IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

   Ρύποι, ρύποι, ρύποι...* Η ρύπανση έχει πολλές όψεις. Μας ενοχλούν οι ξεχειλίσμενοι κάδοι με τα σαπισμένα σκουπίδια, μας απωθούν οι βρόμικες φυσαλίδες της θάλασσας, αγανακτούμε βλέποντας ακαθαρσίες ζώων στα πεζοδρόμια, δυσανασχετούμε με τα μίζερα, αφρόντιστα πάρκα, λυπούμαστε τα περιφερόμενα, πεινασμένα αδέσποτα ζώα, μας πανικοβάλει η αιθαλομίχλη πάνω από την πόλη, οργιζόμαστε στην όψη του μπαζωμένου ρυακιού με τα βιομηχανικά απόβλητα, αποστρέφουμε το βλέμμα μας από τις εγκαταλειμμένες οικοδομές, τους βαμμένους με συνθήματα τοίχους, τις  κουρελιασμένες αφίσες, τα βανδαλισμένα μνημεία μας. Ρύποι, ρύποι, ρύποι… Άλλοι, οι σοβαρότεροι, απειλούν την υγεία μας. Άλλοι, λιγότερο επικίνδυνοι αυτοί που προσβάλλουν την αισθητική μας. Αλάνθαστη, εν προκειμένω,  η προειδοποιητική επισήμανση: Όταν ο πολιτισμός αρχίζει να διαλύεται, τα ρήγματα πρωτοφανερώνονται στην αισθητική του.    Μια κατηγορία από μόνη τους, οι ρύποι του λόγου, γραπτού και προφορικού. Τον πρώτ

 Στη χώρα που στη Βουλή ακούστηκε από μοσχαροειδές «στα τέσσερα εσείς!» και ο Πρωθυπουργός είπε σε πληγέντες «και να σου έδινα €2.000 θα τα σπατάλαγες», στη χώρα που ζει την εκδίκηση των μπουρτζόβλαχων, ο πατέρας της δολοφονημένης φοιτήτριας είδε τους γονείς του φερόμενου ως δολοφόνου της κόρης του με ενσυναίσθηση. Προχώρησα προς την έξοδο. Aνοιξα την πόρτα αλλά πριν προλάβω να κάνω βήμα για να βγω, ο άνδρας που στεκόταν έξω από την πόρτα εισέβαλε, μάλλον όχι, πιο-πιο-πιο λέξη αγένειας πρέπει να βρω… ο άνδρας μπούκαρε -αυτό!- περνώντας ξυστά μπροστά μου και δεν μου ένευσε καν «ευχαριστώ». Λες και είναι το πλέον σύνηθες, γυναίκα να ανοίγει πόρτα σε άνδρα.  Τέτοια μουλάρια συναντάω, όλο και πιο συχνά στο διάβα μου. Οπως και τα άλλα, που σε κλείνουν με το αυτοκίνητό τους και δεν λένε «συγγνώμη» αλλά «καλά, δέκα λεπτά έκανα».   Συναντάω και γονείς, που ενώ με διακριτικότητα και αμηχανία ευγένειας τους ενημερώνεις για την κακή συμπεριφορά του παιδιού τους και το bullying