IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Αντιγόνη vs Κρέων: Πολιτικές αναφορές και σκέψεις μετά το ”Κρέοντα Γ@....σαι ”. Απέναντι στην τραγωδία πρέπει να στεκόμαστε με έναν υψηλού επιπέδου θεωρητικό εξοπλισμό απαλλαγμένο από ερμηνευτικές απολυτότητες και μανιχαϊσμούς. «Ήδ’ εστίν η σώζουσα και ταύτης έπι/ πλέοντες ορθής τους φίλους ποιούμεθα»1 (Κρέων) Μία απρεπής ανάρτηση ”Κρέοντα Γ@....σαι ” γνωστού ηθο-ποιού με στόχο την καταγγελία της αυταρχικής εξουσίας που τείνει να εδραιωθεί σε παγκόσμιο επίπεδο ανέδειξε περίτρανα τόσο τον τρόπο που ερμηνεύουμε τα πολιτικά μηνύματά των αρχαίων τραγωδιών, όσο και τον τρόπο με τον οποίο εκφράζουμε την κριτική μας και ιδιαίτερα την διαφωνία μας. Κι αυτό γιατί ο τρόπος (λέξεις) που διατυπώνουν τις σκέψεις μας αποκαλύπτει και το εσώτερου εγώ μας. Είμαστε οι λέξεις που χρησιμοποιούμε για να σκεφτούμε και να εξωτερικεύσουμε την σκέψη μας. Η ” Αντιγόνη ” του Σοφοκλή-ως η κατεξοχήν πολιτική τραγωδία-δεν χωρά σε μανιχαιστικά ερμηνευτικό σχήματα του τύπου: ”Η επαναστάτρια Αντιγόνη και

Άγγελος Τερζάκης (1907 – 1979)   Το νόημα της μοίρας του γένους των ανθρώπων. Η έννοια του τραγικού απασχόλησε τον Aγγελο Τερζάκη (1907-1979) σε όλη τη διάρκεια της μακράς λογοτεχνικής και θεατρικής πορείας του (υπήρξε γενικός γραμματέας του Εθνικού Θεάτρου, καλλιτεχνικός διευθυντής του, γενικός διευθυντής, διευθυντής δραματολογίου και διευθυντής της Δραματικής Σχολής του). Πριν από πενήντα χρόνια συγκέντρωσε τις μελέτες του σε ένα δοκίμιο-σταθμό, καθώς στη γοητευτική αυτή ανίχνευση προσπάθησε να προσδιορίσει το ζοφερό πνεύμα της τραγωδίας, τον ειδικό τρόπο με τον οποίο αποτιμά τον κόσμο, την οπτική γωνία μέσα από την οποία αντικρίζει τον τραγικό ήρωα και τη μοίρα του.  ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ Αφιέρωμα στην τραγική μούσα  επιμέλεια: Δημήτρης Αγγελής,  γ΄ έκδοση, εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 239 Ο μελετητής εξετάζει τις αντιπροσωπευτικές φυσιογνωμίες του Προμηθέα και του Ετεοκλή του Αισχύλου, του Οιδίποδα και της Αντιγόνης του Σοφοκλή και της Μήδειας του Ευριπίδη – προσφεύγοντας ταυτόχ

Σοφοκλῆς ὁ Σοφίλλου ὁ ἐκ Κολωνοῦ (496 π.Χ.- 406 π.Χ.) Οιδίπους Τύραννος, Σοφοκλής ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ 1965 ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ,  ΑΛΕΞΗΣ ΜΙΝΩΤΗΣ - ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ (ΠΗΓΗ: Ὀρέστης Πυλαρινός ) * * * Οιδίποδας Τύραννος του Σοφοκλή  - Ανάλυση του Κώστα Γεωργουσόπουλου Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος μας αφηγείται το ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο για τον Οιδίποδα Τύραννο του Σοφοκλή το εμβληματικότερο, ίσως, δράμα της αρχαίας γραμματείας που ανήκει στο Θηβαϊκό κύκλο και σύμφωνα με τις πηγές διδάχθηκε  για πρώτη φορά το 425 π.Χ. εν μέσω του Πελοποννησιακού πολέμου και του λοιμού που είχε αποδεκατίσει το λαό της Αθήνας. Μας αποκωδικοποιεί τον μύθο του, την υπόθεση του έργου και αναλύει με τρόπο απλό και μεστό τις μοναδικές και πανανθρώπινες διαστάσεις του ήρωα και των συμπρωταγωνιστών του τονίζοντας ότι  στο επίκεντρο της προβληματικής του έργου τίθεται το άτομο σε σχέση με την προσωπική του ελευθερία, την εξουσία, την κοινωνία και τη θεϊκή βούληση.  Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο  εικασ

Νικηφόρος Λύτρας, Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό Πολυνείκη, 1865, λάδι σε καμβά, Εθνική Πινακοθήκη Η κυβέρνηση έχει τον τρόπο της να δημιουργεί θέματα εκεί που δεν υπάρχουν. Λες και το Υπουργείο μπορεί να διαχειριστεί συγκεντρωτικά, όλες τις λεπτομέρειες του εκπαιδευτικού συστήματος. Κάθε παρέμβαση όμως, έχει πολύ περισσότερο βάθος από την φλυαρία και την πόλωση στις απόψεις. Ο φετιχισμός της προγονοπληξίας είναι μία από τις πιο διαβρωτικές αρρώστιες της κοινωνίας. Πρόκειται για κληρονομικό σύμπλεγμα που εξέθρεψε η «χρηστική» προσαρμογή της Εκπαίδευσης στην εθνοκεντρική «μόρφωση». Συνήθως, οι προγονόπληκτοι –  «ένοχοι» αξιωματούχοι ή ανυποψίαστοι άνθρωποι της διπλανής πόρτας- είναι αυτοί που γνωρίζουν ελάχιστα για το αντικείμενο που θεοποιούν και το επικαλούνται στη ρητορική τους. Το κακό όμως, είναι ότι δεν προκαλούν γέλιο με τις παρεμβάσεις τους αλλά πολλές φορές, καθορίζουν και την εκπαιδευτική πολιτική των κυβερνήσεων. Για παράδειγμα, ο Καρατζαφέρης  δημιούργησε «ε