IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Από την 3η Μαρτίου 2010, την ημέρα που ο τότε πρωθυπουργός είχε ανακοινώσει το πρώτο πακέτο περικοπών, έχουν περάσει πολλά χρόνια λιτότητας. Και όμως με την «προσαρμογή» που επιβλήθηκε με τα Μνημόνια, δεν έχουν αντιμετωπισθεί ούτε οι παθογένειες ούτε οι «διαρθρωτικές» αδυναμίες της οικονομίας. Ωστόσο, η δημόσια συζήτηση αναλώνεται σχεδόν αποκλειστικά, στη λογιστική αντιμετώπιση της οικονομίας. Η παραγωγή «πρωτογενών» πλεονασμάτων πολύ μεγαλύτερων από τον ρυθμό ανάπτυξης, η ανακατανομή εισοδήματος από τη μεσαία τάξη σε πιο αδύναμες κοινωνικές κατηγορίες, η χορήγηση ελαφρύνσεων που κλιμακώνονται σε χρόνο μετά τις εκλογές και η παροχή μερισμάτων από λογιστικά πλεονάσματα, καλύπτουν τα αδιέξοδα που διαγράφονται. Το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, αυξήθηκε πάλι πάνω από 1 δισ. ευρώ και η χώρα αδυνατεί να βγει στις αγορές. Ενδεικτικό είναι το αφήγημα που συνοδεύει τη δρομολογημένη μη εφαρμογή της προνομοθετημένης περικοπής των συντάξεων και τη χορήγηση κοινων

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:  (1) Η ατμομηχανή της οικονομίας ξεκινάει (ξανά). (2) Μια χαμένη γενιά. Το αναπτυξιακό άλμα που περίμενε πέρυσι τέτοιο καιρό η κυβέρνηση δεν ήρθε. Η αρχική πρόβλεψη για ρυθμό ανάπτυξης 2,7% το 2017 αναθεωρήθηκε σε 2,1% αρχικά και σε 1,6% προς το τέλος του έτους. Ο τελικός απολογισμός είναι λίγο χειρότερος, στο 1,4%, πιο χαμηλά ακόμη κι απ’ όσο εκτιμούσε το συνήθως πιο απαισιόδοξο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στα μέσα του περασμένου χρόνου. Εφαρμόζοντας πολύ περισσότερη λιτότητα απ’ όση η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων απαιτούσε και με το πρωτογενές πλεόνασμα να ξεπερνάει τελικά το 4% του ΑΕΠ, έναντι στόχου 1,75%, η κατανάλωση καθηλώθηκε. Ωστόσο, οι εξαγωγές και οι επενδύσεις ήταν ανάλογες των αρχικών εκτιμήσεων. Οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 6,8% έναντι πρόβλεψης 5,3%, αλλά ο εξωτερικός τομέας της οικονομίας παρέμεινε αρνητικός, αφού και οι εισαγωγές αυξήθηκαν με υπερδιπλάσιο ρυθμό απ’ όσο εκτιμάτο (7,2% αντί 3,2%). Οι επενδύσεις αυξήθηκαν κατά

Ολόκληρη η διαχείριση της ελληνικής κρίσης από το 2010 μέχρι σήμερα βασίζεται σε υπαιτίως λανθασμένη διάγνωση. Συνέπεια αυτού είναι να εφαρμόζεται εξίσου υπαιτίως λανθασμένη συνταγή. Η Ελλάδα είναι η μοναδική περίπτωση στην υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή περιφέρεια, που δεν εξέρχεται από την κρίση. Αντίθετα, βυθίζεται όλο και περισσότερο σ’ αυτήν. Στο διάστημα της τελευταίας επταετίας, οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι σημαίες και τα χρώματα μεταβάλλονται, αλλά η κατάσταση της χώρας δεν παύει να επιδεινώνεται, αφού η υπαίτια εφαρμοζόμενη συνταγή παραμένει ίδια και απαράλλαχτη. Γιατί άραγε οι άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος και Ισπανία), που βρέθηκαν σε παρόμοια θέση με την Ελλάδα, κατορθώνουν και αποκαθιστούν κάποια σταθερότητα; Γιατί η χώρα μας παραμένει σταθερά στον φαύλο κύκλο της αστάθειας και χωρίς προοπτική εξόδου από αυτήν; Στο εύλογο αυτό ερώτημα απάντησε πριν πολύ καιρό και χωρίς περιστροφές ο υπερσυντηρητικός Μοχάμεντ Ελ Εριάν,

Σκίτσο του Π.ΜΑΡΑΓΚΟΥ Όποιος πολίτης, αξιωματούχος, δανειστής, Έλληνας ή ξένος κάτοικος πιστεύει ότι η χώρα θα βγει από την περιπέτεια που έχει μπλέξει με τους διεθνείς πιστωτές και τις ελληνικές κυβερνήσεις κάνει ένα τεράστιο λάθος. Δεν έχει υπολογίσει τη βούληση και την ικανότητα. Οι δηλώσεις του Ευ. Τσακαλώτου, του Έλληνα κυβερνητικού εκπροσώπου, της Κριστίν Λαγκάρντ και της Άγγελα Μέρκελ είναι αποκαλυπτικές αυτής της αλήθειας. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο υπουργός των Οικονομικών ήταν σαφείς: Κάποιοι θα χάσουν από τη συμφωνία και τα νέα μέτρα, και κάποιοι θα κερδίσουν, είπαν. Και το μισό το έκαναν συγκεκριμένο. Θα κερδίσουν οι πιο αδύναμοι. Δεν μας είπαν ποιοι θα χάσουν. Από την πλευρά τους οι δύο κυρίες ήταν περισσότερο από σαφείς: Οι Έλληνες πρέπει να πληρώσουν περισσότερα και να πληρώνονται λιγότερα! Αυτό σημαίνει στην πράξη η μείωση του αφορολόγητου, η μείωση των συντάξεων και η μείωση των μισθών με τις ευέλικτες μορφές εργασίας. Για αρχή. Κάθε εχέφρων πο

  Σκίτσο του Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ Σκίτσο του Β.ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Δύο άτυπες 'ρήτρες'   πολιτικών εγγυήσεων αποτελούν τα κλειδιά για να κλείσει η συμφωνία Αθήνας και δανειστών - μια συμφωνία που, ανεξαρτήτως των διαρροών τακτικής, βρίσκεται πλέον κοντά. Οι εγγυήσεις - ανταλλάγματα που, ουσιαστικά, ζητά η ελληνική κυβέρνηση είναι αφ’ ενός χαμηλότερο, και πιο διαχειρίσιμο πολιτικά, τίμημα στο πακέτο των «υπό αίρεση» μέτρων που καλείται να πάρει και, αφ’ ετέρου, διασφαλίσεις ότι η συμφωνία θα οδηγήσει άμεσα και στην ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ. Αμφότερα τα ζητήματα προϋποθέτουν πολιτικές αποφάσεις και σε αμφότερα επίσης οι πληροφορίες - τουλάχιστον  από κοινοτικές πηγές - λένε ότι υπάρχει έδαφος διαπραγμάτευσης και σύγκλισης. Να «πέσουν» οι απαιτήσεις του ΔΝΤ Σε ό,τι αφορά το τελικό ύψος, αλλά και τη συνολική μορφή, του πακέτου μέτρου είναι οι απαιτήσεις του ΔΝΤ, οι οποίες και οδήγησαν στην πρόταση των δανειστών προς Τσακαλώτο για νομοθετημένα προληπτικ