Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Κομματοκρατία

Το ανολοκλήρωτο της Επανάστασης του 1821.

Εικόνα
Το ανολοκλήρωτο της Επανάστασης του 1821. Ο φετινός εορτασμός της Επανάστασης του 1821, ένα χρόνο μετά την επέτειο των διακοσίων ετών, βρίσκει την Ελλάδα να πενθεί για την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών. Οι 57 νεκροί, στην πλειοψηφία τους νέοι, με την μετωπική σύγκρουση δύο τρένων σε διπλή γραμμή, διέλυσε ακαριαία τα επικοινωνιακά αφηγήματα περί ισχυρού επιτελικού κράτους, περί σταθερότητας της χώρας και περί ισχυρών μελλοντικών προοπτικών της. Το βίαιο άνοιγμα της “ντουλάπας με τους σκελετούς”, που έχουν σωρευθεί κατά την Μεταπολίτευση, την πιο ελπιδοφόρα ίσως, ιστορική περίοδο της σύγχρονης νεοελληνικής ιστορίας, έφερε στο άμεσο προσκήνιο όλες τις στρεβλώσεις και της παθογένειες της χώρας μας. Από το κράτος, που χαρακτηρίζεται από έντονο πελατειασμό, γραφειοκρατία και δραματική υστέρηση, το πολιτικό σύστημα που ξεκίνησε μετά την πτώση της χούντας με την ενεργή και δυναμική συμμετοχή των κομμάτων ως κρίσιμων πυλώνων στο δημοκρατικό πολίτευμα και κατέληξε σήμερα σε μια βαρ

Πραγματικότητα και εντυπώσεις.

Εικόνα
Πραγματικότητα και εντυπώσεις Η ηγετική ικανότητα μπορεί να είναι άσχετη με τον δείκτη ευφυΐας; Το ερώτημα είναι θεωρητικό, κάθε συνειρμός που το συνδέει με πρόσωπα της ελλαδικής πολιτικής επικαιρότητας πρέπει να θεωρηθεί τυχαίος. Για να φτάσει ο πολιτικός σε υψηλούς θώκους, πέρασε από καίριες δοκιμασίες: Κέρδισε την ψήφο του λαού, διακρίθηκε στις εσωκομματικές διεργασίες, σε συνέδρια κομματικά, κατόρθωσε να τον εκτιμήσουν οι ομότεχνοί του. Μπορεί να συμβούν αυτά σε κάποιον ατάλαντο; Ασφαλώς και δεν αποτελεί αναγκαίο προσόν να είναι ρήτορας ο ηγέτης – θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς και το αντίθετο: ότι το ρητορικό χάρισμα παγιδεύει τον φορέα του στην ψευδαισθητική αυτάρκεια της ωραιολογίας. Κυρίως, παραπλανά τον πολίτη. Ο ικανός στη ρητορεία πολιτικός κάνει πειστικό το ψευδολόγημα, δίνει την εντύπωση ότι απαντάει σε ερωτήματα που απλώς τα παρακάμπτει με επιδεξιότητα. Ανεπαισθήτως διολισθαίνει σε φασιστική συμπεριφορά, αγορεύει καταιγιστικά, στερώντας σκόπιμα από τον συ

Μυρωδιά εκλογών, οσμή παρακμής.

Εικόνα
  Μυρωδιά εκλογών, οσμή παρακμής. Δηλητηριώδεις αναθυµιάσεις στην ατμόσφαιρα. Μυρωδιά εκλογών, οσμή παρακμής. Βαριά τοξικό νέφος. Θα ήταν στο χέρι της κυβερνητικής ηγεσίας να το διαλύσει. Για τις εκλογές, θα αρκούσε να ορίσει μια ημερομηνία – ώστε να μην αιωρούνται υποψίες ότι η στιγμή των εκλογών εξαρτάται από διάφορα «νταραβέρια». Θα μπορούσε να διαλυθεί και η αποπνικτική οσμή της παρακμής, που εκπέμπεται με επίκεντρο την ΕΥΠ. Εφόσον όλοι (μαζί, πλέον, και η κυβέρνηση) δέχονται ότι γίνονταν υποκλοπές τηλεφωνικών συνομιλιών υπουργών, κρατικών αξιωματούχων, επιχειρηματιών από την ΕΥΠ θα ήταν αυτονόητο να ριχτεί άπλετο φως. Με δυο λόγια, απόρρητο γιοκ. Μπορεί να ριχτεί φως; Τις όποιες υποκλοπές από την ΕΥΠ θα μπορούσε εύκολα να τις ανιχνεύσει η ΑΔΑΕ – αν ήθελε ο πρωθυπουργός. Τις όποιες παγιδεύσεις με Predator, θα μπορούσε εύκολα να τις ανιχνεύσει το σύστημα ασφαλείας που διαθέτει κι έχει προθυμοποιηθεί να μας το δανείσει το Ευρωκοινοβούλιο – αν ήθελε το προεδρείο της Βουλής. Δυστυχώς,

Δημοκρατική αποσύνδεση.

Εικόνα
  Δημοκρατική αποσύνδεση. Η επικίνδυνη αποσύνδεση των πολιτών από τις αρχές και  τα  ιδεώδη  της  Δημοκρατίας,  καθιστά  τους ανθρώπους επιρρεπείς στη ρητορική των άκρων και των ακροτήτων. Έχει αλλοτριωθεί άραγε η Δημοκρατία, σε σχέση με τον αρχετυπικό της προσδιορισμό, σε βαθμό που πλέον να έχει απωλέσει ακόμα και τα βασικά δομικά της χαρακτηριστικά; Η εξουσία πηγάζει όντως από το λαό; Ασκείται όντως από το λαό; Εξυπηρετεί όντως τα συμφέροντα του λαού; Η προβληματική που αναπτύσσεται στο πολιτικό γίγνεσθαι από την καθολική επικράτηση των κομμάτων, τα οποία ελέγχουν κάθε πτυχή τού κράτους, από τη σύνταξη του Συντάγματος μέχρι τους επικεφαλής της Δικαιοσύνης ενώ ταυτόχρονα αποφασίζουν και καθορίζουν ασφυκτικά τις διαδικασίες τής διακυβέρνησης σε κεντρικό επίπεδο αλλά και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης, συνεπάγεται εν πολλοίς τη μετατόπιση της περί της Δημοκρατίας αντίληψης στην κομματική οπτική των πολιτικών πραγμάτων. Ποιος, για παράδειγμα, επιλέγει τις επιλογές μας;

Κατεστημένη παραχάραξη.

Εικόνα
  Κατεστημένη παραχάραξη. Τι είναι η κομματοκρατία; Εσχατη αλλοτρίωση της δημοκρατίας στη Νεωτερικότητα. Το πολυκομματικό σύστημα παύει να είναι αντιπροσωπευτικό, τα κόμματα αυτονομούνται από την κοινωνία των πολιτών, συγκροτούν καθεστώς ολιγαρχίας. Στυγνή ολιγαρχία ανεξέλεγκτων «Διευθυντηρίων», που νομιμοποιείται τυπικά κάθε τέσσερα χρόνια, με την ψήφο του λαού. Για την υφαρπαγή της ψήφου επιστρατεύονται οι υπερσύγχρονες τεχνικές του «μάρκετιγκ» – τεχνικές πλύσης εγκεφάλου των μαζών, πληρωμένες με μυθώδη ποσά για την κατασκευή ψευδαισθητικών εντυπώσεων. Στο καθεστώς της «κομματοκρατίας» δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού και του κρατικού βίου που να μην υπηρετεί πρωτίστως (ή αποκλειστικά) τα κόμματα. Το Σύνταγμα το συντάσσουν τα κόμματα, το ψηφίζουν τα κόμματα, το αναθεωρούν τα κόμματα, ερήμην του λαού. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (εγγυητή του πολιτεύματος) τον εκλέγουν τα κόμματα με παρασκηνιακό μεταξύ τους αλισβερίσι. Τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, το ίδιο. Την ηγεσία των Εν

Η ψύχωση της επανεκλογής.

Εικόνα
 Η ψύχωση της επανεκλογής. Η εξουσία στη σημερινή Ελλάδα είναι συγκεντρωτική, αν θέλουμε να κυριολεκτούμε: απολυταρχική. Ο πρωθυπουργός που θα συμπέσει με τη λήξη της πενταετούς θητείας του Προέδρου της Δημοκρατίας, «διορίζει» τον επόμενο Πρόεδρο. Κάθε πρωθυπουργός διορίζει, το ίδιο αυθαίρετα, και τον πρόεδρο της Βουλής, την ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων, τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, τα στελέχη της κρατικής τηλεόρασης – κάθε πρόσωπο με κρίσιμες αρμοδιότητες για τη λειτουργία του δημόσιου βίου είναι αυθαίρετη επιλογή του πρωθυπουργού. Ακόμα κι αν ήταν προικισμένος ο πρωθυπουργός με ανιδιοτέλεια «απαρνητού των εγκοσμίων», η συγκέντρωση τόσο απόλυτης εξουσίας στη δική του και μόνο δικαιοδοσία συνιστά οπωσδήποτε ρίσκο, μέγιστη διακινδύνευση – ζήσαμε, π.χ., την αυθαίρετη ακύρωση δημοψηφίσματος (τον Ιούλιο του 2015) από τον Αλέξη Τσίπρα, «χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ». Και γίνεται οδυνηρό το ερώτημα που λογικά γεννιέται: σε τι διαφέρει η «δημοκρατία» μας από την αυταρ

Μοναρχική δημοκρατία.

Εικόνα
Μοναρχική δημοκρατία.  Αφού η ερχόμενη σε λίγες μέρες χρονιά, το 2021, είναι επετειακή –διακόσια χρόνια από την Επανάσταση των τότε Ελλήνων και την αποτίναξη του ζυγού δουλείας στους Τούρκους– ας θυμηθούμε συνωδά και μία ακόμα συντυχία: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο 99ος πρωθυπουργός στο συμβατικό ελληνώνυμο κρατίδιο, αυτό που προέκυψε από τα κόκαλα τα ιερά των Ελλήνων, μυριάδων, θυσιασμένων στο όραμα της ελευθερίας. Ενενήντα εννέα πρωθυπουργοί σε διακόσια χρόνια: περίπου ένας πρωθυπουργός κάθε δύο χρόνια. Επειδή κάποιοι πρωθυπούργευσαν περισσότερες από μία φορές, ας χαλαρώσουμε την ασφυκτική στενότητα της διαδοχής που παραμένει, ωστόσο, εντυπωσιακή. Οπως ζωτικό και πολύ γονιμότερο παραμένει το ερώτημα: Αυτή η πληθώρα των πρωθυπουργών, οι άνθρωποι που έφτασαν στο ανώτατο αξίωμα, τι άφησαν πίσω τους; Γιατί τόση η αποτυχία της χώρας και τόση η καχεξία; Γιατί οι ανήκεστες βλάβες; Γιατί σε δυναμικό πλεονασμό η πανουργία, η ψευτιά, η ανημπόρια στο κρατίδιο; Η θέση που παίρνει στην Ιστορία έ

Tο συνολικό τραπεζικό χρέος της ΝΔ μαζί με του ΠΑΣΟΚ αγγίζει τα 563 εκατ.ευρώ!

Εικόνα
    Tο συνολικό τραπεζικό χρέος της ΝΔ μαζί με του ΠΑΣΟΚ  αγγίζει τα 563 εκατ.ευρώ!   Μείωση κύκλου εργασιών της τάξεως των 560 εκατομμυρίων ευρώ καταγράφηκε από τις ελληνικές επιχειρήσεις που τέθηκαν σε αναστολή λειτουργίας με κρατική εντολή, λόγω της πανδημίας της νόσου του κορωνοϊού τον Μάρτιο, εν συγκρίσει με το αντίστοιχο περυσινό χρονικό διάστημα. Σύμφωνα με στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ), τον φετινό Μάρτιο ο κύκλος εργασιών των επιχειρήσεων ανήλθε στα 560,4 εκατομμύρια ευρώ έναντι 1,05 δισεκατομμυρίου ευρώ το αντίστοιχο χρονικό διάστημα του 2019. Το παραπάνω ποσό με την είδηση δεν το γράφουμε τυχαία. Σύμφωνα με ευρωπαϊκή έρευνα για την περίοδο 2017 έως και 2019 το συνολικό τραπεζικό χρέος της Νέας Δημοκρατίας μαζί με εκείνο του ΠΑΣΟΚ αγγίζει τα 563 εκατομμύρια ευρώ ! Τα δυο ελληνικά κόμματα βγαίνουν πρωταθλητές στα τραπεζικά δάνεια κομμάτων και μάλιστα με μεγάλη διαφορά από άλλα ευρωπαϊκά κόμματα, όπως μπορεί κανείς να παρατηρήσει και στο παρακάτω γράφημα, που