Πορεία στην άβυσσο

Η πληροφορία ότι τελείωσε ακόμα και το χαρτί για την έκδοση αστυνομικών ταυτοτήτων δεν δείχνει μόνον το βαθμό διάλυσης του κρατικού ιστού, αλλά αποτελεί και ένα πολύ ενδιαφέρον ευρύτερο συμβολικό δείγμα της κατάντιας αυτού του τόπου, ο οποίος σήμερα δεν είναι πλέον τίποτα άλλο παρά μία χώρα χωρίς ταυτότητα, την ώρα που ο Economist περιγράφει με τον πιο εναργή τρόπο την ευθεία πορεία της Ελλάδας προς την άβυσσο: μια χώρα που έχει παραλύσει και που, δήθεν για να “διασωθεί”, έχει φορτωθεί χρέος με το οποίο είναι αδύνατο να επιβιώσει.

Πραγματικά, τι είναι πια αυτή η χώρα; Γιατί χώρα με την ουσιαστική έννοια του όρου ασφαλώς και δεν είναι. Πρόκειται για ένα νεοαποικιακό ενδοευρωπαικό είδος προτεκτοράτου υπό απόλυτη γερμανική διοίκηση κατά τρόπο που δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά σε περιόδους ειρήνης. Ούτε κι όταν υπήρξαν προηγούμενες πτωχεύσεις φτάσαμε ποτέ στις σημερινές καταστάσεις: τώρα είναι χειρότερα από κάθε άλλη φορά. Γιατί η τραγωδία είναι ότι όλο αυτό, σε αντίθεση με τα όσα η κυβέρνηση επιμένει να υποστηρίζει, συνιστά μια πορεία στο πουθενά: τα κυβερνητικά περί ανάπτυξης είναι απλώς μπούρδες. 

Δεν υπάρχει λ.χ. πιθανότητα εκτός στοχευμένων πολύ ειδικών περιπτώσεων να έρθουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Και δεν έχουν έρθει παρά τις συναντήσεις, τις φωτογραφήσεις και τις επαφές, συχνά στο επίπεδο του πρωθυπουργού, με τόσους και τόσους ξένους που περνούν, κοιτούν και, τελικά, φεύγουν. 

Δεν γίνεται, καθώς η Ελλάδα αυτή τη στιγμή όχι μόνον δεν προσφέρει ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, αλλά, αντιθέτως, για να μαζέψει λεφτά η τρόικα έχει δημιουργήσει το πιο απαγορευτικό φορολογικό καθεστώς που μπορεί να συναντήσει κανείς στην περιοχή του κόσμου από το... Λονδίνο μέχρι τη Μέση Ανατολή. Ουδείς επενδύει εδώ, ούτε οι Ελληνες.

Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν φυσικά ούτε δημόσιες επενδύσεις, αφού η Γερμανία απαγορεύει τη βασική συνταγή που εφάρμοσε ο Ρούσβελτ με το “Νιου ντιλ”: ούτε υποτίμηση μπορούμε να κάνουμε, ούτε νόμισμα μπορούμε να κόψουμε, ούτε, συνεπώς, να κάνουμε τίποτα να κινηθεί... 

Οσο λοιπόν συνεχίζει αυτή η πολιτική κι όσο η Ελλάδα παραμένει όμηρος της γερμανικής ηγεμονίας και της πρωτοφανούς ακρότητάς της, δεν είναι απλώς μια χώρα χωρίς ταυτότητα, αλλά είναι καταδικασμένη σε αργό κι επώδυνο θάνατο. 

Πρέπει αυτή η πορεία να σταματήσει τώρα. Η ηγεσία της χώρας οφείλει επιτέλους να συγκρουστεί κι όχι να λέει αστείες ιστορίες περί επιτυχίας σε όλους εμάς και, πιθανότατα, και στον εαυτό της. 

Κι αν δεν μπορεί αυτή ηγεσία να το κάνει, αργά ή γρήγορα κάποιος θα το κάνει. Επειδή αλλιώς δεν γίνεται.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΛΟΥΧΟΣ

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=563069

http://ivan-2-google.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html