Το τέλος ενός κόσμου.
Υπήρξαν περίοδοι της ανθρώπινης ιστορίας, στις οποίες επικρατούσε μια δημιουργική ορμή, στραμμένη προς τον οραματισμό και την οικοδόμηση του μέλλοντος. Οπως υπήρξαν και εποχές στις οποίες κυριαρχούσαν η νοσταλγία για το παρελθόν και ο αναμηρυκασμός των παραδόσεων. Ο ορίζοντας της δικής μας εποχής φαίνεται να αρχίζει και να τελειώνει στο παρόν. Η αίσθηση που κυριαρχεί είναι ότι βρισκόμαστε στη δίνη μιας ταραχώδους μετάβασης, της οποίας δεν μπορούμε ούτε να προβλέψουμε ούτε και να ελέγξουμε τις εκβάσεις. Η επιτάχυνση των αλλαγών στην τεχνολογία, στις κοινωνικές δομές, στις συλλογικές νοοτροπίες, μας αποκόβει από ένα παρελθόν που μοιάζει οριστικά ξεπερασμένο και ταυτόχρονα μας εμποδίζει να φανταστούμε και να σχεδιάσουμε ένα φωτεινότερο μέλλον. Το παρελθόν φαίνεται ανήμπορο να μας προμηθεύσει μια πυξίδα ικανή να προσανατολίζει την πορεία μας, ενώ το μέλλον, από χρόνος και τόπος της ελπίδας, έχει μετατραπεί σε πηγή φόβου και αγωνίας. Τα βασικά χαρακτηριστικά της μεταβατικής πε