IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το καταστροφικό «υπερκαλοκαίρι» του μέλλοντος.  Η ζωή και ο παραδοσιακός κόσμος, όπως τον ξέραμε ως τώρα, ήταν συνυφασμένος με τις αλλαγές των εποχών και σε «αρμονία με τους τροχούς της Φύσης». Οι τέσσερις εποχές του χρόνου είχαν ευδιάκριτα όρια μεταξύ τους, ειδικά στο Βόρειο Ημισφαίριο, και οι άνθρωποι συντόνιζαν τη ζωή και τις δραστηριότητες τους με τον κύκλο των εποχών, που έμοιαζε σταθερός. Μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, οι σκοτεινές νύκτες μίκραιναν και άρχιζαν να λιώνουν σιγά σιγά σαν το χιόνι. Μετά την εαρινή ισημερία οι άνθρωποι περνούσαν τον περισσότερο χρόνο τους εκτός σπιτιού σε εργασίες στα χωράφια και αλλού. Οι νομάδες των Βαλκανίων κατέβαζαν τα κοπάδια τους από τα βουνά στις αρχές Νοεμβρίου (τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου με το παλαιό ημερολόγιο) και τα ανέβαζαν και πάλι στις αρχές του Μαίου (με τη γιορτή του Αγίου Γεωργίου ή Εντερλέζι, με το παλαιό ημερολόγιο). Ακολουθούσαν απαράλλακτα αυτόν τον κύκλο επί αιώνες, χωρίς να χρειαστεί να μετακινηθούν ούτε μία ημέρα...

  Ν.Λύτρας    Το καλοκαίρι       στη λογοτεχνία.   Ευτυχία του συγγραφέα είναι η σκέψη που μπορεί ολάκερη να γίνει αίσθημα,   το   αίσθημα που ολάκερο μπορεί να γίνει σκέψη. γράφοντάς τα αυτά ο Τόμας Μαν στη νουβέλα του  «Θάνατος στη Βενετία»  εξέφρασε έναν τύπο συγγραφέα κατ' εξοχήν μεσογειακό. Ο πρωταγωνιστής του στην παραπάνω νουβέλα, συγγραφέας Γκούσταβ Ασενμπαχ, περιμένοντας μια μέρα σε μια στάση του τραμ βλέπει απέναντί του έναν παράξενο άνθρωπο που εντελώς ανεξήγητα του γεννά την επιθυμία να βρεθεί αλλού. Ο Ασενμπαχ πάει κατακαλόκαιρο στη Βενετία να συναντήσει το ένοχο, βίαιο και σιωπηλό πάθος ­ και μαζί μ' αυτό τον εκτυφλωτικό ήλιο, το απόλυτο φως της Μεσογείου που θα «κάψει» τον συγγραφέα του Βορρά. Ο Θεός με τα φλογερά μάγουλα οδηγούσε καθημερινά το πυρωμένο τέθριππο άρμα του   στις στράτες του ουρανού,   και τα χρυσά δακτυλίδια της κόμης του ανεμίζανε στον   ανατολικό άνεμο,  ...