Ο τέταρτος συνδαιτυμόνας

Σε πρώτο πλάνο χθες στο Στρασβούργο ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς παρέθεσε δείπνο στον Ολάντ και στη Μέρκελ, μια συνάντηση που αρχικά είχε προγραμματισθεί στις 11.1 και ανεβλήθη μετά τα τρομοκρατικά πλήγματα στο Παρίσι. Η παραπάνω εικόνα θέλει διόρθωση τόσο ως προς τη σύνθεσή της όσο και ως προς τη θεματολογία της συνάντησης: δεν ήταν ούτε δείπνο για τρεις ούτε οι εξελίξεις στην Ελλάδα ήταν το κύριο θέμα. Στο δείπνο υπήρχε και τέταρτος αλλά αόρατος συνδαιτυμόνας, που, όμως, κατά παρέκκλιση των νόμων της Φυσικής, έριχνε βαριά τη σκιά του και ήταν το κυρίαρχο θέμα της συζήτησης.

Πρόκειται για το Εθνικό Μέτωπο και την αρχηγό του, Μαρίν Λεπέν, που αν δεν χαλαρώσει η δημοσιονομική λιτότητα που ορίζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας και το Δημοσιονομικό Σύμφωνο θα είναι πιθανότατα η επόμενη πρόεδρος της Γαλλίας το 2017 ή και νωρίτερα. Με τη Γαλλία στα χέρια της ακροδεξιάς και τη Λεπέν συνομιλήτρια της Μέρκελ ή του όποιου διαδόχου της έρχεται το τέλος όχι μόνον της Ευρωζώνης αλλά και της ευρωπαϊκής ενοποίησης όπως τη γνωρίζουμε από τις αρχές της δεκαετίας του '50 μέχρι και σήμερα.

Τι θέλει και τι μπορεί να κάνει η Μέρκελ για να διασώσει τον βυθιζόμενο Ολάντ που τώρα είναι πιασμένος από το σωσίβιο της συγκυριακής ανάκαμψής του στον αφρό του κύματος εθνικής - δημοκρατικής ενότητας κατά της τρομοκρατίας; Τι θέλει; Η απάντηση είναι συνάρτηση τι είναι για το Βερολίνο μεγαλύτερο κόστος, μια Ευρωζώνη - ΕΕ που θα έχει γυρίσει τη σελίδα της γερμανικής δημοσιονομικής θεολογίας ή η κατάρρευση του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης; Τι μπορεί; Η Μέρκελ και συνολικά η πολιτική ελίτ της Γερμανίας καλούνται να κάνουν υποχωρήσεις που θα έχουν υψηλό εσωτερικό κόστος, καθώς η πλειοψηφία της κοινής γνώμης ζει στην εικονική πραγματικότητα μιας Ευρώπης των οκνηρών που χρηματοδοτείται από τους ενάρετους Γερμανούς.

Η κρίση είναι πλέον στην καρδιά της Ευρώπης στις σχέσεις Γερμανίας - Γαλλίας και δεν ξορκίζεται με ημίμετρα που θα δίνουν στη Γαλλία και στην Ιταλία παρατάσεις και ελαστικές ερμηνείες των «παραβατικών» προϋπολογισμών τους. Η ατμόσφαιρα είναι βαριά καθώς το Βερολίνο επέβαλε στον Ντράγκι και στην ΕΚΤ την αποφυγή αμοιβαιοποίησης του κινδύνου, με τις κεντρικές τράπεζες των χωρών-μελών να επωμίζονται το 80% της ποσοτικής χαλάρωσης που ερμηνεύθηκε ως έλλειψη εμπιστοσύνης στη βιωσιμότητα και μακροβιότητα της Ευρωζώνης και της ΕΕ συνολικά.

31-1-2015

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ

http://www.ethnos.gr/
article.asp?catid=31706&subid=2&pubid=64132579