IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Η υπόγεια σχέση Τουρκίας και Ισλαμικού Κράτους. Οαλ Μπαγκντάντι είναι νεκρός, αλλά το πνεύμα του είναι ακόμη ζωντανό κάπου στην περιοχή. Οι Αμερικανοί που δεν μπορούν πλέον να βασίζονται στον τουρκικό στρατό εξακολουθούν να συνεργάζονται με τους Κούρδους. Οι Ρώσοι προς το παρόν τηρούν σιγή ιχθύος. Η δολοφονία του ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους από Αμερικανούς κομάντος, σε ένα χωριό 7 χλμ από τα σύνορα της Τουρκίας, στην επαρχία του Ιντλίμπ, η οποία βρίσκεται υπό τον έλεγχο του τουρκικού στρατού και των τζιχάντιστών του αλ Μπαγκντάντι, έφερε τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας σε μια μάλλον δύσκολη θέση. Οι Αμερικανοί είχαν ήδη λάβει μέτρα για να αποτρέψουν τη διαφυγή του στόχου τους. Oύτε η Άγκυρα και ούτε καμία άλλη πρωτεύουσα δεν ενημερώθηκε εκ των προτέρων για την επιδρομή. Οι κομάντος των ΗΠΑ εφόρμησαν από μια βάση στο Ιρμπίλ του Βόρειο Ιράκ, 664 χιλιόμετρα μακριά από τον στόχο, ενώ οι Αμερικανοί θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη βάση Ιντζιρλίκ  του ΝΑΤΟ στην

Τα γεγονότα είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Η φιλελεύθερη συναίνεση που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλυδωνίζεται. Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν την εκδήλωση της μεγάλης κρίσης. Γι’ αυτό και συνήθως διαψεύδονται, γεγονός που τραυματίζει την αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ημιανταρσίας. Η αντισυστημική ψήφος συνήθως είναι βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων. Πριν 12 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε με αξιώσεις το χρίσμα των Δημοκρατικώ

Οι μητροπόλεις της αφθονίας και η παραμελημένη περιφέρεια.  Ο νέος διχασμός της Γαλλίας μετά τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών Η υποψήφια της άκρας δεξιάς Μαρίν Λεπέν, σημείωσε τις καλύτερες επιδόσεις της στις αγροτικές ζώνες και στις μικρές πόλεις οι οποίες τις έδωσαν το εισιτήριο για τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. «Η ανάλυση των ψήφων φανερώνει ένα διπλό ρήγμα, κοινωνικό και γεωγραφικό», του γαλλικού εκλογικού σώματος, σχολίασε ο γενικός γραμματέας του εργατικού συνδικάτου Force Ouvriere Ζαν-Κλοντ Μαγί. Ο χάρτης των αποτελεσμάτων αντανακλά πράγματι τη διαίρεση σε δύο Γαλλίες, την οποία περιγράφουν γεωγράφοι και κοινωνιολόγοι: αυτή την μητροπόλεων, βιτρίνα της ευτυχούς παγκοσμιοποίησης, και αυτή των περιφερειακών ζωνών, των μικρών και μεσαίων πόλεων, των ζωνών της υπαίθρου που βρίσκονται μακριά από τις πιο δυναμικές συγκεντρώσεις θέσεων απασχόλησης, εγκαταλειμμένες από τις δημόσιες υπηρεσίες. «Μακρόν-Λεπέν: οι δύο Γαλλίες» είναι ο τίτλος

1.  Το 2012, η Γαλλία έκανε κάτι ασυνήθιστο.  Καταψήφισε τον απερχόμενο Προεδρό της- τον υπερκινητικό, υπερφιλόδοξο και υπερβολικά σατανικό Σαρκοζί - στερώντας του το δικαίωμα σε μια δεύτερη θητεία, δικαίωμα που είχαν οι προκάτοχοί του Μιτεράν και Σιρακ. Το είχε πάθει και ο Ζισκάρ, το 1981. Αλλά εκείνος τουλάχιστον είχε υποκύψει στο ακαταμάχητο ρεύμα Μιτεράν και στην επιθυμία της Γαλλίας να αλλάξει, μετά από δεκαετίες, πολιτικό πρόσημο. Στην περίπτωση Σαρκοζί, αντίθετα, η Γαλλία ήθελε απλώς να απαλλαγεί από αυτόν, τόσο ώστε ψήφισε μια άχαρη μετριότητα,  τον Φρανσουά Ολάντ . Από τον οποίο, πέντε χρόνια αργότερα, ήθελε επίσης να απαλλαγεί, τόσο ώστε του απαγόρευσε να συμμετάσχει καν στις εκλογές (για πρώτη φορά στην ιστορία), απειλώντας τον με εξευτελισμό μέσω των δημοσκοπήσεων.  Δυο φορές μέσα σε δυο χρόνια δεν είναι σύμπτωση . Είναι ένδειξη ενός χάσματος που όλο και διευρύνεται μεταξύ εκπροσώπων και εκπροσωπουμένων, μεταξύ εκλογέων και εκλεγμένων. Και το χάσμα γεμίζει με δυσπισ

Δύο ημέρες πριν τον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι απόδειξη ότι οι καροί έχουν για τα καλά αλλάξει. Τα γεγονότα, άλλωστε, είναι πολλά και πεισματάρικα για να τα αγνοήσουμε. Η φιλελεύθερη συναίνεση που κυριάρχησε στη Δύση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κλυδωνίζεται. Η Δύση δεν βρίσκεται στο 2007, παρότι οι άρχουσες ελίτ έχουν την τάση να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε πριν μία δεκαετία. Γι’ αυτό και συνεχώς διαψεύδονται παταγωδώς, γεγονός που συρρικνώνει περαιτέρω την ήδη μειωμένη αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ανταρσίας. Η αντισυστημική ψήφος συνήθως είναι βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι

Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Το είδαμε στο ελληνικό και στο βρετανικό δημοψήφισμα, αλλά και σε άλλες περιπτώσεις. Η αντισυστημική ψήφος είναι συνήθως βουβή. Ακολουθεί υπόγειες διαδρομές. Ειδικά όταν προέρχεται από μικρομεσαίους νοικοκυραίους με μάλλον συντηρητική ιδεολογία που δεν έχουν συνηθίσει να κάνουν πολιτικό θόρυβο, όπως οι δεδηλωμένοι αριστεροί και οι αμφισβητίες των κοινωνικών κινημάτων. Παρόλα αυτά, τόσο οι δημοσκόποι όσο και τα κατεστημένα Μίντια δεν έμαθαν το μάθημά τους. Συνέχισαν να διαβάζουν τα γεγονότα λες και βρισκόμαστε στο 2006. Γι’ αυτό και συνεχώς διαψεύδονται παταγωδώς, γεγονός που συρρικνώνει περαιτέρω την ήδη μειωμένη αξιοπιστία τους. Δεν τους είναι, άλλωστε, εύκολο να χωνέψουν το γεγονός ότι το μέχρι πριν μερικά χρόνια χειραγωγημένο ακροατήριό τους έχει περιέλθει σε κατάσταση εκλογικής ανταρσίας εναντίον των αρχουσών ελίτ. Πριν 10 χρόνια θα ήταν αδιανόητο ο Σάντερς, ένας σοσιαλιστής από το μικρό και ασήμαντο Βερμόντ, να διεκδικούσε επί ίσοις όροις τ