IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ( Eurokinissi) Η έκλειψη του δημοσίου χώρου και η έλλειψη αισθητικής αγωγής. Πώς  αντιμετωπίζεται  η  γλυπτική  σήμερα  στη χώρα που υποτίθεται πως την εγέννησε; Με ποια παιδεία, ποια πολιτική, ποιον προγραμματισμό ;   Η υπόθεση του πρόσφατου μνημείου για την Μαρία Κάλλας θίγει, νομίζω, μία σειρά ευρύτερων ζητημάτων. Ας πούμε το μέγα θέμα του δημοσίου χώρου και το πως και το ποιοι τον διαχειρίζονται. Επίσης το τεράστιο ζήτημα της δημόσιας γλυπτικής και των αισθητικών παραμέτρων που πρέπει να την διαμορφώνουν. Και βέβαια τον ρόλο και την παρουσία ενός ”κράτους του ωραίου” το οποίο οφείλει να λειτουργεί ρυθμιστικά και είναι εν τέλει ο θεσμικός υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω. Ο καταλύτης που συνοψίζει με τις πολιτικές του το επίπεδο πολιτισμού και την αισθητική του τόπου. Με βάση την ιστορία, την παράδοση και την τέχνη του ευρύτερα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν έχουμε ένα ”απόψε αυτοσχ

Τέσσερις κορμοί Κούρων εντοπίσθηκαν στην ευρύτερη περιοχή της Αταλάντης στη Φθιώτιδα ύστερα από έρευνες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας σε οικόπεδο ιδιώτη, που ειδοποίησε μόλις έπεσε τυχαία πάνω στον πρώτο. Πρόκειται για τους πρώτους Κούρους που βρίσκονται σε ολόκληρη την περιοχή, κάτι που κάνει τη σημασία τους ακόμα σπουδαιότερη. Ομως, καθώς τα αρχαϊκά αγάλματα είναι πώρινα, όχι μαρμάρινα, η κατάσταση διατήρησής τους δεν είναι άριστη. Αποτελούν ωστόσο εξαιρετικά ευρήματα από κάθε πλευρά. Φαίνεται, μάλιστα, να υποδεικνύουν την τοποθεσία ως το μέρος όπου βρισκόταν η αρχαία πόλη του Οπούντα, η οποία, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα ευρήματα στους τάφους που ανεσκάφησαν, ήταν εύπορη. Η αρχαιολογική έρευνα ξεκίνησε με αφορμή την υπόδειξη νέας αρχαιολογικής θέσης από ιδιοκτήτη αγροτεμαχίου της κτηματικής περιφέρειας Αταλάντης, όταν κατά τη διάρκεια άροσης (και κατ' άλλες πηγές, προσπαθώντας να φυτέψει μια ελιά) εντόπισε πώρινο κορμό γυμνού ανδρικού αγάλματος αρχαϊκών χρόνων στο

Είναι κατανοητή η ανησυχία του δημάρχου Αθηναίων Γιώργου Καμίνη για την τύχη ορειχάλκινων αγαλμάτων και άλλων γλυπτών που βρίσκονται σε «επισφαλή θέση» στην ελληνική πρωτεύουσα· η πείρα των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι βρίσκονται στο έλεος κλεφτών και βανδάλων. Ακατανόητο, όμως, είναι ότι φθάσαμε στο σημείο που ο δήμος αναγκάζεται να σκεφτεί πώς θα κρύψει έργα τέχνης για την προστασία τους, όπως συνέβαινε πριν από τη γερμανική κατοχή στην Ελλάδα, όπως αναγκάστηκαν να πράξουν οι Αρχές της Συρίας και του Ιράκ πριν από την επέλαση των τζιχαντιστών. Οσο υπερβολική και αν φαίνεται η σύγκριση, η ουσία είναι ότι η πόλη μας –η καθημερινότητά μας– παραδέρνει από ήττα σε ήττα. Ζούμε μια κρίση που προηγείται της οικονομικής. Είναι μια κρίση πολιτισμού, η αδυναμία να κρίνουμε τους κινδύνους γύρω μας και να αναλάβουμε δράση για να ξεφύγουμε, για να ενισχύσουμε την κοινωνία και τις δομές της, για να προστατεύσουμε όσα καλά διαθέτουμε. Οταν θα κρύβουμε γλυπτά, όταν αλλάζουμε τα δρομολόγια