IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Γιατί η Ουγγαρία αμφισβητεί το ευρώ.  Η νομισματική ένωση είναι μια μη αντιστρεπτή ιστορική εξέλιξη. Το ευρώ ήρθε για να μείνει. Αυτό απεφάνθη σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Il Foglio τον περασμένο μήνα ο ηγέτης της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι, επιχειρώντας να κλείσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη συζήτηση εντός του κόμματός του σχετικά με την πιθανή έξοδο της Ιταλίας από την ευρωζώνη. Και όμως, πρόκειται για το ίδιο πολιτικό μόρφωμα το οποίο στο πρόσφατο παρελθόν κατέβαινε στις κάλπες με το σύνθημα "Όχι στο ευρώ”. Στην Γαλλία, η αντίστοιχη μεταστροφή έχει ήδη συντελεστεί, με την Μαρίν Λεπέν να εγκαταλείπει αθόρυβα την αντίθεσή της στη νομισματική ένωση. Άλλωστε, γύρω από αυτό το ζήτημα παίχτηκε εν πολλοίς το πολιτικό της διαζύγιο με τον άλλοτε υπαρχηγό της Φλοριάν Φιλιπό. Η "νέα δεξιά” της "παλιάς Ευρώπης” υποστέλλει τους αντιευρωπαϊκούς τόνους. Και όμως σε αυτήν ακριβώς τη στιγμή το σχέδιο της νομισματικής ενοποίησης αμφισβητείται ηχηρά από μία χώρ

File Photo: From L-R US Vice President Mike Pence, Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu and Polish Prime Minister Mateusz Morawiecki attend the second day of an international conference devoted to peace and security in the Middle East organised by Poland and the USA at the National Stadium in Warsaw, Poland, 14 February 2019. A number of ministers and leading officials from 60 nations are to attend the two-day conference.    EPA, LESZEK SZYMANSKI POLAND OUT   Στη Ιερουσαλήμ την εβδομάδα που πέρασε (18-19 Φεβρουαρίου) ακυρώθηκε μια πενταμερής διεθνής σύσκεψη. Τα τέσσερα κράτη της μεσε-Ευρώπης, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία και Ουγγαρία τα οποία συνεργάζονται στον οργανισμό Visegrad 4 (που ίδρυσαν το 1999, προγραμμάτιζαν συνάντηση μαζί με το Ισραήλ σε επίπεδο πρωθυπουργών. Το κύριο μέρος της ημερήσιας διάταξης αποτελούσε αίτημα του Ισραήλ να συζητηθούν τρόποι αντιμετώπισης της μη φιλικής, ή ακόμη εχθρικής πολιτικής της ΕΕ έναντι του Ισραήλ. Η συνάντηση θα ήταν η πρώτη των τεσσά

Μια οικονομική αυτοκρατορία στην καρδιά της Ευρώπης.  Η Γερμανία και ο χώρος της άμεσης βιομηχανικής επέκτασής της:  οι χώρες του Βίζεγκραντ - Visegrád Group   Γράφει ο Pierre Rimbert* –  Μετ.  Άννα Προκόβα Το χάσμα μεταξύ των ανατολικών και των δυτικών χωρών της ΕΕ δεν προκύπτει από την αντίθεση μεταξύ φιλελεύθερων δημοκρατιών και αυταρχικών κυβερνήσεων. Αντικατοπτρίζει την οικονομική κυριαρχία των μεγάλων δυνάμεων έναντι των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ, οι οποίες χρησιμοποιούνται ως δεξαμενές φτηνού εργατικού δυναμικού. Από τη δεκαετία του 1990 και μετά, οι γερμανικές βιομηχανίες προτίμησαν τη μετεγκατάσταση στην Πολωνία, την Τσεχία, τη Σλοβακία και την Ουγγαρία. Πρόκειται για το τυπικό παραμύθι με καλό τέλος: χαρακτηρισμένη το 1999 ως «ο μεγάλος ασθενής της Ευρωζώνης» («The Economist», 3 Ιουνίου 1999), η Γερμανία θεραπεύτηκε ως εκ θαύματος χάρη στους νόμους που ρύθμιζαν προς το επισφαλέστερο τις εργασιακές σχέσεις των μισθωτών («νόμοι Xαρτζ»), οι οποίο

Ο Donald Tusk κατέγραψε τα τελευταία 24ωρα πολλές πρωτιές. Έ γινε ο πρώτος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο οποίος βρέθηκε να καταγγέλλεται από εθνικές κυβερνήσεις, την Κομισιόν και μεγάλες πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου (η παλαιότερη, πολυσυζητημένη φραστική επίθεση του Βρετανού ευρωβουλευτή Nigel Farage κατά του Herman van Rompuy δεν μετρά, καθότι μεμονωμένη και προερχόμενη από αντιευρωπαϊκό πολιτικό χώρο). Και έγινε επίσης ο πρώτος που αντί, στο πνεύμα του αξιώματός του, να εργάζεται για την διαμόρφωση συναινέσεων ξεσήκωσε θύελλα, με την επιστολή του στην οποία χαρακτήρισε "διχαστικό” και "αναποτελεσματικό” το σύστημα κατανομής των δικαιούμενων διεθνούς προστασίας μεταξύ των κρατών-μελών βάσει υποχρεωτικών ποσοστώσεων. Πρόκειται αναμφίβολα για ιδιόμορφη αντίληψη του τι θα πει άσκηση ηγεσίας. Και την καθιστά ακόμη πιο ιδιόμορφη το γεγονός ότι ο θόρυβος που προκάλεσε ο Donald Tusk δεν πρόκειται να έχει άμεσο αποτέλεσμα, εφόσον η τελευταία Σύνοδος Κο

 Vienna-Balkan States and Austria Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής της στάσης των χωρών του Βίζεγκραντ και της Αυστρίας στη διαχείριση του Προσφυγικού: Δίχως αμφιβολία το ότι ο θόρυβος και το βραχυκύκλωμα στην ενότητα της Ε.Ε. που έχουν προκαλέσει είναι δυσανάλογος με το ποσοστό προσφύγων που θα έπρεπε να δεχθούν σε περίπτωση πλήρους εφαρμογής της αρχικής πρότασης Μέρκελ. Έτσι η δραστηριοποίηση των Τεσσάρων του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία) νομιμοποιείται να ερμηνευθεί ως δήλωση συνολικής πολιτικής αποστασιοποίησης από τη Γερμανία, παρά το γεγονός ότι όλα τα μέλη της τετράδας έχουν ενταχθεί σε έναν ευρύτερο γερμανικό οικονομικό χώρο, ως επανεπιβεβαίωση της θέλησής τους να ισορροπούν ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και την Ατλαντική Συμμαχία, αλλά κυρίως ως δήλωση ενδυνάμωσης και ενίσχυσης μιας περιφερειακής συνεργασίας που τους επιτρέπει ή νομίζουν ότι τους επιτρέπει να διαπραγματεύονται στην Ε.Ε. με το ειδικό βάρος μεγάλης χώρας. Η στάση της Αυστ

Ακόμα και στην εναλλακτική "στρατηγική Σόιμπλε” για μία Ευρωζώνη δύο ταχυτήτων οι χώρες του Βίζεγκεγκραντ αποτελούν κεντρικής σημασίας κομμάτι του παζλ της νέας Ε.Ε. σχεδόν τόσο σημαντικό όσο και εκείνο των χωρών της Μπενελούξ από τα δυτικά.  Όπως "διευκρινίζουν” αρμοδίως οι ίδιοι διπλωματικοί κύκλοι στις Βρυξέλλες, οι διευθετήσεις για τις οποίες πιέζει η κα Μέρκελ στο Αιγαίο ή στο "ελληνοτουρκικό” σύνορο με την κινητοποίηση του ΝΑΤΟ, σε καμία περίπτωση δεν βάζουν διλήμματα στο Βερολίνο για επιλογές μεταξύ των απαιτήσεων των χωρών του Βίζεγκραντ και της επιβίωσης της Ελλάδας εντός Σένγκεν... Η αλήθεια είναι ότι τα επόμενα 24ωρα στις Βρυξέλλες ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει επιλογές απέναντι σε "ιστορικής" διάστασης προβλήματα που έχουν τη συνδυασμένη μορφή του προσφυγικού και της οικονομικής/πολιτικής προοπτικής της Ευρωζώνης.  Και παρότι ο πρώτος συνομιλητής του, ο κ. Γιουνκέρ, διαθέτει ισχυρή πολιτική και οικονομική παρουσία, εντο

 Σκίτσο του Γ.ΚΑΛΑ'Ι'ΤΖΗ Η απειλή των χωρών Βιζεγκραντ να απομονώσουν την Ελλάδα, προχωρώντας σε συνεννόηση με τα Σκόπια και την Βουλγαρία για το κλείσιμο των συνόρων, αποτελεί μη ορθολογική στρατηγική επιλογή. Ο κανόνας της ειδικής πλειοψηφίας που ισχύει για μία σειρά θεμάτων στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δίνει την ευκαιρία σε μεγάλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Γερμανία και η Ισπανία, να συνεννοηθούν με μερικές μικρές, όπως η Ελλάδα, για να αποκτήσουν σημαντικό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα, σε περίπτωση που θεωρούν ότι κάποιο θέμα έχει επαρκή βαρύτητα για να δικαιολογήσει μία τέτοιου είδους συνεννόηση. Με αυτόν τον κανόνα δεδομένο, το σφάλμα της στρατηγικής των χωρών Βιζεγκραντ είναι ότι δεν υπολογίζουν το διαπραγματευτικό πλεονέκτημα που μπορεί να δημιουργήσει μία ενδεχόμενη αντισυσπείρωση των χωρών εισόδου με τις χώρες τελικού προορισμού. Στην, χθεσινή, 25η σύνοδο των χωρών Βιζεγκραντ, οι χώρες-μέλη της Συνεργασίας (Ουγγαρία, Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία) μαζί με την Β