IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

«Χωρίς το κυνήγι των μαγισσών της ρωσικής έρευνας, η δημοτικότητα μου θα ήταν στο 75% παρά στο 50%», σημείωσε στο twitter, εμφανώς εκνευρισμένος, ο Τραμπ. O Αμερικανός πρόεδρος, σχολιάζοντας την επικαιρότητα στο εσωτερικό των ΗΠΑ, εφηύρε έναν ευφάνταστο όρο. Μίλησε συγκεκριμένα για «προεδρική παρενόχληση«, που δέχεται από τους αντιπάλους του. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνει τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το Δημοκρατικό Κόμμα και την έρευνα του FBI για το «Russiagate». Τα ποσοστά δημοτικότητας του μεγιστάνα έχουν ως βάση εκκίνησης ένα, διόλου ευκαταφρόνητο, ποσοστό της τάξης του 40%, παρά τον λυσσαλέο πόλεμο που δέχεται. Ένα ποσοστό που, χωρίς καμία υπερβολή, του επιτρέπει να πανηγυρίζει. Πράγματι η δημοτικότητα του Ντόναλντ Τραμπ ξεπερνά, κατά πολύ, τα ποσοστά αποδοχής οποιουδήποτε ηγέτη δυτικής χώρας. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν έχει καλύτερο δώρο για την επέτειο των δύο ετών διακυβέρνησης του, που συμπληρώνονται τον προσεχή Ιανουάριο. Εάν μάλιστα παρατηρήσουμε τις πολιτικές εξελίξεις

Οι επικείμενες εκλογές στη Γαλλία και το ενδεχόμενο εκλογής Λεπέν ή Μακρόν σημαδεύουν την  είσοδο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ σε ένα νέο αχαρτογράφητο πεδίο   δοκιμασίας των ευρωπαϊκών αντοχών. Σε δύο περίπου εβδομάδες οι Γάλλοι θα προκρίνουν τους δύο υποψήφιους που θα αναμετρηθούν στον δεύτερο γύρο για να καθοριστεί ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Οι δημοσκοπήσεις μέχρι στιγμής δείχνουν ότι, εκτός απροόπτου, ο κ.  Μακρόν και η κυρία Λεπέν θα αναμετρηθούν στον δεύτερο γύρο . Και το προφανές συμπέρασμα που προβάλλεται σε όλες τις αναλύσεις τις τελευταίες εβδομάδες είναι ότι, αν η Λεπέν εκλεγεί, τίθεται εν αμφιβόλω η επόμενη ημέρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ευρώ, καθώς το κόμμα της  έχει δεσμευτεί για δημοψήφισμα παραμονής ή όχι της Γαλλίας την Ε.Ε . και το ενιαίο νόμισμα. Αντίθετα, σε περίπτωση εκλογής του Μακρόν, δεν τίθεται σε αμφισβήτηση η θέση της Γαλλίας στην Ε.Ε. και απομακρύνεται ο σχετικός κίνδυνος, καθώς  ο Μακρόν προβάλλει ως ο κατ' εξοχήν υποστηρικτής

Η απόφαση των τεσσάρων πιο ισχυρών κρατών της ΕΕ (Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας) να οδηγήσουν την Ευρώπη, μετά από τόσες ελπίδες και θυσίες των Ευρωπαϊκών λαών, σε μια ένωση πολλών ταχυτήτων, όπου ανάλογα με το πώς θα τους συμφέρει θα συμπεριφέρονται άλλοτε ως Ένωση και άλλοτε ως έθνη-κράτη, σηματοδοτεί δύο πράγματα: το τέλος της ΕΕ και την δικαίωση Κίσινγκερ ότι αυτό το πείραμα της μεταπολεμικής Ευρώπης δεν θα πετύχει. Σε ότι αφορά το πρώτο συμπέρασμα, δηλαδή στο ότι έρχεται το τέλος της ΕΕ, μην περιμένουμε να συγκεντρωθούν μια μέρα οι Ευρωπαίοι ηγέτες και να ανακοινώσουν επίσημα τη διάλυσή της. Χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι, ότι όπως δεν κηρύσσονται πια οι πόλεμοι, έτσι ομοίως δεν ανακοινώνεται το τέλος θεσμών που η εποχή και οι εξελίξεις έχουν απαξιώσει. Είναι τόσο μεγάλα και τόσο ισχυρά τα γραφειοκρατικά συμφέροντα που έχουν οικοδομηθεί γύρω από την ΕΕ, που το πιθανότερο είναι αυτός ο θεσμός να διαιωνίζεται στα χαρτιά μέχρι και το βιολογικό τέλος του τελε