Το Γαλλικό «παιχνίδι» στην Αν. Μεσόγειο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Εμφύλιος στο ΝΑΤΟ για την Λιβύη, τα διαφορετικά στρατόπεδα.
Το Γαλλικό «παιχνίδι» στην Αν. Μεσόγειο.
Η απόφαση της Γαλλίας να αποχωρήσει από τη ΝΑΤΟική ναυτική επιχείρηση “Sea Guardian” -η οποία εξελίσσεται με αφορμή το διεθνές εμπάργκο όπλων στη Λιβύη-, ως απάντηση στην απροθυμία της συμμαχίας να δώσει τη δέουσα προσοχή στο περιστατικό στοχοποίησης μιας Γαλλικής φρεγάτας που δραστηριοποιούνταν στα πλαίσια της συγκεκριμένης επιχείρησης στην ανατολική Μεσόγειο από μια Τουρκική, αποτελεί την πιο ηχηρή, αλλά όχι και τη μοναδική πρόσφατη, απόπειρα του Παρισιού να παρέμβει δυναμικά στις εξελίξεις στην περιοχή. Άλλωστε μόλις λίγες μέρες νωρίτερα ο Γάλλος Πρόεδρος E. Macron, στα πλαίσια της συνάντησης του με τη Γερμανίδα καγκελάριο A. Merkel, άσκησε δριμύτατη κριτική στην Τουρκία για την ανάμειξη της στη Λιβύη, κάνοντας λόγο για ιστορικές και εγκληματικές ευθύνες που επωμίζεται μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα συζήτησε σε τηλεδιάσκεψη τις εξελίξεις στη Λιβύη και τη Συρία και με το Ρώσο Πρόεδρο V. Putin.
Η αύξηση της δυναμικότητας των Γαλλικών παρεμβάσεων στην ανατολική Μεσόγειο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή αποτυπώνει την αγωνία του Παρισιού για την τροπή που έχουν λάβει τα γεγονότα σε Συρία-Λιβύη. Συγκεκριμένα έγκειται στην αυξανόμενη ανασφάλεια που του προκαλεί ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 2000, ένας ορισμένος περιορισμός που παρατηρείται στη δυνατότητα των ΗΠΑ να παρεμβαίνουν όπως παλαιότερα σε Βόρειο Αφρική-Μέση Ανατολή, αλλά και η παράλληλη απόφαση τους να εξορθολογήσουν τη σπατάλη των συντελεστών ισχύος τους, εστιάζοντας στην ανατολική Ασία. Ταυτόχρονα τη Γαλλία προβληματίζει η αποτυχία της να προωθήσει τις «θέσεις» της στις δύο χώρες, παρότι επένδυσε και πρωταγωνίστησε στην ΝΑΤΟική επέμβαση που οδήγησε στην ανατροπή-δολοφονία Khadafi στη Λιβύη το 2011, αλλά και στην πρόκληση-υποδαύλιση του πολέμου εναντίον του καθεστώτος Assad στη Συρία τη διετία 2011-2013. Ωστόσο το μεγαλύτερο άγχος για τη Γαλλική κυβέρνηση προέρχεται από την άνοδο της επιρροής της Τουρκίας, της Ρωσίας και του Ιράν στα δύο αυτά κράτη, ως απόρροια της στρατιωτικής και διπλωματικής τους εμπλοκής στις «εσωτερικές» τους διενέξεις.
Η Τουρκία βρίσκεται πλέον πολύ κοντά στο να αποσπάσει σημαντικές σφαίρες επιρροής στη βόρεια Συρία και πιθανά ένα πολύ μεγάλο κομμάτι, αν όχι τη «μερίδα του λέοντος» από την «πίτα» της Λιβύης, εξαιτίας της ενεργούς υποστήριξης που παρέχει στη Συριακή αντιπολίτευση και τη διεθνώς αναγνωρισμένη Λιβυκή κυβέρνηση (GNA). Αντίστοιχα η Ρωσία έχει επιτύχει να θέσει υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της το μεγαλύτερο μέρος της επικράτειας της Συρίας και να διεκδικεί με αξιώσεις σημαντική επιρροή στη Λιβύη, χάρη στις στρατιωτικές επιτυχίες του Συριακού καθεστώτος και της διεύρυνσης της εξάρτησης απ’ αυτήν του Λιβυκού Εθνικού στρατού (LNA). Τέλος η προέλαση της κυβέρνησης της Συρίας επιτρέπει στο Ιράν να έχει έντονη παρουσία στη χώρα και έτσι να υποστηρίζει με καλύτερους όρους τη Χεσμπολά στο Λίβανο, επεκτείνοντας την επιρροή του ως τη Μεσόγειο.
Οι παραπάνω εξελίξεις δυσχεραίνουν τη δυνατότητα των Γαλλικών επιχειρηματικών κολοσσών να διεισδύσουν περεταίρω και να κατοχυρώσουν την όποια δραστηριότητα ανέπτυξαν τα προηγούμενα χρόνια εν μέσω συγκρούσεων, στις δύο χώρες. Το γεγονός αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία, αν αναλογιστούμε ότι υπάρχουσα υπερσυσσώρευση κεφαλαίου στη Γαλλική οικονομία, προβλέπεται να προκαλέσει άμεσα, ισχυρά αρνητικούς και μόνο μεσοπρόθεσμα, αναιμικά θετικούς, ρυθμούς ανάπτυξης στη χώρα. Την ίδια ώρα η εξάρτηση της GNA από την Τουρκία, αλλά και του LNA από τη Ρωσία, σημαίνει ότι οι μεταναστευτικές-προσφυγικές ροές που κατευθύνονται προς την Ευρώπη μέσω Λιβύης, μπορούν να εργαλειοποηθούν από τις δύο αυτές χώρες, για τον εκβιασμό και την απόσπαση οφέλους εις βάρος της ΕΕ και άρα της Γαλλίας. Ακόμη χειρότερα όμως, η άνοδος της Τουρκικής, της Ρωσικής και της Ιρανικής επιρροής σε Λιβύη-Συρία, υποσκάπτει την καθοριστική για την ισχύ της Γαλλίας επιρροή της στην Αφρική, αλλά και τις «θέσεις» της στη Μέση Ανατολή και τον Περσικό Κόλπο, περιοχές που παραδοσιακά το Παρίσι διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, καθώς λειτουργεί ως προγεφύρωμα για τη διεύρυνση του αποτυπώματος αυτών των δυνάμεων εκεί.
Έτσι η Ρωσία διευκολύνεται να αναπτύσσει συνεργασίες με χώρες φιλικές προς τη Γαλλία, όπως το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αίγυπτος στη Μέση Ανατολή, αλλά και να αξιοποιεί την ενεργειακή και στρατιωτική της βιομηχανία, την παροχή υπηρεσιών «ασφαλείας» για τη διείσδυση της στην Αφρική. Αντίστοιχα το πολιτικό Ισλάμ και η Οθωμανική ιστορία αυξάνουν το κύρος και την αίγλη τους, λειτουργώντας ως πόλος έλξης για τη συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων γύρω από την Τουρκία, σε μια μεγάλη περιοχή που εκτείνεται από τον Ινδικό Ωκεανό ως το Σάχελ και τη δυτική Αφρική. Τέλος το Ιράν κατόρθωσε να σταθεροποιήσει έναν Σιιτικό άξονα επιρροής, υπό τον έλεγχο του οποίου τελούν περιοχές στο Ιράκ, τη Συρία, το Λίβανο και την Υεμένη. Μάλιστα όλα τα παραπάνω συντελούνται σε μία περίοδο όπου το Παρίσι είναι ήδη προβληματισμένο, εξαιτίας της ηχηρής πλέον παρουσίας της Κίνας σε αυτές τις περιοχές μέσω της προώθησης της πρωτοβουλίας “Belt and Road (BRI)”.
Παράλληλα οι Γαλλικές κινήσεις στην ανατολική Μεσόγειο συμβαδίζουν με τις προτεραιότητες που θέτει η ευρύτερη στρατηγική του Γαλλικού κράτους και η οποία αφορά την προάσπιση και τη βελτίωση της θέσης του Γαλλικού καπιταλισμού συνολικά στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Βασικοί παράγοντες στη διαμόρφωση αυτής της στρατηγικής είναι ορισμένες αντιλήψεις για το σύγχρονο κόσμο που διακατέχουν το Γάλλο Προέδρο και το επιτελείο του και οι οποίες κωδικοποιούνται ως εξής:
- Η διεθνής τάξη βρίσκεται εν μέσω μιας ιστορικών διαστάσεων αναταραχής.
- Ο κόσμος που αναδύεται είναι διπολικός (ΗΠΑ vs Κίνα).
- Η πολυμέρεια στη λήψη αποφάσεων είναι βασικό ζητούμενο. Σήμερα αυτή υποσκάπτεται από δυνάμεις όπως οι ΗΠΑ και η Κίνα, ενώ Ιδιαίτερα αρνητική είναι η υπονόμευση των υπερεθνικών και διεθνών οργανισμών και θεσμών.
- Η αξιοπιστία των ΗΠΑ ως συμμάχου είναι αμφισβητήσιμη.
- Κρίσιμο ζήτημα είναι η ανάδυση της ΕΕ ως ισχυρού και αυτόνομου παράγοντα.
- Μεσοπρόθεσμα η Ρωσία μπορεί να λειτουργήσει ως πιθανός σύμμαχος της ΕΕ.
- Στο άμεσο μέλλον η διατήρηση συμμαχικών σχέσεων με τις ΗΠΑ είναι απαραίτητη.
Συνεπώς η επιμονή στην περεταίρω εμβάθυνση της συνεργασίας στα πλαίσια του Γαλλογερμανικού άξονα παραμένει κύρια προτεραιότητα για τη Γαλλία. Άλλωστε το οικονομικό μέγεθος της Γερμανίας και η προτεραιότητα που αποδίδουν σήμερα Βερολίνο και Παρίσι στην προώθηση της ψηφιακής οικονομίας, της «πράσινης» ανάπτυξης και της παραγωγής φαρμακευτικών προϊόντων, δε μπορούν παρά να επιβάλλουν την εμβάθυνση της Γαλλογερμανικής συνεργασίας ως αναγκαία προϋπόθεση ολοκλήρωσης της ΕΕ. Ταυτόχρονα όμως η διεύρυνση της ψαλίδας στη μεταξύ τους οικονομικής ισχύ προς όφελος της Γερμανίας και η αύξηση της επιρροής του Βερολίνου στην ανατολική Ευρώπη, συντηρούν τον ανταγωνισμό με το Παρίσι. Στα πλαίσια αυτού του ανταγωνισμού η Γαλλία βρίσκεται σε μία συνεχή διαπραγμάτευση με τη Γερμανία, η οποία σχετίζεται με το σκεπτικό του Παρισιού να αναλάβει το Βερολίνο μεγαλύτερο οικονομικό κόστος στη διαδικασία της οικονομικής ολοκλήρωσης της ΕΕ, αλλά και στην ανάγκη να προχωρήσει με πιο στέρεα βήματα η διεύρυνση της και η πολιτική ολοκλήρωση. Μέχρι σήμερα αυτή η διαπραγμάτευση καταλήγει σε συχνούς συμβιβασμούς που επιτρέπουν τη συνέχιση της διαδικασίας.
Παράλληλα η Γαλλία επιδιώκει να σταθεροποιήσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία, αναζητώντας μια φόρμουλα συνύπαρξης μαζί της, η οποία θα απαλλάξει την ΕΕ από συγκρούσεις στην περιφέρεια της, όπως αυτή της Ουκρανίας, θα λειτουργήσει υποστηρίχτηκα προς την πολυμέρεια στη λήψη αποφάσεων στα διάφορα διεθνή ζητήματα, δε θα επιτρέψει την εκδήλωση ενός ανελέητου στρατιωτικού ανταγωνισμού στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, θα διευκολύνει τη μεταξύ τους συνεργασία στη διαχείριση των τζιχαντιστικών οργανώσεων και θα ωθεί στον αλληλοσεβασμό των ζωτικών επιδιώξεων τους στις εγγύς τους περιφέρειες, όπως η Μέση Ανατολή και η ανατολική Μεσόγειος. Ως αντάλλαγμα το Παρίσι δηλώνει ότι είναι πρόθυμο να δουλέψει για την αποδοχή της Ρωσίας ως μέρους της Ευρώπης.
Παράλληλα η Γαλλία επιδιώκει να σταθεροποιήσει τις σχέσεις της με τη Ρωσία, αναζητώντας μια φόρμουλα συνύπαρξης μαζί της, η οποία θα απαλλάξει την ΕΕ από συγκρούσεις στην περιφέρεια της, όπως αυτή της Ουκρανίας, θα λειτουργήσει υποστηρίχτηκα προς την πολυμέρεια στη λήψη αποφάσεων στα διάφορα διεθνή ζητήματα, δε θα επιτρέψει την εκδήλωση ενός ανελέητου στρατιωτικού ανταγωνισμού στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, θα διευκολύνει τη μεταξύ τους συνεργασία στη διαχείριση των τζιχαντιστικών οργανώσεων και θα ωθεί στον αλληλοσεβασμό των ζωτικών επιδιώξεων τους στις εγγύς τους περιφέρειες, όπως η Μέση Ανατολή και η ανατολική Μεσόγειος. Ως αντάλλαγμα το Παρίσι δηλώνει ότι είναι πρόθυμο να δουλέψει για την αποδοχή της Ρωσίας ως μέρους της Ευρώπης.
Τέλος όσον άφορα τις ΗΠΑ η Γαλλία επιμένει στη μεταξύ τους συμμαχία, καθώς τη θεωρεί σημαντική για την προώθηση των επιδιώξεων της σε Αφρική, Μέση Ανατολή και ανατολική Μεσόγειο, αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη της ΕΕ. Ωστόσο ο οικονομικός πόλεμος που έχει κηρύξει η διοίκηση Trump στην ΕΕ, η υπονόμευση που ασκεί στους διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς και θεσμούς, η δυσαρέσκεια της προς τα Γαλλικά ανοίγματα στη Ρωσία και την απροθυμία της Γαλλικής κυβέρνησης να διαταράξει τις σχέσεις της με την Κίνα, αλλά και η προτίμηση που δείχνει στην ικανοποίηση των ανταγωνιστικών προς το Παρίσι συμφερόντων σε Βόρειο Αφρική-Μέση Ανατολή, δημιουργούν και εντείνουν τον συμμαχικό ανταγωνισμό ανάμεσα σε Παρίσι και Ουάσιγκτον. Καρπός της όλης διαδικασίας είναι η εξακολούθηση μιας εφ’ όλης της ύλης διαπραγμάτευσης, στην οποία οι δύο πλευρές επιχειρούν να επανοριοθετήσουν το πλαίσιο της συμμαχίας τους.
Σε αυτά τα πλαίσια στην πρόσφατη τηλεδιάσκεψη με το V. Putin, o Γάλλος Πρόεδρος επανέλαβε την ανάγκη επίτευξης άμεσης εκεχειρίας στη Λιβύη, γεγονός που συμβαδίζει με την υποστήριξη που παρέχει η χώρα του στον LNA -όπως και η Ρωσία- δηλαδή στην πλευρά που αυτή τη στιγμή υποχωρεί στη σύγκρουση. Παράλληλα η επίθεση που εξαπέλυσε εναντίον της Τουρκίας στη συνάντηση του με την Α. Merkel, εντάσσει με μεγαλύτερη σαφήνεια μέσα στο γενικότερο παζάρι των Γαλλογερμανικών θεμάτων και τη σχέση ΕΕ-Τουρκίας, διευκολύνοντας έτσι τη διεκδίκηση εκ μέρους της Γαλλίας μιας πιο αυστηρής στάσης απέναντι στην Άγκυρα, από την πλευρά των Βρυξελών, του Βερολίνου και των άλλων ισχυρών Ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Τέλος αντίστοιχο αποτέλεσμα θα μπορούσε να προκαλέσει σε σχέση με το ΝΑΤΟ και η αποχώρηση της Γαλλίας από την ναυτική επιχείρηση “Sea Guardian”.
Την ίδια ώρα ωστόσο, οι Γαλλικές ενέργειες έρχονται σε αντίθεση με τη κεντρική αγωνία των ΗΠΑ και σημαντικού μέρους χωρών μελών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, η οποία αφορά την ανάγκη περιορισμού της Ρωσικής επιρροής γενικότερα στην περιοχή, αλλά και την αποτροπή δημιουργίας Ρωσικών στρατιωτικών βάσεων στη Λιβύη συγκεκριμένα. Πρόσθετα η αντίληψη που εκφράζει η Γερμανική ηγεσία, όπως αποτυπώθηκε και στην ομιλία της κ. Merkel στη βουλή σχετικά με τα σχέδια της Γερμανικής Προεδρίας στην ΕΕ, γύρω από το ζήτημα των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας, ότι η Άγκυρα είναι στρατηγικός εταίρος της Ένωσης και ότι το προσφυγικό ζήτημα αντιμετωπίζεται μόνο στη βάση συμφωνιών με την Τουρκία, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για τη διαμόρφωση μιας αισθητά σκληρότερης προς την Άγκυρα Ενωσιακής ατζέντας. Επιπλέον η ενεργή στρατιωτική ανάμειξη της Τουρκίας στη Λιβύη εξυπηρετεί το στόχο του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ για την ανάσχεση της Ρωσικής επιρροής στη χώρα και ως εκ τούτου δύσκολα θα τύχει ουσιαστικής παρεμπόδισης από τους συγκεκριμένους παράγοντες. Τέλος η απουσία μιας εκτεταμένης Γαλλικής εμπλοκής στις διενέξεις της Συρίας και της Λιβύης, σε συνδυασμό με τις αντιθέσεις Γαλλίας-Ρωσίας στη Συρία, όπου το Παρίσι υποστηρίζει τις αντιπολιτευτικές ομάδες στην επαρχία Ιντλίμπ, αλλά και την απροθυμία της Ρωσίας να εκχωρήσει μέρος της επιρροής της στη Λιβύη, προκειμένου να διευκολύνει το Παρίσι, αδυνατίζουν το ενδεχόμενο η Μόσχα να λειτουργήσει ως πολλαπλασιαστής της Γαλλικής ισχύος στην περιοχή, δεδομένων και των γενικότερων γεωπολιτικών ισορροπιών και αντιθέσεων μεταξύ Δύσης-Ρωσίας.
Στη βάση όλων των παραπάνω προκύπτει ότι η δυναμικότητα που μπορεί να αποκτήσουν οι Γαλλικές ενέργειες στην περιοχή, δύσκολα μπορεί να ξεπεράσει το βαθμό της περιορισμένης εμπλοκής στη Λιβύη, σε μεγαλύτερη ή μικρότερη έκταση ανάλογα με τις εξελίξεις, στο πλευρό των Σουνιτών Αράβων συμμάχων -Αίγυπτος-ΗΑΕ-Σαουδική Αραβία-. Ταυτόχρονα η αποτυχία της Σουνιτικής Αραβικής συμμαχίας στη Συρία, το αδιέξοδο το οποίο περιήλθε στην Υεμένη, η αποτυχία της να πειθαρχήσει το Κατάρ και τελικώς η υποχώρηση των δυνάμεων που υποστηρίζει και ο περιορισμός τους, στην καλύτερη περίπτωση, στην ανατολική Λιβύη, δε δημιουργούν και πολλές προσδοκίες στο Παρίσι γύρω από τις δυνατότητες που μπορεί να του προσδώσει η μεταξύ τους συνεργασία.
Σε αυτά τα πλαίσια μια αναπροσαρμογή της πολιτικής της Γαλλίας στην περιοχή, η οποία θα τη φέρει εγγύτερα στις ΝΑΤΟικές θέσεις και την Τουρκία, δε μπορεί να αποκλειστεί. Αρκεί να προκύψουν τα κατάλληλα ανταλλάγματα. Ήδη πάντως καταγράφονται αναφορές στον Τουρκικό τύπο ότι η Γαλλική επιρροή στο Σάχελ και τη δυτική Αφρική θα είναι εξασφαλισμένη μόνο στην περίπτωση της πολιτικής και στρατιωτικής υποστήριξης της από την Τουρκία, ενώ στην τηλεδιάσκεψη με το V. Putin, o Γάλλος Πρόεδρος επέμεινε στην ανάγκη μεταφοράς ανθρωπιστικής βοήθειας στη Συρία από την Τουρκία ή το Ιράκ, χωρίς να περάσει από τη Δαμασκό, όπως επιθυμεί η Μόσχα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΟΥΒΑΡΔΑΣ
PhD© Διεθνολόγος-Πολιτικός Επιστήμονας
giannishoubardas@gmail.com
Από Militaire News -04/07/2020
1.
Εμφύλιος στο ΝΑΤΟ για την Λιβύη,
τα διαφορετικά στρατόπεδα.
Την Τετάρτη, η κυβέρνηση Μακρόν ανακοίνωσε ότι παύει να συμμετέχει πλέον στην διεθνή δύναμη η οποία έχει αναπτυχθεί ανοιχτά της Λιβύης με αντικείμενο τον έλεγχο της εφαρμογής του εμπάργκο όπλων το οποίο έχει επιβληθεί προς τις αντιμαχόμενες πλευρές στον εμφύλιο.
Με τον τρόπο αυτό, το Παρίσι εξέφρασε τη δυσαρέσκειά του για τη μη αποδοχή από την ηγεσία του ΝΑΤΟ και τους εταίρους του στη Συμμαχία των γαλλικών θέσεων αναφορικά με το επεισόδιο το οποίο, όπως ισχυρίζεται, συνέβη στις 10 Ιουνίου.
Τότε, δηλαδή, που σύμφωνα με την εκδοχή του (για την οποία υπάρχουν πολλές ενδείξεις, αν όχι αποδείξεις, ότι είναι η ορθή...), γαλλική φρεγάτα απειλήθηκε από πολυάριθμα τουρκικά πολεμικά πλοία στην περιοχή όταν επιχείρησε να διεξάγει έλεγχο σε ύποπτο πλοίο. Κι αυτό, λίγες ώρες μετά την άρνηση των Τούρκων να δεχθούν κάτι ανάλογο από την ελληνική φρεγάτα «Σπέτσαι», η οποία επίσης αποτελεί τμήμα της ίδιας διεθνούς δύναμης.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η Τουρκία σήκωσε το γάντι και έδωσε την απάντησή της μία ημέρα αργότερα, την Πέμπτη, δια στόματος του Μεβλούτ Τσαβούσογλου. «Η Γαλλία οφείλει να απολογηθεί και να μας ζητήσει συγγνώμη άνευ όρων, αντί να έρχεται αντιμέτωπη με την Τουρκία με βάση λάθος πληροφορίες. Η Γαλλία στηρίζει την λάθος πλευρά στη Λιβύη», δήλωσε ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, χωρίς να δείξει κανένα σημάδι... μεταμέλειας ή, έστω, παραδοχής του λάθους που διέπραξε η χώρα του.
Ίσες αποστάσεις η Γερμανία
Πρέπει δε να σημειωθεί ότι φρόντισε να το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα άφηνε αμφιβολία ότι στόχος του ήταν να «πονέσει» τους Γάλλους όσο το δυνατόν περισσότερο και να τους αναγκάσει να αισθανθούν παντελώς απομονωμένοι. Και το πέτυχε, σε μεγάλο βαθμό, μιας και η παραπάνω δήλωση έγινε από το Βερολίνο, έχοντας στο πλευρό του τον Γερμανό ομόλογό του, Χάικο Μάας, ο οποίος επέλεξε να... σφυρίξει αδιάφορα όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο εάν στη συγκεκριμένη υπόθεση στηρίζει τους εταίρους του στην ΕΕ.
Είναι κάτι που πρέπει να διερευνηθεί, απάντησε ο Μάας, πετώντας κυριολεκτικά την... μπάλα στην εξέδρα, προς μεγάλη απογοήτευση των Γάλλων. Πρόσθεσε δε ότι είναι ανάγκη η Ευρώπη να διεξάγει εποικοδομητικό διάλογο με την Τουρκία, καθώς καλείται να επιλύσει μια σειρά σοβαρά προβλήματα μαζί της – παραπέμποντας στην κατάσταση που επικρατεί τόσο στη Λιβύη όσο και στη Συρία, καθώς και το ζήτημα του μεταναστευτικού-προσφυγικού.
Βεβαίως, η στάση του Μάας δεν θα πρέπει να προκάλεσε ιδιαίτερη έκπληξη στο Παρίσι. Κι αυτό διότι, σύμφωνα με ρεπορτάζ ευρωπαϊκών μέσων, μόνο τα 8 από τα 30 κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ εμφανίστηκαν πρόθυμα να υιοθετήσουν ανοιχτά το γαλλικό σενάριο αναφορικά με τα γεγονότα της 10ης Ιουνίου. Οι περισσότερες, ανάμεσα στις οποίες πολλές ευρωπαϊκές, προτίμησαν να κρατήσουν ίσες αποστάσεις και να μην εκτεθούν – πιθανότατα, επειδή συνειδητοποιούν ότι η υπόθεση αυτή δεν αποτελεί παρά τον «καθρέφτη» μιας γενικότερης διελκυστίνδας στους κόλπους της Συμμαχίας, η οποία έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και δεν θα κριθεί σύντομα.
Πρακτικά, αυτή τη στιγμή εντός του ΝΑΤΟ φαίνεται να διεξάγονται πολλές παράλληλες συγκρούσεις: Εκτός από την Τουρκία και τη Γαλλία, αντιμέτωπες βρίσκονται επίσης και οι Ηνωμένες Πολιτείες με τη Γερμανία, ειδικά μετά την απόφαση Τραμπ να απομακρύνει το ένα τρίτο των αμερικανικών στρατευμάτων (περίπου 9.500 από τις 30.000) που βρίσκονται στο έδαφος της δεύτερης.
Σύννεφα εξακολουθούν να υπάρχουν και στις σχέσεις των ΗΠΑ με την Τουρκία, καθώς παραμένει σε εκκρεμότητα το ζήτημα της αγοράς από την Άγκυρα των ρωσικών S-400 και του συνακόλουθου «παγώματος» της παράδοσης σε αυτήν των μαχητικών F-35 που εκείνη έχει παραγγείλει. Και φυσικά, ουδείς μπορεί να παρακάμψει τη μεγάλη και διαρκή ένταση ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα, με αφορμή τον εντεινόμενο «αναθεωρητισμό» της πρώτης.
Η έκβαση όλων των παραπάνω «αναμετρήσεων», καθώς και άλλων που θα προκύψουν στην πορεία, είναι φανερό ότι θα καθορίσει τον χαρακτήρα και τον ρόλο του ΝΑΤΟ στη νέα εποχή, με όλα τα σενάρια να παραμένουν ανοιχτά. Για την ώρα, πάντως, όσοι εξακολουθούν να ισχυρίζονται πως η Τουρκία είναι απομονωμένη μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτούν.
Ο Ταγίπ Ερντογάν παίζει μια παρτίδα με μεγάλο ρίσκο και πολλές μπλόφες, όμως ως τώρα δεν έχει βγει χαμένος. Ποντάροντας στην τεράστια γεωπολιτική σημασία που έχει η Τουρκία για το ΝΑΤΟ και τη Δύση, τραβάει το σκοινί στα άκρα σε μια σειρά από μέτωπα – Συρία, Λιβύη, Ελλάδα και Κύπρος, πάνω από όλα όμως στις σχέσεις του με τη Μόσχα. Ελπίζοντας, προφανώς, να φτάσει τελικά σε μία γενική διαπραγμάτευση για όλα, από την οποία η Τουρκία θα αποκομίσει τα μέγιστα δυνατά και πολύ συγκεκριμένα οφέλη.
Κάποιες φορές, μάλιστα, οφείλει κανείς να του αναγνωρίσει ότι παίζει το παιχνίδι με εξαιρετική μαεστρία. Το απέδειξε και στη συγκεκριμένη περίπτωση, καθώς την κρίσιμη στιγμή έριξε ένα χαρτί που κρατούσε καλά κρυμμένο: Ήρε το βέτο με το οποίο εμπόδιζε να πάρει σάρκα και οστά το σχέδιο του ΝΑΤΟ για την «θωράκιση» της Πολωνίας και των χωρών της Βαλτικής απέναντι στη Ρωσία, εξαγοράζοντας πρακτικά τη σιωπή των περισσότερων εταίρων στη διαμάχη του με τον Εμανουέλ Μακρόν.
Μακρόν, όπως ντε Γκολ;
Ο τελευταίος καλείται τώρα να αποφασίσει. Θα κάνει τη δική του κίνηση, αναβιώνοντας την εποχή του στρατάρχη ντε Γκολ ή θα επιλέξει να «καταπιεί» την προσβολή, αναζητώντας ευνοϊκότερη συγκυρία και π
εδίο για να προχωρήσει στη ρελάνς του;
Το σίγουρο είναι ότι ο Μακρόν και οι συνεργάτες του δεν χάνουν το δάσος πίσω από το δέντρο. Αν και γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η έκβαση του πολέμου στη Λιβύη, τόσο ουσιαστικά όσο και συμβολικά, επιχειρούν να θέσουν το γενικότερο πλαίσιο. Κι αυτό φάνηκε και στην επιστολή την οποία απέστειλε το γαλλικό υπουργείο Άμυνας προς το ΝΑΤΟ την Τρίτη – μία ημέρα πριν την ανακοίνωση της αποχώρησης από την αποστολή.
Σε αυτήν, σύμφωνα με το Politico, το Παρίσι έθετε τέσσερις όρους: Την επαναβεβαίωση εκ μέρους όλων των εταίρων ότι το εμπάργκο ισχύει, τη διασφάλιση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα χρησιμοποιείται ως «ασπίδα» σε εθνικές επιχειρήσεις από κράτη-μέλη, τον καλύτερο συντονισμό ανάμεσα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ για την επιβολή του εμπάργκο και τέλος την δημιουργία μηχανισμών που θα αποτρέπουν παρόμοια περιστατικά στο μέλλον.
Για την ώρα, οι όροι δεν έχουν γίνει δεκτοί, όμως οι Γάλλοι ελπίζουν ότι έριξαν τον κατάλληλο σπόρο, σε ένα έδαφος στο οποίο υπάρχουν πολλοί που εξοργίζονται με την Τουρκία και τον Ερντογάν, αλλά δεν θέλουν την κατά μέτωπο σύγκρουση.
Γιώργος Παυλόπουλος
https://www.liberal.gr/world/emfulios-sto-nato
-gia-tin-libui-ta-diaforetika-stratopeda/310721
3 Ιουλίου 2020
2.
Αμερικανική παρέμβαση στη Λιβύη.
Στην επιβεβαίωση ότι οι ΗΠΑ βρίσκονται σε συνομιλίες με όλα τα εμπλεκόμενα μέρη στη λυβική σύγκρουση στο πλαίσιο της πολιτικής ουδετερότητας που έχει υιοθετήσει η Ουάσιγκτον προχώρησε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. «Σύμφωνα με την αμερικανική πολιτική της ενεργητικής ουδετερότητας στη Λιβύη, αυτή η συνάντηση ακολουθεί ανάλογες συζητήσεις που έγιναν μεταξύ των ΗΠΑ και εκπροσώπων της GNA (Κυβέρνηση Εθνικής Συμφωνίας) την περασμένη εβδομάδα σχετικά με τις πολιτοφυλακές», εξηγεί η ανακοίνωση του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών.
Όπως σημειώνεται, εκπρόσωποι της αμερικανικής κυβέρνησης και του Λιβυκού Εθνικού Στρατού (LNA) συναντήθηκαν ψηφιακά την 1η Ιουλίου για να συζητήσουν σχετικά με τον αφοπλισμό των πολιτοφυλακών, καθώς οι εξελίξεις στο πεδίο της μάχης και η πρόοδος στις συνομιλίες 5+5 που διευκολύνονται από τον ΟΗΕ έχουν δημιουργήσει μια νέα ευκαιρία για την αντιμετώπιση των ζητημάτων που σχετίζονται με τις πολιτοφυλακές σε όλη τη Λιβύη
Οι δύο πλευρές επιβεβαίωσαν ότι όλοι οι κάτοικοι της Λιβύης θα πρέπει να απολαμβάνουν την προστασία ικανών και υπεύθυνων δυνάμεων ασφαλείας ώστε να απαλλαχθούν από τους κινδύνους που σχετίζονται με τις πολιτοφυλακές, τις μη κρατικές ένοπλες ομάδες και τους ξένους μαχητές. Από την πλευρά της, η αντιπροσωπεία του LNA ενημέρωσε τους εκπροσώπους της Ουάσιγκτον για τη δέσμευσή της στον διάλογο που διευκολύνεται από τον ΟΗΕ αλλά και για τις προτάσεις του LNA που αφορούν τις μεταρρυθμίσεις στον τομέα της ασφάλειας, δίνοντας έμφαση στον αφοπλισμό, στην αποστράτευση και στην επανένταξη των πολιτοφυλακών.
Αντίθετες οι ΗΠΑ σε ξένες παρεμβάσεις στη Λιβύη
Η αμερικανική αντιπροσωπεία σημείωσε ότι δεν πρέπει να υπάρχει ανοχή απέναντι στις ένοπλες ομάδες που προσπαθούν να υπονομεύσουν την πολιτική διαδικασία ή να προχωρήσουν σε αποσταθεροποιητικές ενέργειες, τονίζοντας ότι θα πρέπει να βρεθούν αντιμέτωπες με τον κίνδυνο διεθνών κυρώσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, οι εκπρόσωποι της Ουάσιγκτον εξέφρασαν την αντίθεσή τους σε όλες τις ξένες παρεμβάσεις στη Λιβύη, επισημαίνοντας την αναγκαιότητα για μια άμεση κατάπαυση του πυρός και την επιστροφή στις διαπραγματεύσεις που διευκολύνονται από τον ΟΗΕ.
Επιπλέον, τα βέλη της αμερικανικής αντιπροσωπείας στράφηκαν στη συνεργασία του LNA με την ομάδα Wagner, την οποία χαρακτήρισε έναν πληρεξούσιο του ρωσικού υπουργείου άμυνας. Η αμερικανική κριτική επικεντρώθηκε και στον τερματισμό της παραγωγής πετρελαίου. Όπως ειπώθηκε, αυτές οι δύο κινήσεις έρχονται σε αντίθεση με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Λιβύης, καθώς υπονομεύουν την κυριαρχία της Λιβύης και αυξάνουν τον κίνδυνο σύγκρουσης που θα μπορούσε να βλάψει κριτικής σημασίας πετρελαϊκές υποδομές.
Τέλος, οι δύο αντιπροσωπείες επιβεβαίωσαν την επιθυμία τους να αποκλιμακώσουν τη σύγκρουση και να βρουν βιώσιμες λύσεις που θα οδηγήσουν σε μια ασφαλή, κυρίαρχη και ευημερούσα Λιβύη.
Militaire News -04/07/2020
Ανοίγει πρεσβεία στη Λιβύη η Ρωσία…
“Εκπροσώπηση σε ολόκληρη τη χώρα”.
Η Ρωσία αποφάσισε να ανοίξει και πάλι την πρεσβεία της στην Λιβύη, δήλωσε σήμερα ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ κατά την διάρκεια της συνάντησης που είχε με τον Ακίλα Σάλεχ, πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων της Λιβύης, του εκλεγμένου λιβυκού κοινοβουλίου που έχει την έδρα του στο ανατολικό τμήμα της χώρας.
«Θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι λάβαμε την απόφαση να ανοίξουμε και πάλι την πρεσβεία της Ρωσίας στην Λιβύη με επικεφαλής στην παρούσα φάση τον προσωρινό επιτετραμμένο Τζαμσέντ Μπολτάγεφ. Προσωρινά θα έχει την έδρα του στην επικράτεια της Τυνησίας. Όμως θέλω να υπογραμμίσω ότι στις αρμοδιότητές του εντάσσεται η εκπροσώπηση της Ρωσίας σε όλης την επικράτεια της Λιβύης» δήλωσε ο Λαβρόφ.
Ο Σεργκέι Λαβρόφ υποστήριξε επίσης την πρόταση για την επίτευξη εκεχειρίας στην Λιβύη που είχε κάνει ο Αιγύπτιος πρόεδρος Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι από κοινού με τον στρατάρχη Χαλίφα Χάφταρ στο Κάϊρο τις 6 Ιουνίου, λέγοντας ότι η «πρωτοβουλία του Καϊρου» μπορεί να αποτελέσει την βάση για την διευθέτηση της διένεξης στην Λιβύη.
«Επίσης δώσαμε προσοχή στο έγγραφο, το οποίο πήρε την ονομασία ‘πρωτοβουλία του Καϊρου’ και το οποίο κοινοποίησε ο πρόεδρος της Αιγύπτου κύριος (Αμπντέλ Φατάχ ) αλ Σίσι στις 6 Ιουνίου , κατά την διάρκεια της επίσκεψης σας στην Αίγυπτο», δήλωσε ο Λαβρόφ απευθυνόμενος στον Ακίλα Σάλεχ και προσέθεσε: «Θεωρούμε ότι η πρωτοβουλία αυτή του Καΐρου εντάσσεται στο πλαίσιο των αποφάσεων της διεθνούς διάσκεψης για την Λιβύη που έγινε στο Βερολίνο και μπορεί πλήρως να αποτελέσει την βάση των ενδολιβυκών συζητήσεων».
ΑΠΕ-ΜΠΕ
https://www.defence-point.gr/news/anoigei-presveia-sti-livyi
-i-rosia-quot-ekprosopisi-se-olokliri-ti-chora-quot
03/07/2020
4.
Δεν μπορεί να περιμένει η Αίγυπτος:
Ζητά από τη Ρωσία να επισπεύσει τις παραδόσεις όπλων στη Λιβύη
Ήσυχες ήταν οι τελευταίες μέρες στη Λιβύη καθώς οι «κόκκινες γραμμές» του Σίσι φαίνεται να έβαλαν φρένο στην τουρκική προέλαση. Όμως, όπως όλα δείχνουν, αυτή η ηρεμία δεν θα κρατήσει για πολύ…
Σύμφωνα με πληροφορίες, το Κάιρο έχει ζητήσει από τη Ρωσία να επισπεύσει τις παραδόσεις όπλων στη Λιβύη, για λογαριασμό του Εθνικού Στρατού (LNA).
Σύμφωνα με το RT Arab, λόγω της τουρκικής δραστηριότητας στα ανοικτά των ακτών της Λιβύης και της ανατολικής Μεσογείου γενικότερα, η Αίγυπτος αναγκάζεται να αναλάβει δράση. Αφού το Κάιρο δεν είναι έτοιμο να εμπλακεί στρατιωτικά στον εμφύλιο, κάνει το αμέσως επόμενο: ζητά από τους Ρώσους συμμάχους να εξοπλίσουν το ταχύτερο δυνατόν το στρατό του Χάφταρ.
Με το εμπάργκο-κωμωδία να προκαλεί μόνο γέλια, οι αντιμαχόμενες δυνάμεις στη Λιβύη εξοπλίζονται πυρετωδώς.
«Τα συστήματα πυραυλικής άμυνας εδάφους-αέρος μεσαίας εμβέλειας Buk (M1-2 ή M2) μεταφέρθηκαν στην αεροπορική βάση Al-Jufra στην Εθνική Πολεμική Αεροπορία της Λιβύης, για να την προστατεύσουν από επιθέσεις από τουρκικά μαχητικά F-16! Αρκετά συστήματα πυραύλων αεράμυνας Pantsir που φτάνουν από τα ΗΑΕ στεγάζονται επίσης εκεί», δήλωσε ο Μαλτέζος μελετητής και ειδικός επι της Λιβύης, Babak Tagway.
Στις 13 Ιανουαρίου στη Μόσχα, πραγματοποιήθηκαν διαπραγματεύσεις μεταξύ των αρχηγών του Εθνικού Στρατού της Λιβύης (LNA) Χαλίφα Χαφτάρ και της κυβέρνησης της Εθνικής Συμφωνίας (GNA) Φαγέζ αλ-Σάρατζ. Παρευρέθηκαν επίσης μέλη των Υπουργείων Εξωτερικών της Ρωσίας και της Τουρκίας.
Κατά τη συνάντηση, ο διοικητής του LNA, ενημέρωσε τη Ρωσία σχετικά με τους όρους για συνέχιση των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή ειρηνευτικής συμφωνίας στη Λιβύη.
Σύμφωνα με τις απαιτήσεις του Χαφτάρ, οι πολιτοφυλακές που δραστηριοποιούνται στη Λιβύη υποχρεούνται να παραδώσουν όπλα κατά μια περίοδο από 45 έως 90 ημέρες. Αυτή η διαδικασία πρέπει να ελέγχεται από μια ειδική επιτροπή που θα δημιουργηθεί από το LNA μαζί με τον ΟΗΕ.
Ο Χαφτάρ αρνήθηκε επίσης να αναγνωρίσει την Τουρκία ως διαμεσολαβητή στην επίλυση της κατάστασης στη Λιβύη, καθώς η τουρκική πλευρά δεν είναι ουδέτερη και υποστηρίζει την GNA και τον υποστηρικτή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Φαγέζ αλ-Σάρατζ.
Πηγή: ΑΜΝ/ ΒΜ
https://www.onalert.gr/eksoplismoi/den-mporei-na-perimenei-i-aigyptos-zita-apo-ti-rosia-na-epispeysei-tis-paradoseis-oplon-sti-livyi/388775/
03/07/2020