Για κάποιους που δεν είναι πια μαζί μας.
Αρνητές μάσκας διαδηλώνουν στο Σύνταγμα. Για κάποιους που δεν είναι πια μαζί μας. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να καταλάβω πώς σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι γύρω μου, αν είναι πλάνη, αν είναι άρνηση, αν είναι κάποια βαθύτερη γνώση (που εμένα μού διαφεύγει), αν είναι αίσθηση πως το κακό δεν τους αγγίζει, αν είναι ανάγκη να νιώσουν διαφορετικοί, αντισυστημικοί, καταδιωγμένοι, σημαντικοί. Το σκέφτομαι περισσότερο ακόμη κάποιες μέρες που η πανδημία έρχεται πολύ κοντά, τις ώρες που συνειδητοποιώ πως ΔΕΝ θα είμαστε όλοι εδώ μετά. Και κάποιοι θα έχουν φύγει πολύ πολύ νωρίς. Δεν είμαι κανένας πρόσχαρος τύπος, κι είναι πολλοί οι πρώην ασθενείς μου με τους οποίους έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας απότομα επειδή δεν υπήρξε συμβόλαιο εμπιστοσύνης. Όχι τόσο με τον χαρακτήρα μου όσο με αυτό που υπηρετώ, αυτή την ιατρική της γνώσης, των αποδείξεων αλλά και της αμφιβολίας, της εξέλιξης, της επιστημονικής βάσης, της συνέχειας, του υποβάθρου, της ανανέωσης των στοιχείων, του επαναπροσδιορισμού του ζητούμεν