IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΟΡΥΦΗΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΕ Μετά από μια μακρά περίοδο κρίσεων η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να διαψεύσει τους αμφισβητίες του κοινού εγχειρήματος. Πως μπορεί να ανοικοδομηθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας. Οι κρίσιμες γαλλικές εκλογές και τα διλήμματα. Η σημασία της   Συνθήκης της Ρώμης    έγκειται στο γεγονός πως ακόμα και την στιγμή της υπογραφής, πριν από 60 χρόνια, η Γερμανία και η Γαλλία δεν συμφωνούσαν. Η Γερμανία ήθελε την κοινή αγορά, ενώ η Γαλλία ήταν περισσότερο ενθουσιώδης για την νέα υπηρεσία πυρηνικής ενέργειας, Euratom. Η Βόννη ήταν υπέρ της κατάργησης των δασμών στα μεταποιημένα προϊόντα. Το Παρίσι ήταν αποφασισμένο να προστατεύσει τα εισοδήματα των αγροτών τoυ. Η μελλοντική ισχύς του ευρωπαϊκού εγχειρήματος βασίστηκε στην κοινή θέληση  να μπουν στην άκρη τέτοιες διαφορές  προς χάριν του συμβιβασμού. Υπάρχει ο μύθος, που είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στη Βρετανία, που λέει ότι η Ε.Ε. αντανακλούσε πάντοτε μια στενή ταύτιση συμφε

Μακρόν: Θα είμαστε οι επανιδρυτές της Ευρώπης ή οι νεκροθάφτες της; Ριζική ανανέωση της ευρωζώνης επιδιώκει η Γαλλία   Μια ευρωζώνη στην οποία τα ισχυρά κράτη θα βοηθούν τα πιο αδύναμα και στην οποία θα υπάρχει ένας ισχυρός «ευρω-επίτροπος» επιθυμεί η Γαλλία σύμφωνα με όσα δήλωσε ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας   Emmanuel Macron    σε συνέντευξη που παραχώρησε στη γερμανική εφημερίδα Suddeutsche Zeitung . Η κρίση στην ευρωζώνη, οι διαπραγματεύσεις για το νέο πακέτο βοήθειας προς την Ελλάδα έδειξαν ότι η νομισματική ένωση δεν μπορεί να συνεχίσει να πορεύεται με τον ίδιο τρόπο. « Η τρέχουσα κατάσταση οδηγεί στην αυτοκαταστροφή» , εκτίμησε ο Μακρόν, «οι φυγόκεντρες δυνάμεις είναι πολύ ισχυρές τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά». Ο 37χρονος υπουργός πιστεύει ότι η γενιά του βρίσκεται μπροστά στο ερώτημα: «Θέλουμε να είμαστε οι επανιδρυτές της Ευρώπης ή οι νεκροθάφτες της;». Ο Μακρόν στη συνέντευξή του έδωσε και περισσότερες εξηγήσεις για την πρόταση του Γάλλου

Oποια και αν είναι η κατάληξη της ελληνικής κρίσης, η ακραία κλιμάκωση της πίεσης από το Βερολίνο στην Αθήνα έχει ήδη δύο σημαντικές παράπλευρες ζημιές: • Πρώτον τις μέρες αυτές γνωρίσαμε τη σοβαρότερη από τη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας τον Δεκέμβριο του 2000, όταν Σιράκ και Σρέντερ παραλίγο να έλθουν στα χέρια δημόσια, σύγκρουση Γαλλίας - Γερμανίας. Αν μάλιστα πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, το ότι δηλαδή η ελληνική πρόταση συνδιαμορφώθηκε με τη βαρύνουσα συμβολή της Γαλλίας και της Επιτροπής, τότε επί της ουσίας ο Σόιμπλε αμφισβητεί την αξιοπιστία όχι μόνον της Αθήνας αλλά και του Παρισιού και των Βρυξελλών. • Δεύτερον για πρώτη φορά μετά τη συγκρότηση του δεύτερου μεγάλου συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Σοσιαλδημοκρατών στα τέλη του 2013, ο αντικαγκελάριος Γκάμπριελ, παρά τη σκληρή ρητορική των προηγούμενων ημερών, αισθάνθηκε την ανάγκη να απορρίψει δημόσια το ενδεχόμενο του Grexit, με τη σκυτάλη να περνά λίγο μετά στον ομοσπονδιακό πρόεδρο Γκάουκ, που δήλωσε ό

Η διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη παραπέμπει σε ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση διπλής γραμμής όπου συχνά ένας συρμός κρύβει έναν δεύτερο. Σήμερα η Αθήνα, αύριο - μεθαύριο η μετεκλογική Ισπανία μάς απομακρύνουν από την «καρδιά» της κρίσης στην Ευρωζώνη που δεν είναι άλλη από τη δυνατότητα της Γαλλίας να προσαρμοσθεί στις προδιαγραφές της γερμανικής Ευρώπης ακόμη και σε μια πιο χαλαρή σε σχέση με τη σημερινή εκδοχή της. Την Τρίτη 31.3, μετά την κοινή συνεδρίαση των Υπουργικών Συμβουλίων Γαλλίας - Γερμανίας στο Βερολίνο, Μέρκελ και Ολάντ μίλησαν σαν να αγνόησαν το σοκ των νομαρχιακών εκλογών στη Γαλλία που κατοχύρωσε τη δεύτερη θέση στην αντιευρωπαϊκή ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν, με πρώτη τη Δεξιά του Σαρκοζί που υπόσχεται περισσότερη λιτότητα και τρίτη δύναμη τους Σοσιαλιστές του Ολάντ. Προφανώς ήταν ευτυχείς που υπήρχαν και ερωτήσεις σχετικά με τη διαπραγμάτευση της Αθήνας στο Eurogroup, αλλά και για την Ουκρανία, ώστε σε επικοινων

 Κάθε εβδομάδα, επιλεγμένοι κορυφαίοι εμπειρογνώμονες απαντούν σε ένα νέα ερώτημα από την Judy Dempsey για τις προκλήσεις εξωτετικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας που διαμορφώνουν τον ρόλο της Ευρώπης στον κόσμο. Denis Macshane  - Πρώην υπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου για την Ευρώπη Η Γαλλία συγκρίνει τον εαυτό της με δύο χώρες στην ΕΕ. Κατά μήκος του Ρήνου, με τη Γερμανία, και περνώντας την Μάγχη, με τη Βρετανία. Στα γερμανικά, η λέξη για το χρέος και για την ενοχή είναι η ίδια: schuld. Στα γαλλικά, όπως και στις περισσότερες άλλες γλώσσες,   υπάρχουν δύο ξεχωριστές λέξεις.  Η ιδέα του να έχεις χρέος είναι ενοχή, ανήκει στη Γερμανία, όχι στη Γαλλία ή στην Βρετανία. Στην πραγματικότητα, η Γαλλία πρέπει να κοιτάζει με λαχτάρα τον τρόπο (χωρίς ενοχή) με τον οποίο η Βρετανία έχει διαχειριστεί το χρέος και τα ελλείμματα και την εντολή που έδωσε στην Τράπεζα της Αγγλίας να τυπώσει περισσότερα χρήματα υπό τον ευφημισμό της ποσοτικής χαλάρωσης. Το αποτέλεσμα εί

Σε πρώτο πλάνο χθες στο Στρασβούργο ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς παρέθεσε δείπνο στον Ολάντ και στη Μέρκελ, μια συνάντηση που αρχικά είχε προγραμματισθεί στις 11.1 και ανεβλήθη μετά τα τρομοκρατικά πλήγματα στο Παρίσι. Η παραπάνω εικόνα θέλει διόρθωση τόσο ως προς τη σύνθεσή της όσο και ως προς τη θεματολογία της συνάντησης: δεν ήταν ούτε δείπνο για τρεις ούτε οι εξελίξεις στην Ελλάδα ήταν το κύριο θέμα. Στο δείπνο υπήρχε και τέταρτος αλλά αόρατος συνδαιτυμόνας, που, όμως, κατά παρέκκλιση των νόμων της Φυσικής, έριχνε βαριά τη σκιά του και ήταν το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης. Πρόκειται για το Εθνικό Μέτωπο και την αρχηγό του, Μαρίν Λεπέν, που αν δεν χαλαρώσει η δημοσιονομική λιτότητα που ορίζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο θα είναι πιθανότατα η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας το 2017 ή και νωρίτερα. Με τη Γαλλία στα χέρια της ακροδεξιάς και τη Λεπέν συνομιλήτρια της Μέρκελ ή του όποιου διαδόχου της έρχεται το τέλος όχι μόνον της Ευρωζώνης αλ

« Όχι, η διάλυση του ευρώ δεν θα προκαλέσει οικονομικό κατακλυσμό» είναι ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύθηκε πριν λίγες ημέρες στη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Συγγραφέας ο Αλουά Ναβαρό , ένας άγνωστος φοιτητής των Οικονομικών. Η είδηση είναι ακριβώς αυτή: Η εγκυρότερη γαλλική εφημερίδα να δημοσιεύει άρθρο ενός άγνωστου φοιτητή και μάλιστα για ένα θέμα που «καίει», όπως είναι η διάλυση του ευρώ. Η εφημερίδα ,που απηχεί βέβαια τις απόψεις του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών, σπεύδει να διευκρινίσει ότι «ο ι απόψεις του Ναβαρό δεν απηχούν και τη γνώμη της Le Monde» . «Ενδεχόμενη έξοδος της Γαλλίας από την ευρωζώνη θα οδηγούσε και άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία…, να ακολουθήσουν το παράδειγμά της για να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους; Ποιος μπορεί τελικά να πιστέψει ότι το ενιαίο νόμισμα θα εξακολουθήσει να υπάρχει, εάν η Γαλλία και οι χώρες αυτές αποφασίζουν να φύγουν ;» διερωτάται ο Ναβαρό.  H δημοσίευση του «εικονοκλαστικού » άρθρου στ

Έχουν και τα καλά τους τα “ροζ” σκάνδαλα: τα όσα αρνήθηκε να πει στη μεγάλη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε την Τρίτη ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande σχετικά με την προσωπική του ζωή επισκίασαν πλήρως στα διεθνή μέσα ενημέρωσης τα όσα όντως είπε σχετικά με την οικονομική πολιτική και συνιστούν πολιτική τομή. Οι Γάλλοι δημοσιογράφοι δεν έχασαν βέβαια από τα μάτια τους την ουσία, εξ ού και οι επανειλημμένες ερωτήσεις που δέχθηκε ο Hollande για το αν πλέον αυτοπροσδιορίζεται ως “σοσιαλδημοκράτης” ή “σοσιαλφιλελεύθερος”. “Και αν κάποιος δεν έχει καταλάβει ότι είμαι σοσιαλδημοκράτης μπορεί βεβαίως να θέσει μία ερώτηση” δήλωσε, εν μέρει οργισμένος εν μέρει αστειευόμενος, ο Γάλλος πρόεδρος, ενώ η συνέντευξη Τύπου είχε ήδη διανύσει μιάμιση ώρα. “Αν για να είσαι αριστερός αρκεί να μεγαλώνεις τα ελλείμματα, τότε οι προκάτοχοί μου ήταν ακροαριστεροί” δήλωσε δηκτικά ο Hollande προσθέτοντας ότι η διαφορά αριστεράς και δεξιάς δεν συνίσταται στο ύψος των δημοσίων δαπανών αλλά σ

(...) '' ... απομένει ως μοναδική ανεκτή λύση μια γερμανογαλλική δράση συντονισμένη με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για αποχώρηση από το ευρώ και επιστροφή στα εθνικά νομίσματα'' (...) Σαν πολιτική ατομική βόμβα έσκασε στη Γαλλία η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του γνωστού Γάλλου αναλυτή Φρανσουά Εζμπούρ , πασίγνωστου και στο αγγλικό και στο αμερικανικό κοινό υψηλής στάθμης. Ο τίτλος του βιβλίου τα έλεγε όλα: «Το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου» . Ακόμη πιο σοκαριστικό το συμπέρασμα του Εζμπούρ: «Το ευρώ ως ενιαίο νόμισμα μιας Ευρώπης χωρίς ομοσπονδιακή κυβέρνηση φέρνει αστάθεια, ανισορροπία και στασιμότητα. Για να σώσουμε την Ευρωπαϊκή Ενωση, αξίζει τον κόπο να αποχωρήσουμε από το ευρώ»! Γνωρίζοντας ότι ο εν λόγω αναλυτής εκφράζει τις θέσεις της γαλλικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ, η υποστήριξη τέτοιων θέσεων εκ μέρους του συνιστά πολιτικό σεισμό. Η συντηρητική γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» , το αγαπημένο ημερήσιο έντυπο της γερμ

«Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, η Φινλανδία φάνηκε να μετρά περισσότερο στην αναζήτηση λύσης παρά η Γαλλία», επισημαίνεται σε χθεσινή ανάλυση των Financial Times. Πριν καν κλείσει χρόνος από την εκλογή του στην προεδρία, η πολιτική Ολάντ απέναντι στη Γερμανία ή καλύτερα η απουσία πολιτικής καταγράφεται σαν η χειρότερη στιγμή στους συσχετισμούς Παρισιού - Βερολίνου μετά την ενοποίηση του 1990. Ο Σαρκοζί δοκίμασε στην περίοδο 2008-10 να εναντιωθεί στη Μέρκελ και όταν τον Ιούνιο του 2010 αποφάσισε να ακολουθήσει τη γραμμή πλεύσης της καγκελαρίου το έπραξε εγκαίρως, διασφαλίζοντας ένα περιθώριο ελιγμών για διορθωτικές παρεμβάσεις. Ο Ολάντ δεν κάνει τίποτε από τα δύο: Ούτε εναντιώνεται, ούτε διαπραγματεύεται τους όρους της υποταγής του, με αποτέλεσμα την πλήρη απουσία της Γαλλίας στη λήψη κρισίμων αποφάσεων. Η περίπτωση της Κύπρου είναι κάτι παραπάνω από χαρακτηριστική: Ο υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας Μοσκοβισί μιλάει για τραπεζικό σύστημα καζίνο και έτσι παρέχει νομιμοποίησ