IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Τι θέλει να πετύχει ο Μακρόν μιλώντας για "στρατό στην Ουκρανία". Του Κώστα Ράπτη Τι είχε κατά νου ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν όταν δήλωσε ότι αποτελεί αντικείμενο συζήτησης η αποστολή ευρωπαϊκών στρατευμάτων στην Ουκρανία; Ο ίδιος δε θέλησε να αποκαλύψει την ακριβή απάντηση της δικής του χώρας στο συγκεκριμένο ερώτημα, επιθυμώντας, όπως το διατύπωσε ρητά, να διατηρήσει "στρατηγική αμφισημία”. Πρόσθεσε, πάντως, ότι με τη χαρακτηριστική για τους Ευρωπαίους διαφορά φάσης, ζητήματα που αποτελούσαν ταμπού, όπως η αποστολή αρμάτων ή μαχητικών αεροσκαφών στην Ουκρανία, έγιναν με την πάροδο των μηνών κοινός τόπος. Οι περισσότεροι εταίροι και συνομιλητές του στην ειδική διάσκεψη που οργανώθηκε στο Ελυζέ για τη στήριξη της Ουκρανίας πήραν αποστάσεις από το παράτολμο σενάριο της αποστολής στρατευμάτων. Σε τι λοιπόν απέβλεπε πραγματικά ο Μακρόν ανακινώντας δημοσίως το ζήτημα; Αν ήθελε να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων απέναντι σε εταίρους

  Η Γαλλία πέρασε μπροστά από τη Γερμανία. Ο ρόλος της στην ουκρανική κρίση και οι πέντε λόγοι γιατί η σχέση μας με την Γαλλία είναι αναγκαία. Για καιρό υποστηρίζουμε πως η σύσφιξη των σχέσεών μας με τη Γαλλία, δεν έχει μόνο ″αντιτουρκικό″ χαρακτήρα. Στη στρατηγική σπανίως παίρνεται μια απόφαση έχοντας πλάνο να πετύχει μόνο έναν στόχο. Όπως συμβαίνει σε όλα τα πράγματα στη ζωή, το να βάζεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, είναι ταυτόσημο με τη σπατάλη δυνάμεων. Δυστυχώς στην Ελλάδα η διεθνολογική γνώση ξεκίνησε να διαχέεται άτσαλα μετά την οικονομική μας κρίση. Δυστυχώς, δε γίνεται ακόμη ο να αποβληθεί η ″ηθική″ πρόσληψη αρκετών για τη διεθνή πολιτική. Σαν λαός είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί και επομένως ″ιδεαλιστές″ και λιγότερο ρεαλιστές. Παρόλο που έχουμε μια τεράστια βιβλιοθήκη της λεγόμενης και School of Hellas (η σχολή σκέψης στις Διεθνείς Σχέσεις που υποστηρίζει οτι ο κλάδος αυτός ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και όχι από το κείμενο του Martin Wight αρχές 20ου αιώνα)

  "Καψώνι" της Μόσχας σε Παρίσι και Βερολίνο.  Η ρωσική γλώσσα προσφέρει μεγάλες δυνατότητες δημιουργίας σύνθετων λέξεων. Και μία από αυτές, που έχει γίνει τελευταία του συρμού μεταξύ των Ρώσων δημοσιολογούντων, είναι το επίθετο "νιεντογκαβαρασπασόμπνι”. Δηλώνει τον "αφερέγγυο”, αυτόν που δεν δύναται να τηρήσει μια συμφωνία και με τον οποίο δεν αξίζει τον κόπο να διαπραγματευτείς. Χρησιμοποείται, εννοείται, στην τρέχουσα ανάλυση για τις δυνάμεις της Δύσης. Η αφερεγγυότητα (νιεντογκαβαρασπασόμπνοστ') είναι ιδιότητα την οποία έχουν επισήμως αποδόσει οι Ρώσοι ιθύνοντες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά φαίνεται πως το ίδιο πιστεύει πλέον η Μόσχα και για τις ηγέτιδες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε τα όσα είπε στη διαδικτυακή συνέντευξη τύπου που έδωσε την Πέμπτη ο επικεφαλής της ρωσικής διπλωματίας Σεργκέι Λαβρόφ, προαναγγέλλοντας μάλιστα την επιβολή κυρώσεων εναντίον αξιωματούχων της Γερμανίας και της Γαλλίας, σε απάντηση προς αντίστοιχες κινήσ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ Εμφύλιος στο ΝΑΤΟ για την Λιβύη,  τα διαφορετικά στρατόπεδα. Το Γαλλικό «παιχνίδι» στην Αν. Μεσόγειο. Η απόφαση της Γαλλίας να αποχωρήσει από τη ΝΑΤΟική ναυτική επιχείρηση “Sea Guardian” -η οποία εξελίσσεται με αφορμή το διεθνές εμπάργκο όπλων στη Λιβύη-, ως απάντηση στην απροθυμία της συμμαχίας να δώσει τη δέουσα προσοχή στο περιστατικό στοχοποίησης μιας Γαλλικής φρεγάτας που δραστηριοποιούνταν στα πλαίσια της συγκεκριμένης επιχείρησης στην ανατολική Μεσόγειο από μια Τουρκική, αποτελεί την πιο ηχηρή, αλλά όχι και τη μοναδική πρόσφατη, απόπειρα του Παρισιού να παρέμβει δυναμικά στις εξελίξεις στην περιοχή. Άλλωστε μόλις λίγες μέρες νωρίτερα ο Γάλλος Πρόεδρος E. Macron, στα πλαίσια της συνάντησης του με τη Γερμανίδα καγκελάριο A. Merkel, άσκησε δριμύτατη κριτική στην Τουρκία για την ανάμειξη της στη Λιβύη, κάνοντας λόγο για ιστορικές και εγκληματικές ευθύνες που επωμίζεται μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα συζήτησε σε τηλεδιάσκεψη τις

 Η Οστ Πολιτίκ του Μακρόν  και το άνοιγμα προς τη Ρωσία. Προϊόν του Ψυχρού Πολέμου, η ομάδα των επτά ισχυρότερων βιομηχανικών κρατών της Δύσης, το G7, έμοιαζε περισσότερο με G1+6: ο εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στις συνόδους κορυφής, χάρη στον ηγεμονικό ρόλο της χώρας του ανάμεσα στους συμμάχους της. Τον ρόλο του μοναδικού πρωταγωνιστή διατήρησε και ο Ντόναλντ Τραμπ στην περυσινή σύνοδο του Κεμπέκ, αν και με αρνητικό τρόπο. Γνωστός για την παθολογική αλλεργία του σε κάθε μορφή πολυμερούς συνεργασίας, ο Αμερικανός πρόεδρος τίναξε στον αέρα τη συνάντηση, εμποδίζοντας την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος και αποχωρώντας επιδεικτικά από το τραπέζι των συνομιλιών πριν από τη λήξη τους. Στο φως των παλαιότερων και των πρόσφατων εμπειριών, η σύνοδος της περασμένης εβδομάδας στην Μπιαρίτζ αποτέλεσε έκπληξη. Ο οικοδεσπότης της συνόδου, Εμανουέλ Μακρόν, έκλεψε την παράσταση, αφού προηγουμένως είχε καταφέρει να εξημερώσει, έστω και για ένα τριήμερ

Ο Μακρόν Προειδοποιεί τον Κόσμο:  Ζούμε το Τέλος της Δυτικής Ηγεμονίας '' After Trump Leaves France, Macron Warns World  "Is Living The End Of Western Hegemony" '', by Tyler Durden. ''Zero Hedge'', Wed, 28/08/2019 [Μήνυμα «παραδοσιακού συμμάχου» και  προς θαλασσωμένους Μεσογειακούς συμμάχους, άξιο μελέτης και συναγωγής χρησίμων έως σωτήριων διδαχών -για να μην γίνουμε «ένα θέατρο στρατηγικής σύγκρουσης μεταξύ των ΗΠΑ και της Ρωσίας».] Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού  ΄Εχοντας διαφύγει εκτός σκηνής, μετά την κοινή πρες-κόνφερενς που έδωσε με τον Πρόεδρο Τραμπ, κατά την λήξη της συνόδου των G7, ο Γάλλος Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν έδραξε την ευκαιρία να  πλήξει τον Τραμπ και να αγκαλιάσει τον Πούτιν, (προφανώς με την έγκριση της ΄Αγκελας Μέρκελ). «Ζούμε το τέλος της Δυτικής Ηγεμονίας», είπε ο Μακρόν στους διπλωμάτες την Τρίτη, δείχνοντας την άνοδο του Πεκίνου και της Μόσχας, σαν σημάδια μιας ανατροπής στην παγκόσμια σκην