Το φάντασμα της Αυστρο-ουγγαρίας
Vienna-Balkan States and Austria
Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής της στάσης των χωρών του Βίζεγκραντ και της Αυστρίας στη διαχείριση του Προσφυγικού: Δίχως αμφιβολία το ότι ο θόρυβος και το βραχυκύκλωμα στην ενότητα της Ε.Ε. που έχουν προκαλέσει είναι δυσανάλογος με το ποσοστό προσφύγων που θα έπρεπε να δεχθούν σε περίπτωση πλήρους εφαρμογής της αρχικής πρότασης Μέρκελ.
Έτσι η δραστηριοποίηση των Τεσσάρων του Βίζεγκραντ (Πολωνία, Τσεχία, Ουγγαρία, Σλοβακία) νομιμοποιείται να ερμηνευθεί ως δήλωση συνολικής πολιτικής αποστασιοποίησης από τη Γερμανία, παρά το γεγονός ότι όλα τα μέλη της τετράδας έχουν ενταχθεί σε έναν ευρύτερο γερμανικό οικονομικό χώρο, ως επανεπιβεβαίωση της θέλησής τους να ισορροπούν ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και την Ατλαντική Συμμαχία, αλλά κυρίως ως δήλωση ενδυνάμωσης και ενίσχυσης μιας περιφερειακής συνεργασίας που τους επιτρέπει ή νομίζουν ότι τους επιτρέπει να διαπραγματεύονται στην Ε.Ε. με το ειδικό βάρος μεγάλης χώρας.
Η στάση της Αυστρίας έχει ερμηνευθεί ως κυρίως υπαγορευόμενη από τη δημοσκοπική πρωτιά της Ακροδεξιάς του Κόμματος της Ελευθερίας, που έχει προκαλέσει πανικό στα δύο συγκυβερνώντα συστημικά κόμματα, τους Σοσιαλδημοκράτες και το Λαϊκό Κόμμα.
Υπάρχει όμως έστω και σε δεύτερο πλάνο μετά την προφανή εσωτερική εκλογική σκοπιμότητα προφανώς και μια για πρώτη φορά προσπάθεια άσκησης επιρροής στα Βαλκάνια, που μέχρι τη διάλυση της Αυστροουγγαρίας το 1918 ήταν στο επίκεντρο των στρατηγικών βλέψεων της Διπλής Μοναρχίας.
Σήμερα η Σλοβενία, η Κροατία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι κράτη-μέλη της Ε.Ε. με μόνον τη Λιουμπλιάνα στην Ευρωζώνη, με το Ζάγκρεμπ, τη Σοφία και το Βουκουρέστι να βρίσκονται στην ουσία σε μια δεύτερη ταχύτητα,ενώ η προοπτική της πλήρους ένταξης δεν φαίνεται ούτε σε μακρινό ορίζοντα για τις υπόλοιπες χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας συν την Αλβανία. Η παραπάνω συνολική ευρωπαϊκή στασιμότητα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη μπορεί να θεωρηθεί ότι δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο η Ευρωζώνη δεν μπορεί να βγει από την κρίση και να επιστρέψει μέσω της ανάπτυξης στην πολιτική σταθερότητα.
Ετσι, με τον ίδιο τρόπο που η Πολωνία επιχειρεί να πατρονάρει τους άλλους τρεις του Βίζεγκραντ, συν τις τρεις Βαλτικές, συν την Ουκρανία, η Βιέννη που πατά σε κληρονομιά και παράδοση αιώνων κυριαρχίας και επιρροής στα Βαλκάνια επιχειρεί με αφορμή την πρόκληση του Προσφυγικού να εγκαθιδρύσει περιφερειακή επιρροή και πρωτοκαθεδρία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
Σήμερα, όπως και πριν από το 1914, οι βαλκανικές φιλοδοξίες της Βιέννης αποτελούσαν πρόκληση πρώτου μεγέθους και πονοκέφαλο για το Βερολίνο.
Τότε η επιρροή της Αυστροουγγαρίας, της οποίας επαρχίες ήταν η Σλοβενία, η Κροατία και η Βοσνία Ερζεγοβίνη επεκτεινόταν στην Αλβανία, την ίδρυση της οποίας είχε επιβάλει η Βιέννη σε συνεργασία με τη Ρώμη το 1912 και είχε απέναντί της τη Σερβία και τη Ρουμανία που διεκδικούσαν εθνική ολοκλήρωση σε βάρος της πολυεθνικής Αυτοκρατορίας.
Σε μια προσπάθεια να αντεπιτεθεί στους αλυτρωτισμούς της Σερβίας και της Ρουμανίας που την απειλούσαν, η Αυστροουγγαρία και πιο συγκεκριμένα ο διάδοχος του θρόνου Αρχιδούκας Φραγκίσκος - Φερδινάνδος προωθούσε την ιδέα μετατροπής της Διπλής Μοναρχίας σε Τριπλή: Με την ίδρυση με μέλη τη Σλοβενία, Κροατία και Βοσνία - Ερζεγοβίνη ενός Σλαβικού εντός της Αυτοκρατορίας Βασιλείου. Η επίσκεψή του στο Σεράγεβο όπου δολοφονήθηκε τον Ιούλιο του 1914 ήταν σχεδιασμένη στο πλαίσιο διερεύνησης της παραπάνω πολιτικής για τα Βαλκάνια.
Σήμερα, για διαφορετικούς λόγους, σε κάθε βαλκανική χώρα η Βιέννη μπορεί να διεκδικεί μια πιο εκτεταμένη περιφερειακή ζώνη επιρροής από ό,τι η Βαρσοβία εκμεταλλευόμενη τόσο την απουσία πραγματικής σύγκλισης των χωρών της περιοχής που έχουν ήδη ενταχθεί στην Ε.Ε. όσο και την απουσία αξιόπιστης ενταξιακής προοπτικής για τις υπόλοιπες χώρες.
Βαρσοβία και Βιέννη
Με τον ίδιο τρόπο που η Πολωνία επιχειρεί να πατρονάρει τους άλλους τρεις του Βίζεγκραντ συν τις τρεις Βαλτικές συν την Ουκρανία, η Βιέννη που πατά σε κληρονομιά και παράδοση αιώνων κυριαρχίας και επιρροής στα Βαλκάνια επιχειρεί με αφορμή την πρόκληση του Προσφυγικού να εγκαθιδρύσει περιφερειακή επιρροή και πρωτοκαθεδρία στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
26/2/2016
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=27689&subid=2&pubid=113922420