IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Σουηδία, οι χαμένες ψευδαισθήσεις. Οταν έλεγες ότι το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα για την Ευρώπη, σου απαντούσαν «υπάρχει όμως το μοντέλο της Σουηδίας». Οταν έλεγες ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι σε αποδρομή, κυρίως εξαιτίας της αποτυχίας της πολυπολιτισμικής κοινωνίας, σου απαντούσαν «υπάρχει όμως το μοντέλο της Σουηδίας». Ναι, η Σουηδία στην κρίση του 2015 υποδέχθηκε σε αναλογία πληθυσμού τον μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών από την υπόλοιπη Ευρώπη· το 20% του πληθυσμού των 10 εκατομμυρίων – όχι πολύ περισσότερους από όσους εμείς. Απλώς αυτοί τους μετρούν, ενώ εμείς μένουμε στο «περίπου». «Είναι η ανεύθυνη μεταναστευτική πολιτική και η αποτυχία της ένταξής τους» που μας οδήγησαν εδώ. Η παραδοχή δεν ανήκει ούτε στη Λεπέν ούτε στον Σαλβίνι. Είναι δήλωση του πρωθυπουργού της Σουηδίας, Ουλφ Κρίστενσον, κεντροδεξιού, που συγκυβερνά με την Ακροδεξιά. Σημασία έχει το «εδώ». Και το «εδώ» δεν έχει καμία σχέση με το ειδυλλιακό τοπίο της ανοιχτής κοινωνίας που έχει λύσει τα προβλήματά της, με...

Η πανδημία μεταβάλλει τους όρους νομιμοποίησης  των ευρωπαϊκών ηγεσιών;   Με τον Πρόεδρο Μακρόν να αναγγέλει παράταση ενός ακόμα μηνός του lockdown στη Γαλλία και τη Γερμανία να πελαγοδρομεί σε πλήρη σύγχυση στα αχαρτογράφητα νερά της υγειονομικής κρίσης, η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να αδυνατεί να παρακολουθήσει τους επιταχυνόμενους ρυθμούς αλλαγής τόσο των όρων του παγκόσμιου οικονομικού ανταγωνισμού όσο και των γεωπολιτικών ισορροπιών του νέου παγκόσμιου συστήματος διακρατικών σχέσεων και ασφάλειας. Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά ο Ρόμπερτ Κάπλαν, γνωστός γεωπολιτικός αναλυτής και συγγραφέας, εκτός των άλλων, του πολυδιαβασμένου "Η Εκδίκηση της Γεωγραφίας", με την πανδημία έχει ανοίξει ένα νέο κεφάλαιο στην παγκοσμιοποίηση και ταυτόχρονα έχει επέλθει ένας εκτεταμένος πολυκερματισμός του διεθνούς ανταγωνισμού συνοδευόμενος από την άνοδο του λαϊκισμού, την επιστροφή του αυταρχισμού και την καθήλωση της δημοκρατίας με τις καλές ειδήσεις για τη διεύρυνση των πολιτικών ελευθεριών, ...

Άφηναν την Ελλάδα να μετατρέπεται  σε πολυεθνικό συνονθύλευμα. Εθνική πολιτική με στρατηγικό ορίζοντα δεν μπορεί να υπάρξει εάν δεν αλλάξει η σχέση κοινωνίας και πολιτικής. Άρα, εάν δεν αλλάξει αυτό το κράτος, ώστε να είναι αναγκασμένη η πολιτική τάξη να διαλέγεται και να διαμορφώνει τις πολιτικές της σύμφωνα με τη βούληση της κοινωνικής συλλογικότητας, με το κοινό συμφέρον. Με όρους που θα ανάγονται στην εθνική αναφορά των πολιτικών τους, όχι στο κομματικό ή άλλο συμφέρον των πέριξ αυτών συγκατανευσιφάγων. Η ελληνική πολιτική τάξη είναι μακριά από μια τέτοια προοπτική. Συνεπώς είναι σχεδόν προδιαγεγραμμένο ο Ελληνισμός να ακολουθήσει τη φθίνουσα πορεία που βιώνει ήδη δύο αιώνες. Όλοι μαζί δηλώνουν υπερήφανοι που υπηρετούσαν το συμφέρον της διεθνούς των αγορών και μέχρι πρότινος ανέχονταν να μεταβάλλεται η χώρα σε πολυεθνικό συνονθύλευμα, χωρίς να συνεκτιμούν τις γενικότερες γεωπολιτικές, πολιτισμικές, οικονομικές και άλλες διαστάσεις του προβλήματος. Είνα...

Seamless pattern of a crowd of many different people profile heads. Vector background. KUBKOO VIA GETTY IMAGES Ο ανθρωπολόγος Κλοντ Λεβί-Στρος και ο πολυπολιτισμός. Βλέπει τον κίνδυνο εκεί που αυτοί που ομνύουν στον πολυπολιτισμό κλείνουν τα μάτια: στα γκέτο και την επέλευση που παγκόσμιου τεχνικού πολιτισμού που δημιουργεί μια ομοιογενή μάζα καταναλωτών. Ο κορυφαίος Γάλλος ανθρωπολόγος Claude Levi-Strauss (Κλοντ Λεβί-Στρος) στο βιβλίο, που εξέδωσε στο τέλος της επιστημονικής του ενασχόλησης, με τίτλο «Εξ αποστάσεως » περιλαμβάνει ένα παλιότερο κείμενο του με τίτλο « Φυλή και ιστορία» . Περιλαμβάνει σε αυτό ορισμένες σκέψεις για την συνύπαρξη των φυλών στον σημερινό κόσμο, σε μια εποχή δηλαδή που πολύ απέχει από την εποχή των πρώτων του ερευνών που τον οδήγησαν να γράψει το σημαντικότερο βιβλίο του «Η άγρια σκέψη».  Αναφέρει στον πρόλογο ένα περιστατικό: τον είχαν καλέσει το 1971, στην UNESCO να εγκαινιάσει με ομιλία του το διεθνές έτος κατά του ρατσισμού σε ...

Πηγή εικόνας: https://madmikesamerica.com/2018/07/ is-britain-overwhelmed-by-multiculturalism/ Το «Τρίτο Πρόγραμμα» της κρατικής ραδιοφωνίας ήταν κάποτε ο μόνος σταθμός όπου μπορούσε κάποιος να ακούει αποκλειστικά και μόνο κλασική μουσική (ο Leonard Bernstein θα με «μάλωνε» γι’ αυτό τον όρο, αλλά θα τον χρησιμοποιήσω καταχρηστικά). Αργότερα προστέθηκαν (καλώς) και κάποιες εκπομπές λόγου.  Το «Τρίτο Πρόγραμμα» της κρατικής ραδιοφωνίας ήταν κάποτε ο μόνος σταθμός όπου μπορούσε κάποιος να ακούει αποκλειστικά και μόνο κλασική μουσική (ο Leonard Bernstein θα με «μάλωνε» γι’ αυτό τον όρο, αλλά θα τον χρησιμοποιήσω καταχρηστικά). Αργότερα προστέθηκαν (καλώς) και κάποιες εκπομπές λόγου. Σήμερα, όμως, τείνει να μετεξελιχθεί σε πρόγραμμα όπου ο λόγος διεκδικεί ίσο μερίδιο με τη μουσική. Συχνά, μάλιστα, ακόμα και αυτές τούτες οι μουσικές εκπομπές μοιάζουν με ρητορικές διαλέξεις εμπλουτισμένες με μουσικά διαλείμματα. (Θα ξεχωρίσω, εν τούτοις, τις υπέροχες εκπομπές του Δαυίδ Ναχμ...

Αθήνα-Προπύλαια:Δημόσια προσευχή μουσουλμάνων «Ο ​​​​οικονομολόγος, ο κοινωνιολόγος, ο δημογράφος πραγματεύονται επιστημονικά τον πληθυσμό και πολύ καλά κάνουν. Ενας λαός, απεναντίας, είναι υπόθεση γεμάτη φαντασία και δαιμονικά στοιχεία: μια υπόθεση μύθων και μορφών. Χρειάζεται ένας θρύλος και ένας χάρτης. Πρόγονοι και εχθροί. Ο λαός είναι ένας πληθυσμός συν περιγράμματα και αφηγήσεις». Απόσπασμα από το «Εγκώμιο των Συνόρων» του Ρεζίς Ντεμπρέ που κυκλοφορεί στα ελληνικά από το Βιβλιοπωλείο της Εστίας σε μετάφραση Αντώνη Καραβασίλη. Πρόκειται για την ανάπτυξη μιας διάλεξης που είχε δώσει ο Ντεμπρέ στην Ιαπωνία. Εξυπακούεται πως μόλις έπεσε στα χέρια μου άρχισα να το διαβάζω και δεν σταμάτησα παρά μόνον όταν έφτασα στην τελευταία του σελίδα. Λιγότερο για τον συγγραφέα του και περισσότερο για το θέμα του. Ο Ντεμπρέ, που έγινε γνωστός ως συνοδοιπόρος του Τσε Γκεβάρα και του Σαλβαντόρ Αλιέντε, στη δεκαετία του ’80 υπήρξε σύμβουλος του Φρανσουά Μιτεράν και είναι πολυγραφότατος. Θ...

Η τελετή έναρξης των 31ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων στο Ρίο ντε Τζανέϊρο, που μας ξενύχτησε σήμερα το πρωΐ, ήταν ένα κουραστικό, 4ωρο ξεφάντωμα της παγκοσμιοποίησης, με λίγη μαγεία από βραζιλιάνικο καρναβάλι. Αν η Αθήνα του 2004 ήταν μακράν όλων η πιο ουσιαστική και όμορφη Ολυμπιακή τελετή, το υπερθέαμα του Πεκίνου το 2008 ήταν η μεγαλωσύνη της Κίνας, και το θέμα του Λονδίνου το 2012 ήταν η νοσταλγία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, το σημερινό θέαμα δεν είχε καμμία ιστορικότητα: ένα μείγμα ψαλιδισμένου εθνικού παρελθόντος και παραφουσκωμένου ενδιαφέροντος για το κλίμα και την οικολογία, με την βοήθεια του σουπερμόντελ Ζιζέλ και μιας αποστολής προσφύγων. Τρία δισεκατομμύρια τηλεθεατές είμαι σίγουρος ότι θα βαρέθηκαν τα αλλεπάλληλα κύματα ανιστόρητων παραστάσεων (μάθαμε ότι οι Βραζιλιάνοι ανακάλυψαν το αεροπλάνο…), το ατελείωτο κιτς, τα υπερφορτωμένα μουσικοχορευτικά καραγκιοζιλίκια, που εναλλάσσονταν επί ώρες χωρίς καμμία σκηνοθετική συνοχή. Χιλιάδες αθλητές παρέλασαν μέσα...