IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο τoυ Γ.ΙΩΑΝΝΟΥ «Είμαστε κράτος.Υπάρχει πλαίσιο και νομοθεσία. Οποιος εργαζόμενος αισθάνεται ότι καταπατoύνται τα δικαιώματά του μπορεί να απευθυνθεί στο υπουργείο». Στον υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση χρωστάμε αυτά τα παρηγορητικά και παραινετικά λόγια. Τα είπε σε τηλεοπτική εκπομπή προχθές βράδυ. Καλοσύνη του, βέβαια, που αποδέχτηκε ότι υπάρχει κάποια απορρύθμιση στο εργασιακό περιβάλλον, ότι υπάρχει και εργασία μαύρη, ανασφάλιστη, απλήρωτη. Μόνο που η θεραπευτική του μέθοδος φαίνεται εξίσου υπεύθυνη και αποτελεσματική με την πρόταση του κ. Σημίτη, σε άλλους καιρούς, όταν είπε το περίφημο « όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα». Η πολιτεία, τα υπουργεία και οι μηχανισμοί τους δεν επιτρέπεται να βολεύονται στον ρόλο ενός κυτίου παραπόνων ή καταγγελιών. Αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει όσα κανάλια λειτουργούν σαν υποδοχείς της κοινωνικής αγανάκτησης ή απόγνωσης, που τη χρησιμοποιούν σαν όπλο στον πόλεμο της θεαματικότητας. Ο υπουργός γνωρίζει (ή οφείλει να γνωρ

Σβίτσερος, Μπότσαρης και ελευθεροτυπία Φαίνεται πως οι ρίζες μετράνε. Και για τα καλά και για τα κακά. Σαν να προκαταβάλλονται εκεί γνωρίσματα που θα αναπτυχθούν πλήρως εν καιρώ. Ακούγοντας τις τελευταίες μέρες δυο ιστοριούλες του δημοσιογραφικού μας σογιού, θυμήθηκα μιαν άλλη ιστορία, από την εποχή των εγκαινίων του νεοελληνικού Τύπου. Πρώτα τα φρέσκα συμβάντα: Σε συνέντευξή του ένα από τα μέλη του σιναφιού μας, της ελίτ μάλλον, αφού ανήκει στους λιγοστούς που πολιτεύονται με τη σιγουριά πως η θρυλική τέταρτη εξουσία είναι η πρώτη και ισχυρότερη, δήλωσε τα εξής στην ηλεκτρονική www.efimerida.gr: «Ολοι ξέραμε από την πρώτη στιγμή ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο αλλά μας έλεγαν μην το πείτε τώρα, δεν είναι σωστό. Το αποτέλεσμα είναι ότι μέχρι το 2010 έλεγαν όλοι ότι το χρέος είναι βιώσιμο και εμείς δεν τους απαντούσαμε «όχι, δεν είναι!» Δεν τους λέγαμε ότι  αυτά  είναι  βλακείες. Αυτό ήταν μια  αυτοσυγκράτηση.  (…)  Για ένα δεκάμηνο υποδυόμασταν το θέατρο ότι το

Δεν τα έχει αλέσει ακόμα όλα η μηχανή της παγκοσμιοποίησης. Ο μύλος της, όσο ακούραστος κι αχόρταγος κι αν είναι, αλλά και εκμαυλιστικός με τα πραγματικά δοσίματα και τα φενακιστικά ταξίματά του, βρίσκει αντιστάσεις. Διατηρεί έτσι κάθε λαός τα δικά του συνθήματα και κάθε τόπος τις ιδιαίτερες χειρονομίες του. Για να διαμαρτυρηθούν διά αυτών στους ισχυρούς, που, είτε φανεροί είναι (οι τοπικές κυβερνήσεις ή οι υπερεθνικοί οργανισμοί) είτε αφανείς απ’ την πολλή τους σκοτεινιά (όπως οι αγορές), έχουν το ίδιο γνώρισμα: βαριακούνε· αδιαφορούν. Από απληστία ή επειδή έτσι ορίζουν οι σπουδαιοφανείς «οικονομικοπολιτικοί σχεδιασμοί», βασισμένοι μονίμως σε αριθμούς. Και στην Ισπανία, οι δημοσιονομικοί αριθμοί κάποια στιγμή θα ευημερήσουν, μα το 2015, μα το 2020. Ετσι προβλέπουν οι Βρυξέλλες. Ετσι πιστεύει ο Ισπανός πρωθυπουργός, που το βλέμμα του, όποτε ανακοινώνει νέα «πακέτα βοήθειας», είναι ίδιο με το βλέμμα των Ελλήνων και Πορτογάλων ομολόγων του: το βλέμμα το

Το Λεξικό των Εκλογών, έτσι όπως το έχει συντάξει η μια γενιά πολιτικής (αλλά και πολιτικαντισμού) μετά την άλλη, εμπλουτίζεται βεβαίως με κάθε αναμέτρηση, διαθέτει ωστόσο τα σταθερά, τα πάγια λήμματά του. Αλλα από αυτά είναι φωτεινά, άλλα μαύρα κι άλλα γκρίζα (το πού θα κατατάξει κανείς τα λήμματα της κολακείας, τα σταθερότερα εξ όλων, εξαρτάται από τη φιλολογική σχολή στην οποία ανήκει). Στα φωτεινά λήμματα, τόσο φωτεινά όσο και τα εκβιασμένα χαμόγελα των ηγετών στις θηρευτικές προεκλογικές αφίσες, πρωτεύουσα θέση κατέχει φυσικά το «όραμα». Πρέπει πάντως να σημειωθεί ότι η χρήση του δείχνει να υποχωρεί στην πραγματιστική, αν όχι κυνική εποχή μας, όπου σαν επίθετο της πάσης αγιοσύνης και πάσης αξιοσύνης πλασάρεται το «παραγωγικός»· όχι το «δημιουργικός», όχι, ακόμα και αυτό φαντάζει πια κατάλοιπο από τον καιρό του ρομαντισμού. «Οραμα», λοιπόν, και «ελπίδα», και «μέλλον», και «αύριο», και «εμείς» (ενίοτε εδώ γίνονται και οι συνήθεις παραπομπές στον Μακρυγιάννη, δίκην

    (1) Απ’ τα πολλά στα λίγα... « Το κόμμα μας κατόρθωσε να συγκρατήσει τις δυνάμεις του, στο μεγαλύτερο μέρος τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες και «το σκηνικό τεχνητής πόλωσης μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων που επένδυσαν στο αμοιβαίο εκλογικό τους συμφέρον και καλλιέργησαν στο εκλογικό σώμα τον φόβο ». Ποιος μιλάει εδώ; Ποιος αρχηγός υπογράφει τον εκλογικό απολογισμό και ποιο το κόμμα του; Σαν ανακοίνωση-αποτίμηση της ΕΑΡ μοιάζει, για όσους έχουν κάπως γερή μνήμη ή του ΚΚΕ Εσωτερικού, τον καιρό του συν-πλην 3%. Αλλά και ανακοίνωση του πρώτου πρώτου Συνασπισμού της Αριστεράς να την έλεγε κάποιος, δεν θα ’πεφτε πολύ έξω. Και ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ να τη χαρακτήριζε (ή του ΚΚΕ μ-λ ή του Μ-Λ ΚΚΕ ή του ΕΚΚΕ μια φορά κι έναν καιρό), πάλι μέσα θα ήταν. Για αυτοπαραμυθητικό στερεότυπο επρόκειτο, στα ρηχά του οποίου πίστευαν πως έβρισκαν την αλήθεια η μία μετά την άλλη οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς, όποτε η πραγματικότητα της κάλπης διέψευδε τις προσδοκίε

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη «Μόνο η Νέα Δημοκρατία μπoρεί να βγάλει τη χώρα από την κρίση». Ο κ. Σαμαράς αυτά. Και σαν ηχώ ο κ. Καραμανλής, ο Κώστας, ο πρώην πρωθυπουργός, όχι ο Κωνσταντίνος του Αχιλλέως, ο υπό διαμόρφωση νέος αρχηγός: «Μόνο με τη Ν.Δ. θα εξασφαλιστεί η έξοδος από την κρίση». Μόνο; Οχι βέβαια. Διότι ιδού το νέο προεκλογικό σποτ: «Μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να εγγυηθεί λύση και σταθερότητα». Και επιπλέον: «Μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει ολοκληρωμένο πρόγραμμα». Εδώ επιτρέπεται (αν δεν επιβάλλεται) η κραυγή: «Πήραμε! Πήραμε!» Στην Αριστερά τώρα. Διά στόματος Δραγασάκη: «Οι Ευρωπαίοι ξέρουν ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κάνει αλλαγές στο κράτος και τη φορολογία». Και διά στόματος Τσίπρα: «Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ εγγυάται τις συντάξεις». Στην απέναντι όχθη, το ΚΚΕ, αυτοκαταστροφικά μοναχικό: «Μόνο το ΚΚΕ είπε την αλήθεια στον λαό». Και: «Μόνο το ΚΚΕ μιλάει για την προστασία των αγροτών». Και το τυπικά πλέον απροσδόκητο σύνθημα: «Μόνο το ΚΚΕ μπορεί να αντιμετωπίσει τον ΣΥΡΙΖΑ». Κ

(...) Η εξουσία (και η βουλιμία της εξουσίας) δεν είναι μόνο αμνήμων· είναι και ληθοποιός. Παράγει λήθη και αμνησία ώστε να εξασφαλίζει την αμνηστία της. Φυσικά και γνωρίζουν πως είναι καιροσκόποι και τυχοδιώκτες όσοι ανάγουν σε αρχή τον ιδεολογικό χαμαιλεοντισμό. (...)   Ενας έμπειρος αμυντικός, ένας σκληροτράχηλος οπισθοφύλαξ για να ανατρέξουμε στις πηγές της λεγόμενης ποδοσφαιρικής γλώσσας, είναι πάντοτε χρήσιμος σε μια ομάδα – παράδειγμα ο Ολοφ Μέλμπεργκ στον Ολυμπιακό. Ο βετεράνος, παλαίμαχος ή ό,τι άλλο κ. Γιώργος Ανατολάκης δεν είναι βέβαια Μέλμπεργκ, κι όχι μόνο λόγω κοψιάς. Παραμένει ωστόσο χρήσιμος. Για τις μεταρρυθμιστικές ή φιλοευρωπαϊκές ιδέες του; Θα μπορούσε να το πει κανείς ακόμα κι αυτό, υπό την προϋπόθεση ότι τις γνωρίζει· αλλά το μόνο που διασώθηκε από τη βουλευτική του θητεία είναι μία ερώτησή του για το αν μας αεροψεκάζουν τίποτα βδελυροί ανθέλληνες, καθώς κι εκείνο το ωραίο «πριν ο λέκτωρ λαλήσει τρεις φορές », για το οποίο σίγουρα δε

(...)  έκθετοι και ανήμποροι να συμφιλιωθούν με τη νέα πραγματικότητα.  (...) Να πέρασε από το μυαλό τού κυρίου πρώην ότι, αν όντως «ο μέσος πολίτης δεν θέλει να θυσιάσει τίποτα περαιτέρω», είναι, πρώτον, επειδή θυσίασε ήδη πάρα πολλά (ώς και η κ. Λαγκάρντ και η κ. Μέρκελ το αναγνωρίζουν αυτό, όχι όμως ο κ. Πάγκαλος) και, δεύτερον, επειδή όλες του οι θυσίες ήταν μάταιες, με τέτοιους προέδρους και αντιπροέδρους στο τιμόνι; Μπα. (...) αν δεν μας κάνει ο λαός, δεν έχουμε παρά να τον αλλάξουμε . Ο καθένας καταλαβαίνει ό,τι είναι πρόθυμος να καταλάβει. Και συνήθως –έτσι πάει ο βίος των ανθρώπων– είμαστε πρόθυμοι να καταλάβουμε ό,τι συμφωνεί με τις ιδέες που με τον καιρό ρίζωσαν στο μυαλό μας και δύσκολα πια αλλάζουν, δύσκολα αφήνουν χώρο για να υπάρξει κάτι καινούργιο. Δεν πρόκειται για νόμο βέβαια. Και ευτυχώς υπάρχουν εξαιρέσεις, δίχως τις οποίες μάλλον θα είχε βαλτώσει η Ιστορία, η κοινωνική συγκρότηση δηλαδή, η επιστήμη, η τέχνη, οτιδήποτε. Την απροθυμία

Οι τριάντα πέντε στους εκατό συμπολίτες μας, δηλαδή 3.472.650 άνθρωποι, δεν εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο. Δεν έχουν λοιπόν την προσδοκία ή έστω την αυταπάτη ότι θα ακουστεί εκεί και η δική τους φωνή, έστω «καθαρισμένη», έστω διαμεσολαβημένη και ως εκ τούτου εξασθενημένη, αν όχι και παραμορφωμένη. Ετσι το αποφάσισαν πολλοί από αυτούς, περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, για διάφορους λόγους: από την (ποικίλης ιδεολογικής καταγωγής) πλήρη άρνηση της κομματοκρατίας, η οποία εσχάτως κυκλοφορούσε και με το παρωνύμιο της κλεπτοκρατίας, έως τον απλό σνομπισμό ή την επιβίβαση σε έναν συρμό, μηχανοδηγοί του οποίου είναι διάφοροι πετυχημένοι αστέρες της ελαφρότατης μιντιακής σόου μπιζ. Αθροιζόμενοι όλοι αυτοί με όσους δεν μπορούσαν να ψηφίσουν ακόμα κι αν το ήθελαν (καθηλωμένοι υπερήλικοι, νοσηλευόμενοι, εκτάκτως ή μονίμως απόντες στο εξωτερικό, οικονομικώς στριμωγμένοι ετεροδημότες που πια δεν είχαν κομματικά αεροπλάνα και βαπόρι στη διάθεσή τους κ. ά.), έδωσαν το μεγαλύτερο

Πόσοι ήταν οι επισήμως καταγεγραμμένοι άνεργοι στις 6 Μαΐου δεν είναι ακόμα γνωστό. Θα το μάθουμε τον Ιούλιο. Τον Φεβρουάριο πάντως ήταν 1.070.724, ποσοστό 21,7%, κατά πέντε μονάδες μεγαλύτερο του αντίστοιχου περυσινού (15,2%) και ελάχιστα υπολειπόμενο του ποσοστού της πρωταθλήτριας Ισπανίας (24,1%). Ενας ψηφοφόρος στους δέκα δηλαδή δεν έχει δουλειά. Κι άντε. Ας υποθέσουμε ότι ακόμα κι αυτά τα στοιχεία τα έχει κάπως νοθεύσει η «ελληνική παραβατικότητα», που τόσο συχνά την επικαλούνται και οι εταίροι και οι ηγέτες μας. Ας υποθέσουμε δηλαδή ότι γράφονται στους ανέργους και κάμποσοι αυτοαπασχολούμενοι που δεν έχουν σοβαρά βιοτικά προβλήματα. Οι ημιαπασχολούμενοι όμως πού γράφονται; Και όσοι αναγκάστηκαν να δουλεύουν εκ περιτροπής, δυο μεροκάματα τη βδομάδα, κι αυτά όχι ολόκληρα; Πόσοι από τους ανέργους (και από τους συγγενείς τους βέβαια, που πρέπει να μετρήσουν και την απόγνωση του ανθρώπου τους στα εκλογικά τους κριτήρια) έφτασαν ώς την κάλπη, δεν το ξέρουμε επίσης

Δεν πά’ να ’χει περάσει θεριζοαλωνιστική πάνω από αμοιβές και δικαιώματα. Δεν πά’ να μετράει κάθε οικογένεια δύο ανέργους, κι ας είχε δεσμευτεί ο καλογυμνασμένος (στα ψεύδη) κ. Παπανδρέου ότι έλαβε τα μέτρα του, ώστε σε κάθε σπίτι μόνο ένας να παραδίδεται στην ανεργία. Δεν πά’ να ’χουν κόψει οι εννιά στους δέκα τις πολυτέλειες, φροντιστήριο για τα παιδιά (το κατέστησε άλλωστε περιττό η λίαν επιτυχημένη κ. Διαμαντοπούλου), ένα βοήθημα στον παππού και τη γιαγιά που παίρνουν - δεν παίρνουν σύνταξη για σαράντα χρόνια δουλειά, σινεμαδάκι, θέατρο, κάνα βιβλίο μια στο τόσο. Δεν πά’ να μας αντιμετωπίζουν σαν παρίες της ηπείρου τους οι Ευρωπαίοι, πεπεισμένοι από τις λαϊκές φυλλάδες τους ότι αυτά που μας δανείζουν οι κυβερνήσεις τους, με τα ωραία τους τα επιτόκια και τους προσβλητικούς πολιτικούς τους όρους, τα στερούνται οι ίδιοι. Δεν πά’ να ’χει δείξει απίστευτη αντοχή ο κόσμος, κι ας τον πετροβολούν ξένοι και δικοί σαν γονιδιακώς λαμόγιο και σαν παράσιτο από κούνια...

ΤΑΣΣΟΣ ''Ελιές'' Tι ακριβώς εννοούσε προ εβδομάδων ο κ. Ευ. Βενιζέλος , όταν δήλωνε πως «ο τρόπος λειτουργίας της κυβέρνησης Παπαδήμου συνδέεται με την υπόσταση της χώρας αλλά και με τη διεθνή της επωνυμία, με τους συμβολισμούς της» , το γνωρίζει ο ίδιος· αυτό όμως δεν είναι βέβαιο, αφού συχνά ο νέος ηγεμών του ΠΑΣΟΚ μοιάζει με βότσαλο που το παρασύρει ο χειμαρρώδης λόγος του. Ο Ελληνογερμανός βουλευτής Γιώργος Χατζημαρκάκης πάντως ήξερε τι εννοούσε όταν πρότεινε διά της «Bild» να αλλάξει η διεθνής ονομασία της χώρας και να καθιερωθεί το Hellas αντί του «καμένου» Greece. Προδότη τον χαρακτήρισαν ωστόσο και γκεσταπίτη οι πατριδοφύλακες του Ιντερνετ, που μάλλον δεν ξέρουν ότι χρόνια τώρα υπάρχει ένα οιονεί κίνημα με αυτό ακριβώς το αίτημα. Εν πάση περιπτώσει, μέρα που είναι, ας θυμηθούμε κάποιες πτυχές του ονοματολογικού μας ζητήματος. Είναι λοιπόν σημαδιακό το γεγονός ότι στα τραγούδια για τον θάνατο του Διάκου και του Καραϊσκάκη , ο λαϊκός ποιη

Α.Πετρουλάκης Στην ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' Κακοήθεις διαδόσεις Tου Παντελη Μπουκαλα Ωστε λοιπόν οι Βραζιλιάνοι, η επίσημη αντιπροσωπεία τους στο ΔΝΤ, είπαν ότι το Μνημόνιο 2, διά του οποίου η Ελλάδα σώθηκε για πέμπτη φορά σε μόλις δύο χρόνια, «διεισδύει» στο Σύνταγμα της χώρας μας και το ταράσσει. Αλλά Βραζιλιάνοι είναι αυτοί, πού να ξέρουν στη μακρινή χώρα τους τι συμβαίνει σ’ εμάς εδώ. Σ’ εμάς που δικαιούμαστε βέβαια να τους πούμε «έλα παππού μου να σου δείξω τ’ αμπελοχώραφά σου» και να τους συμβουλεύσουμε να συνεχίσουν να ασχολούνται με το έκλυτο καρναβάλι τους, για να ’χουν και τα κανάλια μας χυμώδεις ενημερωτικές εικόνες. Ακου πράγματα. Υπονομεύεται λέει το Σύνταγμά μας. Μα από ποιους; Από τους αγαθούς συμμάχους, εταίρους και φίλους; Αν είναι δυνατόν... Αν είναι δυνατόν επίσης να στέκουν όσα λένε διάφοροι πολιτικοί, Γάλλοι, Αγγλοι και Γερμανοί, εν ενεργεία και αποσυρμένοι, σοσιαλδημοκράτες και δεξιοί (για ν’ αφήσουμε έξω τους αριστερούς, με την αγιάτρευτ

Προς Αλαμανούς επιστολή Του Παντελη Mπουκαλα Μα όχι, Σεβαστή Δέσποινα. Ουδείς λόγος υπάρχει να ανησυχεί η εξοχότης σας. Η επιστολή είναι έτοιμη. Και ακριβώς όπως τη ζητήσατε. Αργήσαμε λίγο επειδή έπρεπε να υπογράψουν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι, από τεσσάρων ετών και πάνω, όπως διατάξατε. Και την υπέγραψαν. Διά περιφοράς. Κεκυρωμένα αντίγραφα της επιστολής κυκλοφόρησαν σε νηπιαγωγεία και δημοτικά (έχετε απόλυτο δίκιο, το κακό πρέπει να χτυπιέται στη φύτρα του), σε γυμνάσια και λύκεια, γήπεδα και λαϊκές, καφενεία και καφετέριες (ναι, ναι, εκεί ξεπετιούνται όλα τα ζιζάνια), σε σπα και χιονοδρομικά κέντρα, νοσοκομεία και φυλακές, στρατώνες και εκκλησίες, για να μοιραστεί μαζί με τη «Φωνή του Κυρίου», καταλαβαίνετε. Βρέθηκαν βέβαια και κάποιοι δύστροποι - άλλος έσκιζε το αντίγραφο, άλλος έσπαγε το στυλό, άλλος αντί για «Γιαβόλ» που του ζητούσαμε να γράψει, πέταγε κάτι για διαβόλους και φασκέλωνε προς όλες τις κατευθύνσεις. Αλλά ήταν λίγοι, πολύ λίγοι. Και ανάξιοι λόγου. Μ