Η έμμετρη, πλην αμετροεπής κολακεία
Χωρίς τίτλο. Ξύλο, χώμα, χρώματα σκόνες, ρολόγια, πλέξιγκλας, 100x150 εκατ. Εργο (2004) του Δημήτρη Αληθεινού από την έκθεσή του στη Roma Gallery (Ρώμα 5, Αθήνα). Από τις 19/9 έως τις 19/10. Η έμμετρη, πλην αμετροεπής κολακεία. Με όποιο όνομα κι αν τα φέρουμε στο μυαλό μας, λιανοτράγουδα, μαντινάδες, στιχοπλάκια, κοτσάκια, μανέδες κ.τ.λ., τα δίστιχα της λαϊκής ποιητικής δημιουργίας αξίζουν την προσοχή και την αγάπη μας. Οχι σαν λείψανα ιερά. Αλλά σαν μια μορφή ανώνυμης ποιητικής τέχνης, η οποία, πρώτον, κατόρθωσε το καίριο με τον πλέον απλό και οικονομημένο τρόπο· και, δεύτερον, είναι ό,τι πιο κοντινό στο αυθεντικά λαϊκό. Στις εκτενείς και πολύπλοκες παραλογές, λ.χ., είναι πολύ πιο λογικό να υποθέσουμε την αρχική (τουλάχιστον) εμπλοκή γραμματισμένου ανθρώπου, που ίσως έχει και μερική έστω ή αποσπασματική γνώση κάποιων αρχαίων μύθων. Υπάρχει όμως και κάτι τρίτο, με το οποίο συμφωνούν σχεδόν όλοι οι μελετητές των δημοτικών: Το δίστιχο είναι πια το μοναδικό όχημα με το οπο...