IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Η Γαλλία πέρασε μπροστά από τη Γερμανία. Ο ρόλος της στην ουκρανική κρίση και οι πέντε λόγοι γιατί η σχέση μας με την Γαλλία είναι αναγκαία. Για καιρό υποστηρίζουμε πως η σύσφιξη των σχέσεών μας με τη Γαλλία, δεν έχει μόνο ″αντιτουρκικό″ χαρακτήρα. Στη στρατηγική σπανίως παίρνεται μια απόφαση έχοντας πλάνο να πετύχει μόνο έναν στόχο. Όπως συμβαίνει σε όλα τα πράγματα στη ζωή, το να βάζεις όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, είναι ταυτόσημο με τη σπατάλη δυνάμεων. Δυστυχώς στην Ελλάδα η διεθνολογική γνώση ξεκίνησε να διαχέεται άτσαλα μετά την οικονομική μας κρίση. Δυστυχώς, δε γίνεται ακόμη ο να αποβληθεί η ″ηθική″ πρόσληψη αρκετών για τη διεθνή πολιτική. Σαν λαός είμαστε περισσότερο συναισθηματικοί και επομένως ″ιδεαλιστές″ και λιγότερο ρεαλιστές. Παρόλο που έχουμε μια τεράστια βιβλιοθήκη της λεγόμενης και School of Hellas (η σχολή σκέψης στις Διεθνείς Σχέσεις που υποστηρίζει οτι ο κλάδος αυτός ξεκινά από την αρχαία Ελλάδα και όχι από το κείμενο του Martin Wight αρχές 20ου αιώνα)

  Emmanuel Macron et Valérie Pécresse Γαλλία-Εκλογές Απριλίου:  Ο Μακρόν προηγείται, αλλά φοβάται. Οι διεκδικητές της γαλλικής προεδρίας διέβησαν όλοι τον Ρουβίκωνα της ανακοίνωσης της υποψηφιότητάς τους. Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς όλοι, αφού ο νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Εμανουέλ Μακρόν, δεν θα γνωστοποιήσει πριν τον Ιανουάριο τις προσωπικές του προθέσεις, για τις οποίες πάντως δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία. Η διάταξη των πολιτικών δυνάμεων είναι λοιπόν γνωστή. Ο "επαγγελματίας προβοκάτορας" Ερίκ Ζεμούρ πλαγιοκοπεί τη Μαρίν Λεπέν του Εθνικού Συναγερμού από τα δεξιά, οι κεντροδεξιοί Ρεπουμπλικανοί έδωσαν το χρίσμα στη Βαλερί Πεκρές, ανατρέποντας όλα τα προγνωστικά, ενώ στα αριστερά του κέντρου επικρατεί πολυδιάσπαση και αποθάρρυνση, ώστε να μην αναμένονται εκπλήξεις από αυτή την πλευρά του πολιτικού φάσματος. Τα δημοσκοπικά δεδομένα Η τελευταία μεγάλη δημοσκόπηση για λογαριασμό της εφημερίδας Le Monde, με τη συμμετοχή 11.000 πολιτών, εμφανίζει τον Μακρόν ως νικητή τ

  O Γάλλος πρόεδρος (φωτ. από παλαιότερη ομιλία του στη στρατιωτική βάση της Ορλεάνης) επιμένει στη βασική στρατηγική του σύλληψη: η Ε.Ε. είτε θα σταθεί στα πόδια της στα πεδία της εξωτερικής πολιτικής, της άμυνας και των τεχνολογιών αιχμής είτε θα γίνει κομπάρσος της παγκόσμιας Ιστορίας. Φωτ. EPA / JULIEN DE ROSA   Το μεγάλο στοίχημα του Εμανουέλ Μακρόν «Να αναλάβουμε την ασφάλειά μας» Η κοινή συνέντευξη Τύπου του Εμανουέλ Μακρόν με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μετά τη συνάντησή τους στο Ελιζέ, την περασμένη Τρίτη, προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον, καθώς όλοι περίμεναν την πρώτη δημόσια τοποθέτηση του Γάλλου προέδρου ύστερα από το ράπισμα που δέχθηκε η χώρα του με το αμυντικό σύμφωνο Αυστραλίας – Ηνωμένου Βασιλείου – Ηνωμένων Πολιτειών (AUKUS) και την ακύρωση του γαλλικού συμβολαίου για τα αυστραλιανά υποβρύχια. Ο Γάλλος πρόεδρος δεν απογοήτευσε το διεθνές ακροατήριο. «Εμείς οι Ευρωπαίοι οφείλουμε να βγούμε από την αφέλεια… Είμαστε υποχρεωμένοι να σημειώσουμε ότι εδώ και κάτι περισσότερο α

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των γαλλικών περιφερειακών εκλογών τόσο η κεντροδεξιά εφημερίδα Le Figaro όσο και η Humanité του ΚΚ Γαλλίας τα υποδέχθηκαν με τον ίδιο πρωτοσέλιδο τίτλο: "Το σοκ”. Το ότι εξακολουθεί να περιγράφεται ως "σοκ” μία εξέλιξη που είχε προαναγγελθεί προ πολλού (λ.χ. με την πρωτιά του Εθνικού Μετώπου στις ευρωεκλογές του 2014) αποτελεί ένα από τα μυστικά της επέλασης της Marine Le Pen. Από τις 12 περιφέρειες της μητροπολιτικής Γαλλίας, τα ψηφοδέλτια της ακροδεξιάς κατέκτησαν την πρώτη θέση στις 6 – με ποσοστά άνω του 41% στην Πικαρδία-Πα ντε Καλαί, όπου υποψήφια είναι η ίδια η Marine Le Pen, και στην Προβηγία-Κυανή Ακτή, όπου "ανάσσει” η ανιψιά της Marion Marechal-Le Pen. Σε εθνικό επίπεδο, με καταμετρημένο το 92% των ψήφων, το άθροισμα των ψήφων υπέρ του Εθνικού Μετώπου φθάνει το 28,7% του συνόλου, έναντι 26,9% για τους "Ρεπουμπλικανούς” του Nicholas Sarkozy και τους κεντρώους συμμάχους τους και 23,2% για το Σοσιαλιστικό Κόμμα

   Αποτελεί κοινό μυστικό πως η Γαλλία επιδιώκει να επανενσαρκωθεί ως Ευρώπη, ενώ η Γερμανία ελπίζει να επανορθώσει ή και να εκδικηθεί μέσω της Ευρώπης. Για τη Γαλλία η Ευρώπη ήταν πάντα το μέσο για να ανακτήσει το παλιό της μεγαλείο. Ο Ντε Γκολ οραματίζονταν μια γνήσια Ευρώπη, από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια, και σε μια τέτοια Ευρώπη θα ηγούνταν το Παρίσι, η Γαλλία θα ανακτούσε το χαμένο μεγαλείο της, που νιώθει πως είναι και το πεπρωμένο της. Το μεγαλείο της Ευρώπης υπό την ηγεσία της Γαλλίας θα ήταν επίσης και το μεγαλείο της Γαλλίας... Η προσκόλληση της γαλλικής πολιτικής ελίτ στην αντίληψη πως η Γαλλία είναι ακόμα μια παγκόσμια δύναμη, μπορεί να εμπεριέχει το στοιχείο της ψευδαίσθησης και της έμμονης ιδέας, αλλά δεν είναι εντελώς μακριά από την πραγματικότητα. Θυμόμαστε όλοι τα λόγια του Γάλλου πρωθυπουργού Αλέν Ζιπέ, τον Μάιο του 1995, που δήλωσε πως “η Γαλλία μπορεί και πρέπει να επιβεβαιώσει τον προορισμό της ως παγκόσμιας δύναμης”. Σ' αυτό εντάσσεται και η επιμονή

Σε πρώτο πλάνο χθες στο Στρασβούργο ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς παρέθεσε δείπνο στον Ολάντ και στη Μέρκελ, μια συνάντηση που αρχικά είχε προγραμματισθεί στις 11.1 και ανεβλήθη μετά τα τρομοκρατικά πλήγματα στο Παρίσι. Η παραπάνω εικόνα θέλει διόρθωση τόσο ως προς τη σύνθεσή της όσο και ως προς τη θεματολογία της συνάντησης: δεν ήταν ούτε δείπνο για τρεις ούτε οι εξελίξεις στην Ελλάδα ήταν το κύριο θέμα. Στο δείπνο υπήρχε και τέταρτος αλλά αόρατος συνδαιτυμόνας, που, όμως, κατά παρέκκλιση των νόμων της Φυσικής, έριχνε βαριά τη σκιά του και ήταν το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης. Πρόκειται για το Εθνικό Μέτωπο και την αρχηγό του, Μαρίν Λεπέν, που αν δεν χαλαρώσει η δημοσιονομική λιτότητα που ορίζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο θα είναι πιθανότατα η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας το 2017 ή και νωρίτερα. Με τη Γαλλία στα χέρια της ακροδεξιάς και τη Λεπέν συνομιλήτρια της Μέρκελ ή του όποιου διαδόχου της έρχεται το τέλος όχι μόνον της Ευρωζώνης αλ

« Όχι, η διάλυση του ευρώ δεν θα προκαλέσει οικονομικό κατακλυσμό» είναι ο τίτλος άρθρου που δημοσιεύθηκε πριν λίγες ημέρες στη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Συγγραφέας ο Αλουά Ναβαρό , ένας άγνωστος φοιτητής των Οικονομικών. Η είδηση είναι ακριβώς αυτή: Η εγκυρότερη γαλλική εφημερίδα να δημοσιεύει άρθρο ενός άγνωστου φοιτητή και μάλιστα για ένα θέμα που «καίει», όπως είναι η διάλυση του ευρώ. Η εφημερίδα ,που απηχεί βέβαια τις απόψεις του γαλλικού υπουργείου Εξωτερικών, σπεύδει να διευκρινίσει ότι «ο ι απόψεις του Ναβαρό δεν απηχούν και τη γνώμη της Le Monde» . «Ενδεχόμενη έξοδος της Γαλλίας από την ευρωζώνη θα οδηγούσε και άλλες χώρες, όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελλάδα, η Πορτογαλία…, να ακολουθήσουν το παράδειγμά της για να ανακτήσουν την ανταγωνιστικότητά τους; Ποιος μπορεί τελικά να πιστέψει ότι το ενιαίο νόμισμα θα εξακολουθήσει να υπάρχει, εάν η Γαλλία και οι χώρες αυτές αποφασίζουν να φύγουν ;» διερωτάται ο Ναβαρό.  H δημοσίευση του «εικονοκλαστικού » άρθρου στ

. Έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν στις διάφορες νίκες της γαλλικής ακροδεξιάς, σε όλες σχεδόν τις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις – ενώ υπάρχει μία πολύ καλή ανάλυση σε μία αγγλική εφημερίδα ( Είναι η κατάλληλη ώρα να στοιχηματίσουμε για την έξοδο της Γαλλίας και το γαλλικό φράγκο ), η οποία επικεντρώνεται στο συγκεκριμένο θέμα. Ειδικότερα, το κόμμα της γαλλικής ακροδεξιάς , το οποίο μάλλον δεν είναι λιγότερο «επιθετικό» ή «επαναστατικό» από το αντίστοιχο στην Ελλάδα, αλλά απλά πιο έμπειρο, προσεκτικό και καλύτερα οργανωμένο, έχει συμπεριλάβει στο πρόγραμμα του αρκετά σοσιαλιστικά χαρακτηριστικά, ενώνοντας τα με τα καθαρά εθνικιστικά – υιοθετώντας σε κάποιο βαθμό μία « εθνικοσοσιαλιστική » ιδεολογία, η οποία φαίνεται ότι πείθει τους Γάλλους. Φαίνεται λοιπόν ότι πολλοί εργαζόμενοι, οι οποίοι στο παρελθόν ψήφιζαν το κυβερνών σοσιαλιστικό κόμμα, έχουν πλέον μετατοπισθεί – επιλέγοντας το «Εθνικό Μέτωπο» (Front National) της κυρίας Le Pen το οποίο, σε πανεθνικές δημοσκοπήσεις,

1.  "Φυγή προς τα εμπρός" ή "άλμα στο κενό" η πρόταση Hollande;  Στο “πόδι” φαίνεται χαράσσεται η μελλοντική ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική , με τις “εμπνεύσεις της στιγμής” απέναντι σε εσωτερικές πολιτικές πιέσεις να δίνουν τον τόνο, την ίδια ώρα που η οικονομική κρίση και η πολιτική αποσταθεροποίηση δημιουργούν το δικό τους “καθοδικό σπιράλ”. Η Βρετανία αποτελεί το πρώτο χαρακτηριστικό παράδειγμα, καθώς ο πανικός Συντηρητικών απέναντι στα εκλογικά κέρδη του Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου δρομολογεί μιαν διαρκώς αυτοτροφοδοτούμενη διαδικασία που οδηγεί στην έξοδο από την Ε.Ε. μέσω δημοψηφίσματος, παρά τις πρόσφατες περί του αντιθέτου δημόσιες συστάσεις του Barack Obama στον David Cameron. Η “ακροβατική” προσπάθεια του Βρετανού πρωθυπουργού να αφοπλίσει τους ευρωσκεπτικιστές, επαναπατρίζοντας ορισμένες δικαιοδοσίες από τις Βρυξέλλες στο Λονδίνο κινδυνεύει να μετατραπεί σε στρατηγικό φιάσκο. Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο   Στη Γαλλία, ο Francoi