Η φρικιαστική σφαγή του Διστόμου και η σιωπή της κυβέρνησης
Ένα ζεστό απομεσήμερο του ’44, έμελε να συμβεί το αποτρόπαιο. Οι ναζί κατακτητές επιτέθηκαν στους ήμερους ξωμάχους. Οι περισσότεροι άντρες ήταν στα σταροχώραφα, θερίζοντας στάχυα, ενώ στο χωριό άρχισε να θερίζει ο χάρος. Δεν ήταν μια «καθαρή» πολεμική επιχείρηση εναντίον, έστω, ενός άμαχου πληθυσμού. Ήταν μια προμελετημένη παράσταση απόλυτου τρόμου, μια φρικωδία αίματος για παραδειγματισμό σε όσους τολμούσαν να αντισταθούν. 218 γυναίκες, παιδιά, γέροι, και λίγοι άντρες, πέρασαν από λεπίδι μέσα σε ένα απόγευμα σε μια φρικιαστική τελετή αίματος, ως αντίποινα μιας ήττας από τους αντάρτες… Το Σφαγείο Γράφει ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ, στο βιβλίο του «Η Οδύσσειά μου»: «Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε. Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κ...