IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Αλίμονο στα νιάτα! Τον τελευταίο καιρό, ιδίως μετά το άνοιγμα της καραντίνας, είναι έκδηλο ένα φαινόμενο που θα ονόμαζα «ηλικιακό φθόνο». Αυτός ο φθόνος παίρνει τον χαρακτήρα μιας ανοικτής έκφρασης αντιπάθειας, σχεδόν ρατσιστικού χαρακτήρα κάποιες φορές, απέναντι στους νέους ανθρώπους. Τα παραδείγματα αφθονούν. Οι αντιδράσεις για τους νέους που συγκεντρώθηκαν στην Αγία Παρασκευή στην Αθήνα ή στην Ανω Πόλη στη Θεσσαλονίκη, για τα νεανικά πάρτι ή άλλου είδους νεανικές εκδηλώσεις, είναι χαρακτηριστικές. Οι μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι εμφανίζονται περίπου ως δυνάμει θύματα των νέων, οι κατηγορίες εναντίον των οποίων αφθονούν. Οι νέοι παρουσιάζονται ως «επιπόλαιοι», «ανεύθυνοι», «κακομαθημένοι», «καλοπερασάκηδες», «εγωιστές», «εγκληματίες», που «δεν νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους». Θα έλεγε κανείς πως διαμορφώνεται μια κατάσταση που δίνει την αίσθηση μιας σύγκρουσης γενιών. Πρωταγωνιστούν σε αυτόν τον πόλεμο οι baby-boomers. Οι baby-boomers, οι γεννημένοι μετ

Οι κοινωνίες δεν είναι άθροισμα μερών, ανεξάρτητων το ένα από το άλλο. Οι συντηρητικοί και οι προοδευτικοί, οι ελαφρόμυαλοι και οι νουνεχείς, οι σεμνοί και οι θρασείς, οι καλοί και οι κακοί, οι ηθικοί και οι ανήθικοι, οι αριστεροί, οι κεντρώοι και οι δεξιοί, δεν συγκροτούν κλειστές ομάδες που λειτουργούν, εξελίσσονται και διαμορφώνονται η μία ερήμην της άλλης. Οι κοινωνίες είναι ένα σύνολο συγκοινωνούντων δοχείων σε διαρκή σχέση και αλληλεπίδραση, που κινούνται και αλλάζουν πάντα σε μια ενιαία κατεύθυνση. Οι κοινωνίες είναι σαν τους συρμούς των μεγάλων τραίνων. Όταν ξεκινήσει αργά η μηχανή κανένα βαγόνι δεν μπορεί να μένει ακίνητο. Με μια μικρή καθυστέρηση, τόση όση χρειάζεται για να απορροφηθούν τα κενά που διαθέτουν οι ελαστικοί σύνδεσμοι για να μην σπάζουν, ακολουθεί το πρώτο βαγόνι και μετά από αυτό το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο, όλα, μέχρι το τελευταίο. Τα παιδιά που διασκεδάζουν ή εκτονώνονται βάφοντας με σπρέι τις εικόνες ενός παρεκκλησίου δεν είναι μια κλε

Το παραδοσιακό ελληνικό καφενείο είναι ένας θεσμός που μετράει χρόνια στην ελληνική κοινωνία. Ξεκίνησε αφιερωμένος σχεδόν αποκλειστικά στους άνδρες και παραμένει έτσι στα περισσότερα μέρη της επαρχίας αν και πλέον οι γυναίκες δίνουν εκεί δυναμικό «παρών». Τόπος συνάντησης για ξερή, δηλωτή, ποδοσφαιρική και πολιτική συζήτηση, τάβλι αλλά και απόλαυση ελληνικού καφέ, χειροποίητων γλυκών και νόστιμων μεζέδων συνοδεία τσίπουρου. Χώρος ζωντανός και πολύβουος, που τα πάντα είναι εν κινήσει, βαβούρα από τις κουβέντες, τις διαφωνίες των πελατών αλλά και τόπος όπου όλοι αναπολούν τα παλιά, θυμούνται τα περασμένα… Μαγαζιά που έμειναν αναλλοίωτα στο χρόνο, κρυμμένα σε πλατείες, σοκάκια ή ακόμα ολοφάνερα σε κεντρικότατα σημεία πόλεων και οικισμών. Από την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά, παντού τα καφενεία κάνουν δήλωση φιλοξενίας, προσφέροντας απλόχερα σε ντόπιους και ξένους όλα εκείνα τα πολιτιστικά και κοινωνικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για να γνωρίσει κανείς καλύτερα έναν τόπο. Γιατί οι α

(...) Ο,τι βιώνουμε οδυνηρά ως ασυνέχεια, ό,τι καλούμε κρίση, μάς οδηγεί να σκεφτούμε την πορεία μας, τους εαυτούς μους, μέσα από μικρότερες αφηγήσεις, με πολλά μικρά ποτάμια αδύναμης σκέψης, χωρίς μια μεγάλη κεντρική πίστη, χωρίς ένα τέλος, έναν μεγάλο σκοπό. Ομως μια υπόγεια θέρμη μας παρακινεί διαρκώς σε εντοπισμό μερικών αληθειών, που μας επιτρέπουν να συντάσσουμε ευέλικτες στρατηγικές επιβίωσης, πολύτροπες, πολυμήχανες, ακόμη και αντινομικές, πάντα δραστικές, λυσιτελείς. Αυτός ο πολύμιτος ιστός ο σχισμένος, με τα χάσματα και τις λαβές, τους παραπόταμους και τα φυκόγεντρα ρυάκια, είναι το παρ’ ημίν μεταίχμιο απ’ το οποίο θα κρατηθούμε για να του φύγουμε. Στην Αθήνα, παραμονές του 2014, επάλληλα και ταυτοχρόνως: εσπρέσο Κεντρικής Αμερικής, νταούλια και ζουρνάδες ισλαμοβαλκάνια, συμφόρηση αυτοκινήτων, συζητήσεις για μέλλον Ευρώπης, θεολογία εικόνας, συναίρεση παράδοσης και συγχρονίας, αυθαίρετα άλματα από τον εβραϊκό μυστικισμό στη μεταμοντέρνα συνθήκη, περιδιαβάσεις