IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Η σχέση της Αρχαίας Ελλάδας με τη μετεμψύχωση. Τα μεταφυσικά μονοπάτια της διανόησης των προγόνων μας. Τα θεωρητικά ερωτήματα για το επέκεινα της ζωής και τη φύση του θανάτου σχετίζονται συνήθως με τα δόγματα της Ανατολής. Οι μακρινές σε μας θρησκείες ενός άλλου κόσμου διδάσκουν ότι η ζωή του ανθρώπου δεν διαρκεί όσο η επίγεια παρουσία του, καθώς η ιδέα της μετεμψύχωσης δονεί τις πίστεις των ασιατικών πολιτισμών. Την ίδια ώρα, η φιλοσοφική σκέψη των αρχαίων Ελλήνων είναι ταυτισμένη με τη λογική ανάλυση και την απομάγευση της Φύσης, θέτοντας σε πρώτο πλάνο τον αισθητό κόσμο και τα παρατηρησιακά δεδομένα της εμπειρίας μας. Ή έτσι τουλάχιστον θέλουμε να πιστεύουμε εμείς σήμερα! Γιατί στην ουσία οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ασχολήθηκαν με εξαιρετική προσοχή με τη διερεύνηση της θνητής ψυχής αλλά και την ίδια τη μετενσάρκωση, συζητώντας σοβαρά για την προΰπαρξη της συνείδησης αλλά και την αιώνια ζωή της πέρα από το φθαρτό σώμα. Φιλοσοφικές παραδόσεις-ογκ...

The id, ego, and super-ego Εκείνο, Εγώ και Υπερεγώ.  Το Εκείνο, το Εγώ και το Υπερεγώ (λατ. Id, Ego, Superego, ɪd (βοήθεια·λήψη)ˈe.ɡo (βοήθεια·λήψη) [ˈsu.perˌe.ɡo])[α] είναι οι τρεις συνιστώσες του μοντέλου για τη δομή του ανθρωπίνου ψυχικού οργάνου στα πλαίσια της δεύτερης τοπικής θεωρίας του Σίγκμουντ Φρόυντ. Σύμφωνα με αυτό το δομικό μοντέλο το Εκείνο αντιπροσωπεύει τα κίνητρα, τα ένστικτα και τις βιολογικές ανάγκες του ατόμου και κατά συνέπεια είναι έμφυτο, το Εγώ αποτελεί το λογικό μέρος που αν και δεν είναι έμφυτο, αναπτύσσεται και καλλιεργείται με την επίδραση της συσσωρευμένης εμπειρίας και τέλος το Υπερεγώ αντιπροσωπεύει όλες τις θετικές ηθικές και κοινωνικές αξίες του ατόμου, αποτελώντας κατά κάποιο τρόπο την ηθική συνείδηση.[1] «Το Εγώ δεν είναι έντονα διαχωρισμένο από το Εκείνο καθώς το χαμηλότερο μέρος του συγχωνεύεται σε αυτό... αλλά το απωθημένο συγχωνεύεται και αυτό στο Εκείνο και είναι αποκλειστικά μέρος του. Το απωθημένο διαχωρίζεται...

Ο σύγχρονος ψυχολόγος Ίρβιν Γιάλομ το 1981 προσδιόρισε τέσσερις απόλυτες υπαρξιακές ανησυχίες, που έχουν μεγάλη σημασία στην ψυχοθεραπεία: Το θάνατο, την ελευθερία, την απομόνωση και την έλλειψη νοήματος στη ζωή. Κάθε μία από αυτές τις ανησυχίες προκαλεί εσωτερικές συγκρούσεις στο υπαρξιακό πλαίσιο αναφοράς, όπως το αντιλαμβάνεται ο Γιάλομ. Ο θάνατος: Είναι η πιο οφθαλμοφανής απόλυτη ανησυχία. Είναι προφανές σε όλους ότι ο θάνατος θα έρθει και ότι δεν υπάρχει διαφυγή. Είναι μια φοβερή αλήθεια στην οποία τα άτομα αποκρίνονται με τρόμο και συχνά αναπτύσσουν άμυνες, που επηρεάζουν σημαντικά το χαρακτήρα τους. Το παιδί από μικρή ηλικία είναι απασχολημένο με το θάνατο και η εξάλειψη του τρόμου του θανάτου είναι ένα σημαντικό αναπτυξιακό στάδιο στη ζωή του. Συχνά ψυχοπαθολογικά συμπτώματα οφείλονται σε αδυναμία υπέρβασης του φόβου του θανάτου. Ελευθερία: Φυσιολογικά δεν θα θεωρούσαμε την ελευθερία ως πηγή ανησυχίας. Μάλλον το αντίθετο. Η ελευθερία θεωρείται γενικά μια θετική ...

 Ο αμερικανός οικονομολόγος Τζέρεμι Ρίφκιν παρουσιάζει τις κοινωνικές και πολιτισμικές προεκτάσεις που επιφέρει η ανακάλυψη της λειτουργίας των κατοπτρικών νευρώνων (mirror neurons). Η παρουσία της «ενσυναίσθησης» (empathy) στον άνθρωπο ή πιο απλά της ιδιότητάς του να συναισθάνεται τον συνάνθρωπό του στις αρνητικές ή θετικές του εμπειρίες, οδηγεί σε κάποια εύλογα συμπεράσματα: ''[...] οι κατοπτρικοί νευρώνες είναι απλά η αρχή ενός ολόκληρου φάσματος ερευνών που γίνονται στη νευροψυχολογία, στην έρευνα για τον εγκέφαλο, στην παιδική ανάπτυξη που υπαινίσσεται ότι είμαστε προγραμματισμένοι όχι για επιθετικότητα, βία, προσωπικό συμφέρον και ωφελιμισμό αλλά για κοινωνικότητα, συναισθηματικούς δεσμούς - όπως θα'λεγε ο John Bowlby, στοργή, συντροφικότητα.Και ότι το πρωταρχικό κίνητρο, είναι το κίνητρο να ανήκεις κάπου. Ένα κίνητρο ενσυναίσθησης. [...] ''   Jeremy Rifkin Η απομαγνητοφώνηση στα Ελληνικά:  Τα τελευταία 10 χρόνια υπήρξαν πολύ ...