Αρκεί μία φράση
Ο νεαρός υπάλληλος του ξενοδοχείου στο Τορόντο δεν ήταν παραπάνω από 25 χρόνων. Ενώ βοηθούσε να μεταφέρω τη βαλίτσα στο ταξί, ρώτησε για πού ταξιδεύω. Οταν άκουσε «Ελλάδα», το πρόσωπό του φωτίστηκε. «Ενας φίλος μου επέστρεψε μόλις από τη Σαντορίνη», σχολίασε. «Ποιες ήταν οι εντυπώσεις του;» ρώτησα. «Μου είπε πως είναι ένα μέρος που πρέπει κάθε άνθρωπος να μπορέσει να δει πριν πεθάνει...» Ευχήθηκε καλό ταξίδι στον ίδιο τόνο, με μιαν ευλογημένη απλότητα και αμεσότητα, με την οποία ορισμένοι λαοί επικοινωνούν χωρίς να θεωρούν ότι ανακοινώνουν σκέψεις βαρυσήμαντες για κάθε ζήτημα. Ο νεαρός υπάλληλος δεν ήταν ο μόνος Καναδός που αντέδρασε με οικειότητα στις συστάσεις «Ελλάδα» ή «Αθήνα», στη διάρκεια της 7ήμερης παραμονής μας στην πόλη. Οι περισσότεροι που συναντήσαμε είτε είχαν οι ίδιοι επισκεφθεί τη χώρα μας ή είχαν κάποιο φίλο που είχε κάνει διακοπές σε νησί ή είχαν πιο στενή σχέση με Ελληνες. Παράδειγμα, μια Φιλιππινέζα σε ένα καφέ ήταν παντρεμένη με Ελληνα από τη Σάμο
