IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Οι Σταυροφορίες των παιδιών στις αρχές του 13ου αιώνα, ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική ένδειξη της έκφρασης της Πίστης στον Μεσαίωνα.  Πηγαίνοντας με Στεγνά Πόδια Στον Παράδεισο. Η Σταυροφορία των παιδιών (1212).  Οι Σταυροφορίες των παιδιών στις αρχές του 13ου αιώνα, ήταν ίσως η πιο χαρακτηριστική ένδειξη της έκφρασης της Πίστης στον Μεσαίωνα. Μιας Πίστης που απαιτούσε την πλήρη εμπιστοσύνη στις πληροφορίες, στους θρύλους και στις αφηγήσεις των προσκυνητών των Αγίων Τόπων γιατί προσδοκούσε μια εύκολη πρόσβαση στον Παράδεισο, στην αιώνια σωτηρία της ψυχής. Οι Σταυροφόροι άλλωστε με απόφαση του πάπα δεν περνούσαν από την δοκιμασία του Καθαρτηρίου και οι ηγεμόνες -βασιλείς ή στρατηγοί των Σταυροφοριών- είχαν την γενική αναγνώριση και τον σεβασμό από τους πιστούς. Ο Άγιος Λουδοβίκος Ζ’, βασιλιάς της Γαλλίας, αγιοποιήθηκε όχι μόνο για την ευσεβή, λιτή ζωή του αλλά και γιατί ηγήθηκε σε δύο σταυροφορίες στην 7η σταυροφορία στην Αίγυπτο και την 8η στην Τυνησία όπου και ξεψύχησε

«Ω του των Μελαγχλαίνων τούδε φουσάτου»:  Οι άγνωστοι πολεμιστές- καλόγεροι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας Τα ιπποτικά τάγματα μοναχών-πολεμιστών του Μεσαίωνα περιβάλλονται γενικότερα από μια ιδιαίτερη αίγλη/ αέρα θρύλου και μυστηρίου: Η φιγούρα του ιερωμένου πολεμιστή ασκεί μια ιδιαίτερη γοητεία, καθώς συνδυάζει, στο μυαλό πολλών, την επιδεξιότητα στις τέχνες του πολέμου με την ασκητική, λιτή ζωή και την ακλόνητη πίστη στον Θεό, απέναντι στους εχθρούς της πίστης. Βεβαίως, εάν διαβάσει κανείς την πραγματική ιστορία πολλών ιπποτικών ταγμάτων του Μεσαίωνα (επικεντρώνοντας ιδιαίτερα στην εποχή των Σταυροφοριών) , όπως των Ναϊτών, των Ιωαννιτών, των Τευτόνων Ιπποτών κλπ, θα διαπιστώσει ότι τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς τόσο...αγνά, καθώς τα κατά τα άλλα τάγματα των «ιερών πολεμιστών» πολύ συχνά ήταν πανίσχυροι οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά οργανισμοί, που συχνά αποτελούσαν το «μακρύ χέρι» της δυτικής Εκκλησίας, κάνοντας για λογαριασμό (και με τις ευλογίες της) δουλειές πο