IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

(...) Από όσους, πάλι, καταγίνονται με τον χρόνο, θεωρητικούς και φυσικούς, ιστορικούς, αστρονόμους ή και φιλοσόφους, πάλι ο ανασκαφέας είναι ο τυχερός που ψαύει τα υπαρκτά τεκμήρια του χρόνου στο χώμα. Και, ακόμη σημαντικότερο, αυτά τα ίχνη, έστω και σποραδικά, είναι ανθρώπινα. Δεν είναι πιά άψυχα, αφού ζωντανεύουν καθώς έρχονται από το σκοτάδι στο φως. Δεν είναι πιά άφωνα, αφού μιλούν στον ανασκαφέα τους αλλά και στον κόσμο. Ο αρχαιολόγος που βυθίζεται στον χρόνο γίνεται αυτόματα ένα εργαλείο του, μιά γέφυρα από το παρόν στο παρελθόν, βιώνοντας αυτόματα τη διαχρονικότητα. Ένας ποιητής, ο Τ.Σ. Έλιοτ, υποστήριξε στα Τέσσερα κουαρτέτα του πως "time present and time past are both present in time future" - πως το παρόν και το παρελθόν είναι και τα δύο παρόντα στο μέλλον. Αν είναι αλήθεια, τότε ο ανασκαφέας του χρόνου έβαλε πλώρη και για το μέλλον. Είναι φανερό λοιπόν πως ο χρόνος του ανασκαφέα είναι χρόνος ποιητικός. Ο ανασκαφέας του χώματος και του χρόνου γίνεται πραγματικό

Πέθανε ο ποιητής της Αρχαιολογίας Ο διεθνούς φήμης επιστήμονας Γιάννης Σακελλαράκης ήταν ο τελευταίος μεγάλος αρχαιολόγος της γενιάς του Μια μεγάλη μορφή της Αρχαιολογίας, ο Γιάννης Σακελλαράκης, πέθανε προχθές το βράδυ σε ηλικία 74 ετών, ύστερα από μια λεβέντικη αλλά άνιση μάχη με τον καρκίνο. Ο θάνατος τον βρήκε στο σπίτι του και η κηδεία έγινε χθες το πρωί σε στενό οικογενειακό κύκλο. Αλλά είναι βέβαιον ότι εκείνος θα ήθελε να βρίσκεται τώρα ψηλά στον Ψηλορείτη, στην τελευταία ανασκαφή του, στη Ζώμινθο. Γιατί εκεί μπορούσε, όπως έλεγε, να ζει τη μινωική γαλήνη των βουνών. Δεν ήταν Κρητικός ο Γιάννης Σακελλαράκης, αλλά έγινε- άλλωστε διετέλεσε για αρκετά χρόνια διευθυντής του Αρχαιολογικού Μουσείου Ηρακλείου- και οι άνθρωποι στην Κρήτη δικό τους τον ένιωθαν. Του έγραφαν μαντινάδες, τον περίμεναν όχι μόνο κάθε καλοκαίρι για την ανασκαφή αλλά και σε κάθε τους σημαντική στιγμή, είτε εκλογές- είχε γίνει επίτιμος δημότης Ανωγείων και Αρχανών- είτε συνέδρια, γάμους και χαρές. Ο τελευ