IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Ο εμβολιασμός ως βιοπολιτικό διακύβευμα.      Ο κοινωνικός στιγματισμός και η περιθωριοποίηση των ανεμβολίαστων είναι μία συντηρητική και αντιδημοκρατική βιοπολιτική επιλογή, ενώ η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στην τρίτη ηλικία καθόλου δεν εγγυάται την προστασία των εμβολιασμένων. Μόνο η τεκμηριωμένη συναίνεση στον καθολικό εμβολιασμό είναι μία επιστημονικά εύλογη και δημοκρατική στρατηγική που ενδέχεται να συμβάλει στην ταχύτερη επίτευξη της συλλογικής ανοσίας στον κορονοϊό. Η διαμάχη εμβολιαστών-αντιεμβολιαστών σε καιρούς πανδημίας δεν είναι μόνο άκαιρη αλλά και παραπλανητική, γιατί το βιοπολιτικό διακύβευμα, δηλαδή η ανθρώπινη ζωή, είναι... αλλού Στο προηγούμενο άρθρο , διερευνώντας τις ρίζες της δυσπιστίας και της απαξίωσης των εμβολιαστικών πρακτικών κατά της πανδημίας, θέσαμε το ερώτημα αν οι λιγότερο ή περισσότερο εύλογες αντιρρήσεις των αντιεμβολιαστών δικαιολογούν τις ιδεοληπτικές και ενίοτε αυτοκαταστροφικές αντιδράσεις τους. Αυτό που, κατά τη γνώμη μας, θα έπρεπε να μας

  Αντιεμβολιαστικές δεισιδαιμονίες.   Μπορεί τα διαθέσιμα εμβόλια να μην είναι εξίσου αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση όλων των παραλλαγών του κορονοϊού και ασφαλώς δεν επαρκούν, από μόνα τους, για την εξάλειψη της πανδημίας. Ομως, αποτελούν ένα ισχυρό όπλο για την αντιμετώπιση των πιο θανατηφόρων λοιμώξεων των ανθρώπων και την αποφυγή της πλήρους κατάρρευσης των ήδη υποβαθμισμένων προ του κορονοϊού συστημάτων δημόσιας υγείας, τα οποία αποδείχτηκαν εντελώς απροετοίμαστα και άρα ανεπαρκή για την αποτελεσματική διαχείριση της επιδημικής κρίσης. Πώς εξηγείται, λοιπόν, η αυτοκαταστροφική εμμονή τόσο πολλών ανθρώπων να αρνούνται να εμβολιαστούν, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή τους και των συνανθρώπων τους; Οπως είδαμε στο προηγούμενο άρθρο , οι πιθανότητες επαναλοίμωξης από τον κορονοϊό των ανθρώπων που έχουν εμβολιαστεί πλήρως, αυξάνονται έξι μήνες μετά την τελευταία δόση του εμβολίου και αυτό συμβαίνει επειδή τα διαθέσιμα εμβόλια κατά της νόσου COVID-19 δεν είναι 100% αποτελεσματικά, ούτε

«Αυτό που πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά είναι η ιδέα ότι το επόμενο στάδιο της ιστορίας θα περιλαμβάνει όχι μόνο τεχνολογικές και οργανωτικές μεταβολές, αλλά και θεμελιώδεις μεταβολές της ανθρώπινης συνείδησης και ταυτότητας. Και οι μεταβολές αυτές μπορεί να είναι τόσο θεμελιώδεις που να θέσουν υπό αμφισβήτηση τον όρο “άνθρωπος”». Η βιοπολιτική του μέλλοντός μας (ΙV) Κάθε ανθρώπινη ζωή θεωρείται πλέον ότι ανήκει αποκλειστικά στη δικαιοδοσία της κυρίαρχης βιοπολιτικής, η οποία διαχειρίζεται και εφαρμόζει, κατά το δοκούν, τις πρωτόγνωρες βιο-τροποποιητικές και βιο-καταστροφικές ικανότητες της τεχνοεπιστήμης. Στα προηγούμενα άρθρα μας επιχειρήσαμε να διερευνήσουμε το φαινομενικά παράδοξο γεγονός ότι η «απανθρωποποίηση» της σύγχρονης πολιτικής προϋποθέτει και, ταυτοχρόνως, συνεπάγεται τη «βιολογικοποίηση» της ανθρώπινης κατάστασης. Το παράδοξο «λύνεται» αν αναλογιστούμε τον αξιοθρήνητα ανορθολογικό τρόπο με τον οποίο οι σύγχρονες κοινωνίες οικειοποιούνται την επιστημ

Η βιοπολιτική του μέλλοντός μας (I)   Στο προηγούμενο άρθρο μας επιχειρήσαμε μια πρώτη διερεύνηση της πολλαπλά επιβεβαιωμένης υποψίας ότι ο πλανήτης Γη και οι έμβιοι κάτοικοί του έχουν εισέλθει -πιθανότατα ανεπιστρεπτί- στη «νέα γεωλογική εποχή του ανθρώπου», την οποία ολοένα και περισσότεροι ειδικοί αποκαλούν... Ανθρωπόκαινο (Anthropocene). Ενας γεωλογικός-βιολογικός όρος που περιγράφει το πώς η κυριαρχία του είδους μας ανατρέπει τις ισορροπίες του συστήματος Γη, θέτοντας σε σοβαρό κίνδυνο την επιβίωση πολλών ζωικών ειδών, του ανθρώπου μη εξαιρουμένου. Εστιάζοντας το ενδιαφέρον μας αποκλειστικά στο παρόν, στον αδυσώπητο κοινωνικό και προσωπικό αγώνα για επιβίωση, αφήνουμε τη διαχείριση και κυρίως τον σχεδιασμό του μέλλοντός μας σε αδιαφανή κέντρα βιοεξουσίας, τα οποία, κατά κανόνα, δεν αποφασίζουν με αυστηρά επιστημονικά ή έστω φιλάνθρωπα κριτήρια, αλλά με γνώμονα αποκλειστικά τη διατήρηση και την επέκταση, πάση θυσία, της κυριαρχίας τους. Ποιες θα είναι οι άμ