IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μια πιο προσεκτική αμερικανική εξωτερική πολιτική θα ήταν λιγότερο πιθανό να εμπλέξει την Ουάσιγκτον σε νέες παγκόσμιες συγκρούσεις, προστατεύοντας έτσι την δική της ασφάλεια και αυτή της διεθνούς κοινότητας. Φάλαγγα αμερικανικών οχημάτων στο Ερμπίλ, στο Ιράκ, τον Οκτώβριο του 2019. Azad Lashkari / Reuters  Οι ρίζες του εθισμού της Ουάσιγκτον στην στρατιωτική βία. Και πώς η άνοδος της Κίνας θα μπορούσε να περιορίσει τον αμερικανικό παρεμβατισμό. Με την πάροδο του χρόνου, οι Ηνωμένες Πολιτείες αισθάνθηκαν άνετα να χρησιμοποιούν μεγαλύτερα επίπεδα βίας στο εξωτερικό. Αυτό δεν ίσχυε στην αρχή της ίδρυσης χώρας: στις πρώτες εποχές της κρατικής υπόστασης, οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπλέκονταν ελάχιστα εκτός της Βόρειας Αμερικής, καθώς πολλές από τις συγκρούσεις τους αφορούσαν την υπεράσπιση των συνόρων τους, τους συνοριακούς πολέμους, και την επέκταση προς τα δυτικά. Η εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οδήγησε την Ουάσιγκτον σε παγκόσμι

  Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν ανατρέπει τα πάντα στις σινο-αμερικανικές σχέσεις. Η πραγματοποίηση της επίσκεψης της προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι στην Ταϊβάν αποτελεί μια ταπείνωση για την Κίνα, στο βαθμό ιδίως που η ηγεσία της είχε επιλέξει να ανεβάσει προκαταβολικά τους τόνους, με ηχηρές προειδοποιήσεις προς την αμερικανική πλευρά ότι ο κινεζικός στρατός (που την προηγουμένη εόρταζε την επέτειο ίδρυσής του) "δεν θα μείνει απαθής” απέναντι σε μια τέτοια "πρόκληση”. Είναι μια ταπείνωση προσωπικά και για τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπινγκ (ο οποίος στο ανά πενταετία κομματικό συνέδριο το φθινόπωρο θα διεκδικήσει μια δίχως προηγούμενο τρίτη κατά σειρά θητεία), καθώς δεν επέφερε εκτόνωση της κρίσης η μακρά τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Τζο Μπάιντεν την προηγούμενη εβδομάδα. Στο chicken game που απειλούνταν να εξελιχθεί ακόμη και σε θερμή σύγκρουση η Κίνα υποχώρησε πρώτη. Διότι η δική της στρατηγική είναι αυτή της "ειρηνικής ανάδυσης” και οποιαδή

Θα γίνουν οι Νήσοι του Σολομώντα μια “νέα Ουκρανία”  και η Κίνα ο εφιάλτης της Αυστραλίας; Μια εξαιρετικά περίεργη υπόθεση βρίσκεται σε εξέλιξη στην περιοχή Ασίας-Ειρηνικού, με το ενδιαφέρον να στρέφεται στο αν και κατά πόσον σχετίζεται με τη σύγκρουση που βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας. Η Αυστραλία, διά του υπουργού Άμυνας Πίτερ Ντάτον, δήλωσε ότι δεν μπορεί να επιτραπεί στην Κίνα να δημιουργήσει ναυτικές βάσεις στα νησιά του Σολομώντα, «στο κατώφλι» της χώρας των καγκουρό. Του Ζαχαρία Μίχα * ( Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ / ISDA ) Είχαν προηγηθεί δηλώσεις του Αυστραλού πρωθυπουργού Σκοτ Μόρισον που χαρακτήρισε « κόκκινη γραμμή » τη χρησιμοποίηση της συμφωνίας για την επέκταση του κινεζικού στρατιωτικού αποτυπώματος στην περιοχή, αναφέροντας ότι αυτό αφορά και τις ΗΠΑ πέραν της Νέας Ζηλανδίας, πέραν κυβερνήσεων μικρών νησιωτικών χωρών της περιοχής όπως της Παπούα Νέα Γουινέα και των νήσων Φίτζι. Ο αναπλη

  «Η γιγαντιαία επιχείρηση γεωπολιτικής άλωσης ολόκληρων περιφερειών»! Για τα κέντρα γεωπολιτικής ισχύος,   η περίοδος της πανδημίας που καθηλώνει τον πλανήτη, φαίνεται ότι αξιοποιήθηκε  – μεταξύ όλων των άλλων – και  για τον δραστικό αναπροσανατολισμό των κυρίαρχων στρατηγικών με επίκεντρο την Γεωοικονομία… Πρόκειται στην ουσία για μια  προσπάθεια κατεπείγουσας στρατηγικής προσαρμογής στα δεδομένα ενός νέου κόσμου  των χαμένων  ευκαιριών , των σύνθετων ανταγωνιστικών  προκλήσεων  αλλά και μιας πλειάδας νέων  δυνατοτήτων .  Μιας προσαρμογής κατά την διάρκεια της οποίας,  τα παραδοσιακά κέντρα δυτικής ισχύος  (ΗΠΑ και ΕΕ)  επιδιώκουν να αναπληρώσουν το χαμένο έδαφος  και να παραμείνουν στην αναβαθμισμένη γεωπολιτική εξίσωση και σε ρόλο πρωταγωνιστικό,  ενώ την ίδια στιγμή, οι πάντες προσβλέπουν σε μια περαιτέρω ισχυροποίηση της διεθνούς τους θέσης μέσα από… Μια καλά σχεδιασμένη και περιφερειακά οργανωμένη διεύρυνση του κύκλου των εξαρτημένων χωρών,  με όρους που προσιδιάζουν σε καθεστ

  Ο Μπάιντεν άνοιξε τα χαρτιά του στη διεθνή σκηνή. Πρώτοι οι Βρετανοί "εξάδελφοι". Κατόπιν οι λοιποί εταίροι της "συλλογικής Δύσης", με τη σύνοδο Κορυφής της G7 στην Κορνουάλη. Ακολούθως οι σύμμαχοι του ΝΑΤΟ και οι ιθύνοντες της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες. Και στο τέλος ο συμπρωταγωνιστής του νέου ψυχρού πολέμου, Βλαντίμιρ Πούτιν, στη Γενεύη. Με τον νου στραμμένο, όμως, πάντοτε στον μεγάλο απόντα: τον Σι Τζινπίνγκ, ηγέτη της μόνης χώρας που μπορεί μεσοπρόθεσμα να ανταγωνιστεί την αμερικανική ηγεμονία. Αυτά υπήρξαν τα διαδοχικά βήματα της οκταήμερης ευρωπαϊκής περιοδείας με την οποία ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, εικονογράφησε το αγαπημένο του σύνθημα ότι "η Αμερική επέστρεψε". Ωστόσο, η πραγματική εικόνα είναι πολύ πιο σύνθετη από την απλή επιβεβαίωση της διατλαντικής σχέσης και την τυφλή δρομολόγηση ενός νέου ψυχρού πολέμου με τις ευρασιατικές δυνάμεις. Ασφαλώς, ακόμα και μεταξύ των ανταγωνιστών των ΗΠΑ επικρατεί μια κάποια ανακούφιση που η τετραετία Τραμπ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (1) Οι δυσκολίες για την Αθήνα από τη νέα «περίοδο χάριτος»  που έδωσαν στον Ερντογάν ΗΠΑ και Ευρώπη. (2) Τι τελικά αποφάσισε η Αμερική του Τζο Μπάιντεν για την Τουρκία του Ερντογάν; Τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα… (3) Πικρή αλήθεια. “Η Ελλάδα έδωσε περιφερειακό αποκούμπι στις ΗΠΑ  και εγκαταλείπεται στην τουρκική βουλιμία” Η συνάντηση Μπάιντεν – Πούτιν,  δεν αποτελεί μεμονωμένο ούτε αποκλειστικά και μόνο διμερούς ενδιαφέροντος γεγονός  και φυσικά το περιεχόμενό της,  δεν αποσυνδέεται από όλα όσα διαδραματίστηκαν στο περιθώριο της Συνόδου  κορυφής της Ατλαντικής Συμμαχίας… Προφανώς, αυτή η συνάντηση  δεν αποσυνδέεται ούτε από τον σκληρό πυρήνα των αποφάσεων αυτής της Συνόδου , στον οποίο όπως ήδη τονίσαμε,  αποτυπώνεται μια εκβιαστική -έναντι όλων- παρέμβαση των Αμερικανών , η οποία είναι αποκαλυπτική της  ανασφάλειας , της καταφανούς  στρατηγικής υποχώρησης  αλλά και της  αγωνιώδους προσπάθειας  των ΗΠΑ να επαναβεβαιώσουν τον ηγεμονικό τους ρόλο στο περιβάλλον των παρα