IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Τηλεσκουπίδια και νευροπλαστικότητα. Οι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης έχουν επίγνωση της σοβαρότητας, του βάρους του τηλεοπτικού μηνύματος; «Με τόσα τηλεσκουπίδια στην πόρτα μου, πώς να ανοίξω να μπει λίγο φως;» έγραφα πριν χρόνια. Δεν ήξερα ότι ακόμα δεν μπορώ ν’ ανοίξω την πόρτα... Εδώ και πολλά χρόνια οι ειδικοί έχουν επισημάνει ότι η τηλεόραση είναι ένα μέσο ισχυρό, βίαιο, διεισδυτικό . Τη στιγμή της εκπομπής, ο δέκτης - τηλεθεατή ς απομονώνεται από το περιβάλλον, και δέχεται τα εκπεμπόμενα μηνύματα δίχως τη δυνατότητα να αντιδράσει ή να διενεργήσει διάλογο με τον πομπό. Εισπράττοντας το τηλεοπτικό μήνυμα, ο τηλεθεατής δέχεται στην ουσία πολλαπλά ακουστικά και οπτικά ερεθίσματα, δέχεται ένα «μασάζ εγκεφάλου», το οποίο τον καθιστά ευάλωτο δέκτη και συνεπώς άκρως χειραγωγήσιμο. Οι ειδικοί λένε ακόμα, ότι την ώρα της εκπομπής το τηλεοπτικό μήνυμα διεισδύει σε βάθος στο υποσυνείδητο του δέκτη - τηλεθεατή και τον μετατρέπει σε σφουγγάρι που ρουφάει. Η ισχύς και η διάρκ

Έλενα Ακρίτα, η εθνική μας χωροφύλαξ. Χρονικογράφος στα «Νέα» και πρώην τηλεπαρουσιάστρια, η Έλενα Ακρίτα κατόρθωσε να κάνει πρόσφατα καριέρα και στα social media εξαπολύοντας επιθέσεις εναντίον όσων δεν συμφωνούν με τις απόψεις της. Γράφω αυτό το σημείωμα, έκπληκτη, μετά τις πρόσφατες αναρτήσεις της υπέρ του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη, του επονομαζόμενου «ληστή με το καλάσνικοφ». Να θυμίσω ότι ο Δημάκης έχει καταδικαστεί σε 40 χρόνια, για ληστείες, και κάνει απεργία πείνας, παρότι στη φυλακή τού παρέχονται όλα τα μέσα για να σπουδάσει. Ο Χρυσοχοΐδης τα εξήγησε με λεπτομέρειες. Ο ΣΥΡΙΖΑ κόπτεται υπέρ του Δημάκη για λόγους που δεν είναι της παρούσης να σχολιάσουμε. Η Ακρίτα γιατί το κάνει; Πιστεύω ότι η απορία δεν είναι μόνο δική μου. Πολλοί έχουν κουραστεί να βλέπουν αυτή την gauche caviar, την Αριστερά με το χαβιάρι που λένε και οι Γάλλοι, να υπερασπίζεται φτωχούς, απεργούς και κατατρεγμένους, υβρίζοντας σκαιά την αντίθετη άποψη. Όπως ο Παπαδημούλης με τα δεκά

 Θεοφάνης Τάσης: «Ψηφιακός ανθρωπισμός».   Προδημοσίευση αποσπάσματος από το βιβλίο του Θεοφάνη Τάση «Ψηφιακός ανθρωπισμός – Εικονιστικό υποκείμενο και τεχνητή νοημοσύνη» που κυκλοφορεί στις 15 Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Αρμός. Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός Εντός της πληθωριστικής ελευθερίας που δημιούργησε η ψηφιακή επικοινωνία το εικονιστικό υποκείμενο νιώθει κουρασμένο και κορεσμένο από την πληθώρα των επιλογών. Καθώς η εκπλήρωση των επιθυμιών του, συνήθως άμεση και αβίαστη, προσφέρει μόνο βραχύβια ικανοποίηση δίχως ν’ απολήγει σε κάποιου είδους ολοκλήρωση το εικονιστικό υποκείμενο καταλήγει να επιθυμεί πλέον την επιθυμία μετεωριζόμενο σ’ ένα διηνεκές παρόν. Όμως αν η επιθυμία διαμορφώνει το μέλλον που συνιστά τον τόπο εκπλήρωσής της, τότε στην εικονιστική κοινωνία δεν απομένει παρά η νοσταλγία. Το μέλλον δεν υφίσταται πια ως ουτοπία του παρόντος. Σε αυτή την νοσταλγία τοκίζει αγανάκτηση ο αυταρχικός λαϊκισμός. Κηρύττοντας την αδύνατη επιστροφή σ’ ένα εξιδανικευμένο

Την τελευταία δεκαετία, τα smartphones έχουν μεταμορφώσει τη ζωή μας με τρόπο που υπερβαίνει τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνούμε. Σήμερα, εκτός από την κλήση, την αποστολή γραπτών μηνυμάτων και την αποστολή μηνυμάτων μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, περισσότερα από δύο δισεκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν αυτές τις συσκευές για να πλοηγηθούν, να κάνουν κράτηση ταξί, να συγκρίνουν τις κριτικές και τις τιμές των προϊόντων, να παρακολουθήσουν τις ειδήσεις, να δουν ταινίες, να παίξουν βιντεοπαιχνίδια, να θυμηθούν τις διακοπές και, βέβαια, να συμμετέχουν στα κοινωνικά μέσα. Είναι αδιαμφισβήτητο ότι η τεχνολογία των έξυπνων τηλεφώνων έχει αποφέρει πολλά οφέλη στην καθημερινότητα, από την ταχύτητα στις συναλλαγές ή μέχρι τη δυνατότητα εντοπισμού για διάσωση σε μια ζώνη καταστροφής. Υπάρχουν διαθέσιμες εφαρμογές για χρήστες smartphone για να παρακολουθούν πόσο περπατούν κατά τη διάρκεια της ημέρας ή πόσο καλά κοιμούνται τη νύχτα. Νέες εφαρμογές της τεχνολογίας αναδύ

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ  Ο Θεοφάνης Τάτσης μιλάει για το βιβλίο του  « Πολιτικές του βίου ΙΙ: Η επιμέλεια εαυτού στην εικονιστική κοινωνία » Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μόναχο: «Ο πατέρας μου ήταν τορναδόρος, έφυγε φτωχός από την Ελλάδα το 1962. Η μητέρα μου ήρθε μερικά χρόνια αργότερα από το χωριό της όπου δούλευε στα χωράφια. Πολύ σκληρή ζωή, ελάχιστοι ξένοι υπήρχαν στο Μόναχο και αντιμετωπίζονταν συχνά περιφρονητικά. Κληρονόμησα τον νόστο της πατρίδας και μεγάλωσα ως άτοπος. Ξένος στην Γερμανία όσο και στην πατρίδα όταν επέστρεφα. Έμαθα τα ελληνικά με ελάχιστο γαλανό» . Αυτό το αίσθημα του άτοπου που τον καθορίζει, επαναλήφθηκε πολλές φορές στη ζωή του. Σπούδασε φυσική ονειρευόμενος να κάνει κοσμολογία. Πήγε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης « επειδή εκεί ήταν ο Γραμματικάκης, ο Ξανθόπουλος, ήταν το Harvard της Μεσογείου. Είχα τον νόστο, ήθελα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Ωστόσο, η φυσική στο Πανεπιστήμιο δεν ήταν όπως την φανταζόμουν... Αυτό το βίωσα πολύ αρνητικά γιατί θεωρούσα ότ

Οπως είδαμε στα δύο προηγούμενα άρθρα η επινόηση των νέων επικοινωνιακών μηχανών και, πιο πρόσφατα, η μαζική χρήση του Διαδικτύου επέφεραν ριζικές αλλαγές στον τρόπο που ζουν, σκέφτονται και συνδέονται μεταξύ τους οι ανθρώποι σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Το σημερινό άρθρο εστιάζει στα νέα «κοινωνικά δίκτυα» που προκύπτουν απ’ αυτές τις τεχνολογικές-κοινωνικές εξελίξεις, οι οποίες τείνουν να αλλάξουν τους καθιερωμένους τρόπους που επικοινωνούμε και συνδεόμαστε μεταξύ μας ως κοινωνικά όντα. Η μέχρι πρότινος απραγματοποίητη νεωτερική ουτοπία για ελεύθερη και ισότιμη επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων -ανεξαρτήτως απόστασης, φύλου, φυλής και κοινωνικής τάξης- φαίνεται να υλοποιείται σήμερα μέσω του Ιντερνετ. Πράγματι μέσα σε μόλις δύο δεκαετίες οι τεχνολογικές εξελίξεις επέφεραν πρωτοφανείς αλλαγές στους τρόπους οπτικοακουστικής επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης των ανθρώπων. Διαφορετικές πτυχές αυτών των τεχνολογικών-κοινωνικών εξελίξεων αναλύονται σε δύο πολύ ενδιαφέροντα βιβλ