς τα θαύματα και τα περίεργα, που μόνον εγώ γινότανε να ζήσω, θα 'θελα να τα μάθουν κι άλλοι. Δεν είναι βέβαια σπάνιο, μια αυτοβιογραφία να ωθείται και από άλλα κίνητρα, βαθύτερα. Αν, όσο προχωρά η διήγηση μου, ανακαλύψω ότι υπάρχουν και σε μένα, ορκίζομαι από τώρα ότι δεν θα το αποκρύψω. Αυτό άλλωστε επιβάλλει η διαφάνεια, που υπήρξε ανέκαθεν -ή, για να 'μαι πιο ακριβής, από κάποιο σημείο και πέρα- χαρακτηριστική του βίου μου".

(...)

"Έθιξα άθελα μου μια κρίσιμη καμπή της αιώνιας διαδρομής μου, που θεωρείται δίκαια μεγάλης σημασίας. Πράγματι, 400.000 χρόνια από τη γένεση του Σύμπαντος, παύει η αλληλοεπίδραση μου με την ύλη. Αρχίζει τότε, όπως λένε, η εποχή της διαφάνειας.

Σπεύδω βέβαια να τονίσω, ότι οσάκις αναφέρονται χρόνια οι χρονικές περίοδοι στην διήγηση μου, δεν έχει πολύ νόημα για μένα -διευκολύνει απλώς όσους ακούν. Από τότε πάντως που απελευθερώνομαι από τους υλικούς δεσμούς μου, είμαι σε θέση να μεταφέρω εικόνες και γεγονότα του απώτατου παρελθόντος. Η εποχή της διαφάνειας, σημαίνει για τους μεταγενέστερους την αρχή της γνωριμίας τους με το πρώιμο Σύμπαν.

Ας βάλομε όμως τα πράγματα σε κάποια σειρά. Λέγεται ότι το Σύμπαν δημιουργήθηκε από μια υπέρθερμη, μεγάλη Έκρηξη, πριν από 15 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια. Λέγεται ακόμα ότι εγώ, το αρχέγονο φως, αποτελούσα τότε το κυρίαρχο συστατικό του Σύμπαντος, ενώ η αρχική ύλη συνιστούσε μια αμελητέα πρόσμειξη. Δεν ξέρω σε ποιόν οφείλεται η φράση "Εν αρχή ην το Φως". Να δηλώσω όμως, με κάθε ταπεινότητα, ότι δεν κρύβει και μεγάλη δόση υπερβολής.

Με κυρίευσε όμως η φλυαρία, και λησμόνησα να αναφερθώ σε ένα καθοριστικό γεγονός: Ότι η Μεγάλη Έκρηξη, που δημιούργησε το Σύμπαν είχε σαν συνέπεια τη συνεχή και φρενιτιώδη διαστολή του. Από το αρχικό του λοιπόν μέγεθος, που ήταν απειροελάχιστο, το Σύμπαν θα αποκτήσει γρήγορα ιλιγγιώδεις διαστάσεις. Μαζί, εξάλλου, με τη διαστολή, αρχίζει και η πτώση της θερμοκρασίας του. Κάθε φορά που το μέγεθος του Σύμπαντος διπλασιάζεται, η θερμοκρασία του πέφτει στο μισό. Εκατό μόλις δευτερόλεπτα μετά την Μεγάλη Έκρηξη, δεν υπερβαίνει το ένα δισεκατομμύριο βαθμούς, όση περίπου είναι και στο εσωτερικό των άστρων. Η συνεχής αυτή ψύξη επηρεάζει άμεσα και την δική μου ενέργεια και η ακτινοβολία μου, από την ορατή περιοχή του φάσματος, έχει σήμερα μετατοπισθεί στα ραδιοκύματα. Άλλο ωστόσο θέλω να τονίσω: Ότι ακόμη και σήμερα, κι ενώ έχουν περάσει 15 δισεκατομμύρια χρόνια από την εκρηκτική Αρχή του, το Σύμπαν εξακολουθεί πάντα να διαστέλλεται.

Οι γαλαξίες υπερνικούν την βαρυτική έλξη, και απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο με τεράστια ταχύτητα.

Η απομάκρυνση αυτή προδίδεται από το ίδιο το φως των γαλαξιών -πόσο αποκαλυπτικός είναι πάντα ο ρόλος του φωτός!- και επιβεβαιώνει εκείνα που έζησα από πρώτο χέρι: Ότι μια αδιανόητη Μεγάλη Έκρηξη υπήρξε η αρχή του παντός, και έπλασε με περίτεχνες διαδικασίες στον χώρο και στον χρόνο όσα ορατά και αόρατα μας περιβάλλουν.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι όσοι με ακούν θα έχουν ήδη σοβαρές αμφιβολίες για την ειλικρίνεια -η έστω την ακρίβεια της μνήμης μου. Έχω κι εγώ συνείδηση ότι η αφήγηση μου φαίνεται απίστευτη, και ότι θυμίζει λίγο παραμύθι. Το ίδιο δεν ισχύει μήπως με ορισμένες ιστορίες της ζωής, η τουλάχιστον κάποιες κρυφές διαδρομές της; Όσο πάντως με αφορά, θέλω να διαβεβαιώσω, ότι η αυτοβιογραφία μου στηρίζεται σε γεγονότα. Σε κάθε όμως αυτοβιογραφία -και μάλιστα συνοπτική - πολλά δεν είναι δυνατόν να αναφερθούν, ενώ άλλα δεν επιτρέπεται εγώ να θίξω. Στη λογική λοιπόν απορία, τι υπήρχε ή τι έγινε πριν από την Μεγάλη Έκρηξη, θα περιορισθώ σε ό,τι απαντά η επιστήμη. Είναι, ισχυρίζεται εκείνη, μια απορία χωρίς νόημα. Ο χώρος και ο χρόνος δημιουργούνται ταυτόχρονα με την Μεγάλη Έκρηξη, και δεν νοούνται ως αυθύπαρκτες οντότητες. Ούτε λοιπόν το "πριν" υπάρχει. Στο ακόμα όμως βαθύτερο ερώτημα, τι προκάλεσε την Μεγάλη Έκρηξη, και ποιος υπήρξε ο σκοπός της, να μου επιτρέψετε να σιωπήσω. Όχι ότι δεν ξέρω. Η θέση μου ωστόσο είναι δύσκολη, και μερικά πράγματα δεν επιδέχονται καν μια υπαινικτική απάντηση".

(...)

"Στα πρώτα λοιπόν στάδια του Σύμπαντος, η οργιαστική δραστηριότητα των πρωταρχικών στοιχείων του -πού είχαν πάντα εμένα μάρτυρα η συνεργάτη- οδηγεί στη σύνθεση πρωτονίων και, αργότερα, απλών πυρήνων δευτερίου και ηλίου.

Κάποια ωστόσο καθοριστική στιγμή, με την μεσολάβηση της ηλεκτρομαγνητικής δυνάμεως τα άφθονα επίσης ηλεκτρόνια, συλλαμβάνονται σε σταθερές τροχιές γύρω από τα πρωτόνια. Έτσι, 400.000 χρόνια μετά την Μεγάλη Έκρηξη, δημιουργούνται τα άτομα του υδρογόνου, που είναι σταθερά και ηλεκτρικά ουδέτερα. Έκτοτε το υδρογόνο αφθονεί στο Σύμπαν, και υπολογίζεται ότι συνιστά το μεγαλύτερο μέρος της ορατής του ύλης.

Υπάρχει ωστόσο μια βαθύτερη αιτία, που η δημιουργία των ατόμων καθόρισε και την δική μου σταδιοδρομία. Αφού τα άτομα είναι ηλεκτρικά ουδέτερα, παύω να αλληλεπιδρώ με την ύλη. Κατά κάποιο τρόπο, κέρδισα την ελευθερία μου, και ταξιδεύω πια χωρίς καμιά υλική δέσμευση. Θα κατακτήσω την κάθε γωνιά του Σύμπαντος, θα ζήσω τις πιο δύσκολες και δημιουργικές του ώρες. Θα μεταφέρω ακόμη χρήσιμες πληροφορίες σε όποιον έχει την ικανότητα, η την διάθεση, να τις δεχτεί. Χωρίς υπερβολή, με τη δημιουργία των ατόμων και την δική μου απελευθέρωση, το Σύμπαν περνά από την προϊστορία, στην ιστορική περίοδο του. Όπως η Ιστορία έχει τα γραπτά μνημεία της, στο Σύμπαν υπάρχει από τότε η δυνατότητα των απ' ευθείας παρατηρήσεων.

Η απαρχή της ιστορικής περιόδου σφραγίζεται λοιπόν από τον σχηματισμό των ατόμων, και από την ολοένα και εμφανέστερη κυριαρχία της ύλης. Έχοντας πια εξασφαλίσει κάποια ύπαρξη, το Σύμπαν δεν φαίνεται να βιάζεται.

Μετά την πρώτη φάση της δημιουργίας, συντίθεται από ένα τεράστιο νέφος υδρογόνου και μικρές ποσότητες ηλίου. Υπό την επίδραση της βαρύτητας, στο νέφος αυτό αρχίζουν να εκδηλώνονται μικρές μεταβολές. Κάποια τυχαία συσσώρευση της ύλης σε μια περιοχή του νέφους, αποτελεί πόλο έλξης για τα υπόλοιπα άτομα. Ο πόλος αυτός διαρκώς ισχυροποιείται, και όπως συμβαίνει σε μια χιονοστιβάδα, η συσσώρευση ύλης αποκτά κάποια στιγμή υπολογίσιμη πυκνότητα και μέγεθος. Έτσι, το αρχικά ομοιόμορφο νέφος εμφανίζει διάσπαρτες περιοχές συμπύκνωσης της ύλης. Είναι οι πρωτογαλαξίες. Μοιάζουν με νησίδες σε ένα αδιάφορο ωκεανό αραιής ύλης που, όπως υποπτεύθηκα αμέσως, προοιωνίζονταν κάποια σπουδαία και δραματική εξέλιξη. Η αλήθεια είναι ότι για την εξέλιξη αυτή χρειάσθηκε να περιμένω ακόμα μερικά δισεκατομμύρια χρόνια. Δεν μετανιώνω όμως, ούτε παραπονιέμαι. Διότι όχι μόνον το Σύμπαν άλλαξε από τότε μορφή, αλλά και εγώ απέκτησα συντροφιά στο απέραντο και μοναχικό ταξίδι μου".

(...)

ΠΗΓΗ

''Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ''

ΓΙΩΡΓΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗΣ

(...)
Γιὰ κάποιον ὅμως λόγο, τὸ φωτόνιο ἔχει ἕνα μοναδικὸ μεγαλεῖο. Εἶναι πολὺ εὐγενές, δὲν ἔχει μᾶζα, ἀλλὰ ὅμως ὑπάρχει. Καὶ μάλιστα μπορεῖ νὰ γεννήσει μᾶζα. Κουβαλάει ἐνέργεια. Κυρίως ὅμως δείχνει καὶ φανερώνει. Χάρις στὰ φωτόνια ἀπολαμβάνουμε τὸ αἴσθημα τῆς ὅρασης. Ὁ κόσμος φαίνεται. Καὶ εἶναι τόσο ὄμορφος. Πλῆθος χρωμάτων, ἐντυπωσιακὲς συμμετρίες, ἐκπληκτικὲς ἀσυμμετρίες, ἀντιθέσεις, ἀνακλάσεις, ἁρμονία, βάθος, ἐναλλαγές. Χωρὶς τὰ φωτόνια δὲν θὰ ξέραμε τὶ θὰ πεῖ κάλλος, ὀμορφιά, αἰσθητική, ποικιλία, ὀπτικὴ ἁρμονία. Δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ συγκρίνουμε. Σὰν αὐτὰ νὰ δίνουν ζωὴ στὴν ὕλη.
Τὰ φωτόνια ἐπιβεβαιώνουν τὴν ὕπαρξη τοῦ κόσμου, κυρίως ὅμως ἀποκαλύπτουν τὴν ὀμορφιά του.
(...)
ΠΗΓΗ:http://ivan-2-google.blogspot.gr/2013/11/h-m.html

ΣΧΕΤΙΚΑ (1)

Γιώργος Γραμματικάκης: Τίτλοι στη βάση ''Βιβλιονέτ''
(2012)	Ένας αστρολάβος του ουρανού και της ζωής, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
(2009)	Συνομιλίες με το φως, Ιανός
(2006)	Η αυτοβιογραφία του φωτός, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
(2006)	Η Κόμη της Βερενίκης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
(2006)	Η Κόμη της Βερενίκης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
(1999)	Κοσμογραφήματα, Πόλις ΠΗΓΗ:''Βiblionet'' Γιώργου Γραμματικάκη: ''Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ'' 57 από τις 471 σελίδες του βιβλίου εδώ: : http://www.cup.gr/Previews/978-960-524-207-7-Preview.pdf