Το τέλος της αυταπάτης
''Εάν σήμερα μόλις 2% του παγκόσμιου πλούτου συνεισφέρει (μέσω επενδύσεων) στην αλληλοδιείσδυση των εθνικών οικονομιών, πως ειναι δυνατόν να διατείνονται οι ιθύνοντες ότι αυτό το θλιβερά ελάχιστο ποσοστό είναι αρκετό ώστε εν ονόματί του να δικαιολογείται η συντριβή του υπόλοιπου 98% των κοινωνιών ; 'Ωστε να αχρηστεύονται τα εργαλεία οικονομικής διαχείρισης, σταθεροποίησης και ανάκαμψης ; ... Ιδίως η νομισματική και δημοσιονομική πολιτική ως « μοχλοί » για την στήριξη και προσαρμογή της εθνικής οικονομίας, για την σταθεροποίηση και ανάκαμψη. '' Δεν υπάρχει πιο ανίατη ασθένεια από αυτή που επιλέγουμε υπό το πρόσχημα ότι δήθεν έτσι αποφεύγουμε κάποια άλλη πολύ χειρότερη. Εάν σήμερα ο κόσμος πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, υπάρχουν πάντα δικηγόροι του διαβόλου για να δατείνονται ότι, χωρίς την εσφαλμενη συνταγή που σήμερα καταποντίζει, θα πήγαινε ακόμη χειρότερα. Η εποχή μας αλαζονικά αυτοπροβάλλεται ως ασεβής και αδιάφορη για όλα τα φετίχ και τ...