Η «καρδιά» της κρίσης

Η διαπραγμάτευση της Αθήνας με τους εταίρους της στην Ευρωζώνη παραπέμπει σε ισόπεδη σιδηροδρομική διάβαση διπλής γραμμής όπου συχνά ένας συρμός κρύβει έναν δεύτερο. Σήμερα η Αθήνα, αύριο - μεθαύριο η μετεκλογική Ισπανία μάς απομακρύνουν από την «καρδιά» της κρίσης στην Ευρωζώνη που δεν είναι άλλη από τη δυνατότητα της Γαλλίας να προσαρμοσθεί στις προδιαγραφές της γερμανικής Ευρώπης ακόμη και σε μια πιο χαλαρή σε σχέση με τη σημερινή εκδοχή της. Την Τρίτη 31.3, μετά την κοινή συνεδρίαση των Υπουργικών Συμβουλίων Γαλλίας - Γερμανίας στο Βερολίνο, Μέρκελ και Ολάντ μίλησαν σαν να αγνόησαν το σοκ των νομαρχιακών εκλογών στη Γαλλία που κατοχύρωσε τη δεύτερη θέση στην αντιευρωπαϊκή ακροδεξιά του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν, με πρώτη τη Δεξιά του Σαρκοζί που υπόσχεται περισσότερη λιτότητα και τρίτη δύναμη τους Σοσιαλιστές του Ολάντ.

Προφανώς ήταν ευτυχείς που υπήρχαν και ερωτήσεις σχετικά με τη διαπραγμάτευση της Αθήνας στο Eurogroup, αλλά και για την Ουκρανία, ώστε σε επικοινωνιακό επίπεδο να διατηρηθεί η επίφαση της κανονικότητας και ομαλότητας. Σήμερα ουδείς μπορεί να εγγυηθεί πρώτον ότι οι Ολάντ-Βαλς θα καταφέρουν να ολοκληρώσουν τη θητεία τους μέχρι το 2017 οπότε θα διεξαχθούν προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, ενώ είναι βέβαιο ότι αν κινηθούν προς την προσαρμογή στα μεγέθη των ελλειμμάτων που ορίζει το δημοσιονομικό σύμφωνο για να είναι εμπρόθεσμοι στη διετή παράταση που έδωσε πρόσφατα η Κομισιόν θα προκαλέσουν κοινωνική ανάφλεξη και πολιτική αποσταθεροποίηση. Πολιτική αποσταθεροποίηση που θα μπορούσε να δώσει στο Εθνικό Μέτωπο και στη Λεπέν την κρίσιμη μάζα που θα διασφάλιζε στην ακροδεξιά δημοσκοπικό προβάδισμα, αντίστοιχη παράσταση νίκης συνολικά έναν αποφασιστικό παράγοντα επηρεασμού της πρόθεσης ψήφου.

Αν στον ορίζοντα της διετίας που μας χωρίζει από την προεδρική εκλογή και τις βουλευτικές εκλογές στη Γαλλία την άνοιξη του 2017, σε κάποια στιγμή καταγραφεί προβάδισμα της Λεπέν στις δημοσκοπήσεις, τότε η χώρα θα καταστεί ακυβέρνητη πολιτεία καθώς έτσι θα ακυρωθεί ταυτόχρονα η γραμμή πλεύσης και των Σοσιαλιστών του Ολάντ και της Δεξιάς του Σαρκοζί. Οι μεν Σοσιαλιστές έχουν σήμερα εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες στη σταθεροποίηση της αισιοδοξίας για επιστροφή στην ανάπτυξη που προκύπτει από τον συνδυασμό της ποσοτικής χαλάρωσης του Ντράγκι και της πτώσης της τιμής του πετρελαίου. Παρόμοια προσέγγιση κάνει και η Δεξιά του Σαρκοζί και προσθέτει την ανέξοδη επί του παρόντος αποφασιστικότητα στις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που δεν υλοποίησε στην πενταετία 2007-12. Το πρόβλημα του Βερολίνου δεν είναι η δύσκολη μεν αλλά νομοτελειακά εξεύρεση φόρμουλας συμβίωσης με κυβερνήσεις που αποκλίνουν από την άκαμπτη λιτότητα σήμερα στην Αθήνα και αύριο πιθανότατα στη Μαδρίτη.

Το πρόβλημα είναι η κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση που μπορεί να εγκλωβίσει τη Γαλλία σε ακραία σύγκρουση όχι απλά και μόνο με τη δημοσιονομική λιτότητα και τη γερμανική Ευρώπη αλλά με την ίδια τη δυναμική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Λεπέν δεν δεσμεύθηκε τυχαία στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σε ένα εξάμηνο ύστερα από ενδεχόμενη εκλογή της στην Προεδρία με το ερώτημα παραμονή ή όχι της Γαλλίας στην ΕΕ. Γνωρίζει ότι είναι το συγκριτικό της πλεονέκτημα απέναντι σε Σαρκοζί και Ολάντ, πλεονέκτημα πολυσυλλεκτικής δυναμικής σε βάρος της Αριστεράς και της Δεξιάς αλλά και επικοινωνιακός αποχαρακτηρισμός από τη ρατσιστική - ξενόφοβη - κατασταλτική πολιτική - ιδεολογική ταυτότητα του Εθνικού Μετώπου που περνά σε δεύτερο πλάνο.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

5-4-2015

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64166956