IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Μόδα πιο φιλική στο περιβάλλον από νεοφυείς εταιρείες.   Η πανδημία έχει και θετικό πρόσημο πέραν των σαρωτικών δυσμενών συνεπειών στην παγκόσμια οικονομία. Οσο κι αν ο κλάδος του λιανεμπορίου και ειδικά της ένδυσης και της υπόδυσης δέχθηκε σφοδρό κτύπημα, που είχε ως αποτέλεσμα πολλές χρεοκοπίες ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες (JC Penney, Tailored Brands) ή μαζικό κλείσιμο καταστημάτων (Zara) και αναδιοργάνωση δραστηριοτήτων (M&S, H&M κ.ά.), συντελέστηκαν και σημαντικές αλλαγές με γνώμονα τη βιωσιμότητα. Το ότι οι εν λόγω όμιλοι και άλλοι στον κλάδο υποχρεώθηκαν να ακυρώσουν παραγγελίες τόνων ρούχων εξαιτίας της καραντίνας έκανε τους ανθρώπους να γίνουν πολύ πιο συνειδητοί ως προς την προέλευση και τα υλικά των ενδυμάτων και αξεσουάρ τους. Τώρα πλέον δεν είναι «της μόδας» να καταναλώνεις, αλλά να ανακυκλώνεις, και αυτό το αντιλαμβάνεται η αγορά. Στη Γηραιά Ηπειρο γεννιούνται ολοένα και πιο πολλές νεοφυείς εταιρείες οι οποίες επιδιώκουν να ανταποκριθούν στη...

Στο βιβλίο του Γάλλου καθηγητή Φιλοσοφίας, Σαρλ Πεπάν, "Οι φιλόσοφοι στο ντιβάνι" , ο Φρόυντ  ...ψυχαναλύει τον Πλάτωνα, τον Καντ και τον Σαρτρ, ψηλαφίζοντας τις ρωγμές στη φιλοσοφία τους, τις εμμονές τους, όσα τους επηρέασαν, και όσα η Ψυχανάλυση αποκαλύπτει για αυτούς, μέσα από τα λόγια τους. Ένα τρομερά ενδιαφέρον βιβλίο, απόσπασμα του οποίου παραθέτω παρακάτω. (Διάλογος μεταξύ Πλάτωνα και Φρόυντ)  Στο απόσπασμα αυτό, ο Πλάτωνας βασανίζεται από ενοχές διότι θεωρεί πως συνέβαλε στη σημερινή πνευματική κατάντια.  Κι εξηγεί στον Φρόυντ ότι ο Ιδεαλισμός του τελικά επικράτησε, μολονότι κάποιος μπορεί να σκεφτεί ότι η σημερινή εποχή ακολουθεί τον ρεαλισμό και όχι τον Ιδεαλισμό του Πλάτωνα (Μια πολύ πρόχειρη και κακογραμμένη σύνοψη του Ιδεαλισμού: Τίποτα από όλα αυτά που ζούμε δεν είναι πραγματικό. Ζούμε σε μια σπηλιά κι αυτό που αντικρύζουμε δεν είναι παρά σκιές κι αντανακλάσεις του φωτός του πραγματικού κόσμου απέξω, του κόσμου οπού υπάρχουν οι Ιδέες, κακέκ...

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την καταστροφή του περιβάλλοντος φέρει η βιομηχανία υφασμάτων, όπου τίποτε δεν είναι όπως φαίνεται.  Από τα τέλη του περασμένου χρόνου η μόδα έχει καθίσει στο εδώλιο και, όπως όλα δείχνουν, δεν πρόκειται να βγει εύκολα από αυτή τη θέση. Το κατηγορητήριο εναντίον της είναι βαρύ - η πρόσφατη αποκάλυψη ότι ο οίκος Burberry's έκαψε προϊόντα αξίας 30 και πλέον εκατομμυρίων ευρώ είναι μόνο μια πτυχή του - και όσο οι ειδικοί το ψάχνουν φαίνεται να γίνεται ακόμη βαρύτερο. Κατασπαταλά πολύτιμους πόρους του πλανήτη και επιβαρύνει το περιβάλλον σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι άλλες, πιο «αναγκαίες» δραστηριότητες - όλα αυτά μόνο και μόνο για να τροφοδοτήσει τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες μας για ολοένα και περισσότερα ρούχα.  Σύμφωνα με μεγάλη έκθεση η οποία δόθηκε στη δημοσιότητα στα τέλη του περασμένου Νοεμβρίου από το Ιδρυμα Ελεν Μακ Αρθουρ στη Βρετανία , κάθε χρόνο η βιομηχανία της μόδας εκπέμπει πάνω από 1,2 δισεκατομμύρια τόνο...

Το πρώτο ερώτημα είναι απλό: Ποιος φτιάχνει τα ρούχα μου; Η λίστα της Fashion Revolution με τα πιο «διαφανή» brands της βιομηχανίας ενδυμάτων ίσως κάνει τους καταναλωτές να σκεφθούν δύο φορές προτού κάνουν τις αγορές τους, το σίγουρο όμως είναι ότι πρόκειται για ένα πρώτο βήμα προς τη αλλαγή. Τα ηθικά ζητήματα που αφορούν τη γρήγορη, μαζική και φθηνή βιομηχανία ενδυμάτων των 2 τρισεκατομμυρίων λιρών έρχονται πλέον στο φως. Από τη μία πλευρά είναι οι κροίσοι: Έξι από τους 20 πλουσιότερους ανθρώπους του κόσμου δραστηριοποιούνται στο λιανικό εμπόριο, συμπεριλαμβανομένων των δισεκατομμυριούχων Amancio Ortega της Zara, και Bernard Arnault, διευθύνοντα συμβούλου του οίκου πολυτελών προϊόντων LMVH (ο οποίος έχει τη Louis Vuitton). Από την άλλη πλευρά είναι η ζοφερή αλήθεια: Το 90% των συνολικά 75 εκατ. ανθρώπων οι οποίοι εργάζονται στο χώρο της ένδυσης παγκοσμίως «δεν έχουν καμία δυνατότητα να διαπραγματευθούν τους μισθούς τους ή τις συνθήκες εργασίας τους» σύμφωνα με ...

Χτες το πρωί ξεκόλλησε το χερούλι απ’ το μπρίκι της κουζίνας μου. Ούτε χρόνος δεν πέρασε από τότε που τ’ αγόρασα. Το είχα πετύχει σ’ ένα απ’ τα καλά τα μαγαζιά της αγοράς και το απέκτησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Μου θύμιζε το μπακιρένιο μπρίκι του παππού μου. Τον καμαρώνω σαν τώρα να το κρατά απ’ το χερούλι του, το ντυμένο με ξύλινη επένδυση για να μη σε καίει το μέταλλο, και να σερβίρει τελετουργικά τον καφέ του στο φλιτζάνι. Πιτσιρικάς χαιρόμουνα να τον χαζεύω τον καφέ να σιγοψήνεται στο τζάκι και να φουσκώνει αργά το καϊμάκι του, πλημμυρίζοντας το σπίτι με την ευωδιά του, μα κι έτοιμος να ξεχειλίσει με την παραμικρή ολιγωρία. Ακόμα κρέμεται σ’ ένα καρφί πάνω απ’ το τζάκι στο χωριό το μπρίκι του παππού, αλώβητο παρά τα γερατειά του. Αντίθετα με το δικό μου, που βρίσκεται εδώ και λίγη ώρα στην αγκαλιά ενός κάδου ανακύκλωσης. Κάποτε αγόραζες ένα μπρίκι και δεν σε απασχολούσε έκτοτε το ζήτημα. Το είχες για μια ζωή και το κληροδοτούσες και στα εγγόνια σου που λέει ο λόγος. Και συ...

«Η μαζοποίηση κλείνει μέσα της διαβρωτική και διαλυτική δύναμη, η οποία προσβάλλει κατά προτίμηση την ανθρώπινη προσωπικότητα, την αυθυπαρξία του ανθρώπου και κατ’ επέκταση ενισχύει τη φυγή του ατόμου από την κοινωνική του ευθύνη. » (Ι. Ξηροτύρης)   Θεώρησα σκόπιμο να ξεκινήσει η ανάλυση του θέματος της μαζοποίησης με την παράθεση και τον σχολιασμό της άποψης του Ι. Ξηροτύρη, καθώς πρόκειται για μια άποψη μες στην οποία λανθάνει το νόημα της έννοιας αυτής. Η αλήθεια είναι πως η δύναμη της μαζοποίησης είναι όντως διαλυτική και διαβρωτική. Διαβρώνει συνειδήσεις, εξομοιώνει προσωπικότητες και αποδυναμώνει την ελεύθερη βούληση και δράση.  Ο άνθρωπο στην μαζοποιημένη του κατάσταση δεν αυτενεργεί, παρά μόνο σκέφτεται και ενεργεί πλέον με όμοιο τρόπο. Με έναν τρόπο που τους έχει επιβληθεί έξωθεν και τον αποδέχονται αμαχητί. Έτσι καταστρατηγείται η προσωπικότητά τους, η ανεξαρτησία τους, καθώς κανένας δεν έχει τη δυνατότητα να δράσει μεμονωμένα και με διαφορετικό ...