IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό σύστημα είναι η μεγάλη μας τραγωδία. Και το ερώτημα που παραμένει και πλανάται πάνω από τη χώρα. Το πελατειακό ελληνικό μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα είναι ο κύριος υπεύθυνος ενός ανίκανου, ανεπαρκούς και πολλές φορές εγκληματικού Κράτους Κάποια στιγμή οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε –και όσο γίνεται νηφάλια επί των ζοφερών και τραγικών γεγονότων των ημερών μας- να προσπαθήσουμε να δούμε το δάσος, όπως σωστά επικαλούνται πολλοί, για να μπορέσουμε να συνάγουμε κάποια συμπεράσματα. Συμπεράσματα ικανά να μας οδηγήσουν ως πολίτες και δημοκρατία στο ξερίζωμα του βασικού αίτιου που παράγει και οδηγεί σε τραγωδίες και εγκλήματα όπως το Μάτι ή σήμερα στα Τέμπη. Κι αυτό πρέπει οπωσδήποτε να γίνει στη δημόσια συζήτηση και να προταχθεί ως ένα και κύριο πολιτικό διακύβευμα από φορείς, πολίτες και το σύνολο του λαού ώστε να πάψουμε να θρηνούμε κάθε τόσο και λιγάκι αθώα θύματα. Το κόστος της ζωής και η προάσπισή της οφείλουμε να είναι το κυριότερο

 Η πίσω αυλή της παιδείας μας. Aν υπήρχε όραμα στους ηγέτες μας θα ήταν και η χώρα καλύτερη. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τα προβλήματα της παιδείας μας εύλογα γίνονται συχνά αντικείμενο συζήτησης μέσα στις οικογένειες ή σε συναναστροφές μεταξύ γονέων. Κατά την έναρξη του σχολικού έτους, μάλιστα, επικρατεί μεγαλύτερη ένταση, καθώς χρόνιες δυσλειτουργίε ς συμπυκνώνονται απαιτώντας (δικαιολογημένα) να αντιμετωπισθούν μέσα σε περιορισμένο χρόνο. Δεν θα αναφερθώ στην ντροπιαστική για την κοινωνία μας αδυναμία στέγασης των εκπαιδευτικών στα νησιά, δεχόμενος ότι ξεπερνάει τις στενές αρμοδιότητες του Υπουργείου Παιδείας και πιέζει για συνεργασία και άλλων φορέων. Φυσικά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία διότι το αίσθημα εξαθλίωσης των εκπαιδευτικών μας μαρτυρεί για τις προτεραιότητες της κοινωνίας… Οι χρόνιες δυσλειτουργίες που κάθε φθινόπωρο γίνονται επίκαιρες είναι άλλες: αν θα έχουν τοποθετηθεί έγκαιρα οι αναπληρωτές στα κενά που υπάρχουν, αν θα καλύπτονται όλες οι ειδικότητε

 Θανατηφόρες ασημαντότητες. Ενας διάσημος ηθοποιός ή μουσουργός ή ζωγράφος ή συγ-γραφέας ενδιαφέρει τα «ΜΜΕ», όχι για το ταλέντο ή τη σοφία του, αλλά μόνο για τις «πικάντικες» λεπτομέρειες της ιδιωτικής του ζωής. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με την πολιτική: Ενδιαφέρει τα ΜΜΕ, όχι η πραγματικότητα της πολιτικής που αφορά στην ίδια τη ζωή μας, αλλά οι «πικάντικες» λεπτομέρειες των κυβερνητικών και κομματικών παρασκηνίων, που μυθοποιούν ένα, ασήμαντο ποιοτικά, επαγγελματικό συνάφι. Ομως, αυτή η μετάθεση της πολιτικής στο πικάντικο περιθώριο του κοινωνικού βίου, είναι φανερό ότι μειώνει δραματικά τις δυνατότητες παραγωγής πολιτικής ευφυΐας και τόλμης, ανανέωσης των πολιτικών δυνάμεων, γόνιμου μετασχηματισμού των κομματικών οριοθετήσεων. Κάθε ενδεχόμενο να επιχειρηθούν ανακατατάξεις, ιδεολογικές αναθεωρήσεις, προσωπικές αμοιβαίες προσεγγίσεις, θα δώσει αμέσως το έναυσμα για να παραχθεί, κρετινική αλλά αδίστακτη, ραδιοτηλεοπτική φημολογία, παραπληροφόρηση, διασυρμός προθέσεων και ανθρώπων.

  Κατεστημένη παραχάραξη. Τι είναι η κομματοκρατία; Εσχατη αλλοτρίωση της δημοκρατίας στη Νεωτερικότητα. Το πολυκομματικό σύστημα παύει να είναι αντιπροσωπευτικό, τα κόμματα αυτονομούνται από την κοινωνία των πολιτών, συγκροτούν καθεστώς ολιγαρχίας. Στυγνή ολιγαρχία ανεξέλεγκτων «Διευθυντηρίων», που νομιμοποιείται τυπικά κάθε τέσσερα χρόνια, με την ψήφο του λαού. Για την υφαρπαγή της ψήφου επιστρατεύονται οι υπερσύγχρονες τεχνικές του «μάρκετιγκ» – τεχνικές πλύσης εγκεφάλου των μαζών, πληρωμένες με μυθώδη ποσά για την κατασκευή ψευδαισθητικών εντυπώσεων. Στο καθεστώς της «κομματοκρατίας» δεν υπάρχει πτυχή του κοινωνικού και του κρατικού βίου που να μην υπηρετεί πρωτίστως (ή αποκλειστικά) τα κόμματα. Το Σύνταγμα το συντάσσουν τα κόμματα, το ψηφίζουν τα κόμματα, το αναθεωρούν τα κόμματα, ερήμην του λαού. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (εγγυητή του πολιτεύματος) τον εκλέγουν τα κόμματα με παρασκηνιακό μεταξύ τους αλισβερίσι. Τους προέδρους των Ανώτατων Δικαστηρίων, το ίδιο. Την ηγεσία των Εν

 Το τίμημα της ποιότητας. Ποιο ποσοστό του ελλαδικού πληθυσμού βρίσκεται σήμερα σε επίπεδο γλωσσικού (επομένως και ψυχικού) πρωτογονισμού; Είναι ένα μικρό, περιθωριακό ποσοστό, είναι πολύ μεγαλύτερο από όσο αντέχουμε να παραδεχτούμε; Οι δημοσκοπήσεις μας πληροφορούν, συνήθως, για τα ποσοστά λαϊκής προτίμησης που συγκεντρώνουν κατά καιρούς οι πολιτικοί και τα κόμματα ή για την ιεράρχηση από την κοινή γνώμη της σπουδαιότητας των προβλημάτων – διερευνούν, κατά κανόνα, ποσοστά απόψεων και γνωμών ανεξέλεγκτης σπουδαιότητας ή και μικρόνοιας. Δεν ενδιαφέρουν (γι’ αυτό και δεν δημοσιεύονται) στατιστικές που να καταμετρούν, ποιο ποσοστό του πληθυσμού κατανοεί (ή απλώς διαβάζει) το κύριο άρθρο μιας εφημερίδας, δημοσιογραφικές πολιτικές αναλύσεις, τους προβληματισμούς μιας επιφυλλίδας. Δεν ξέρουμε πόσοι Ελληνες σήμερα μπορούν να εντοπίσουν γεωγραφικά την Τσετσενία ή και τη Λήμνο, να κατανοήσουν τις πολύτιμες αναλύσεις του Ιωάννη Μάζη ή του Σάββα Καλεντερίδη, πόσοι μπορούν να διηγη

 Μεταρρύθμιση και καθημερινή ακαδημαϊκή κουλτούρα. Η όποια συζήτηση σήμερα για μεταρρύθμιση της «ανωτάτης παιδείας» δεν μπορεί να εξαντλείται σε θέματα διοικητικής και οικονομικής φύσης. Για να διδάσκεις τους μαθητές πρέπει να διδάσκεις το σχολείο !                                   (παραφράζοντας τους Guattari-Deleuse) Μια πληθώρα μαρτυριών και δημοσιευμάτων στα εθνικά μέσα ενημέρωσης χρόνια τώρα αποκαλύπτει, πέρα από τις υποθέσεις οικονομικής διαφθοράς και διοικητικής ανεπάρκειας των πανεπιστημίων της χώρας, εξευτελιστικές διαπροσωπικές σχέσεις των πανεπιστημιακών στις δικαστικές αίθουσες. Υποθέσεις προσωπικών βεντετών, προώθησης της αναξιοσύνης και του κοινωνικού στιγματισμού, βίας και σεξουαλικής παρενόχλησης, έρχονται συνεχώς στο φως. Κι έχει επίσης επανειλημμένα τεκμηριωθεί ότι στην καθημερινή πανεπιστημιακή ζωή το σύστημα διαφθοράς και βίας υπερβαίνει πλέον τις πολιτικές ιδεολογίες και την κομματική αφοσίωση.   Η όποια συζήτηση σήμερα λοιπόν για μεταρρύθμιση της «ανωτάτης παιδεί

 Φωτ. ΙΝΤΙΜΕ ΝΕWS  Βήμα – βήμα η αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Με βάση τρεις θεματικούς άξονες.    «Ζητάμε τα σχολεία να μας καταγράψουν τα δυνατά και τα αδύναμα σημεία τους, με αποκλειστικό στόχο τη βελτίωση της λειτουργίας τους και της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου που παράγουν. Η εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση των σχολικών μονάδων είναι ένα από τα κατεξοχήν απαραίτητα εργαλεία στην κατεύθυνση της υλοποίησης του παραπάνω στόχου. Μιλάμε για τα αυτονόητα εδώ και 40 χρόνια», τονίζει στην «Κ» ο Γιάννης Αντωνίου, πρόεδρος του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) . Το ΙΕΠ σε συνεργασία με την Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ) έχει αναλάβει τον σχεδιασμό της αξιολόγησης των σχολικών μονάδων, μία πολιτική απόφαση της υπουργού Παιδείας Νίκης Κεραμέως. Ηδη, το σήμα για την εσωτερική και εξωτερική αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου των περίπου 14.000 σχολείων της χώρας έχει δοθεί. Αναμένεται να ολοκληρωθεί μέχρι τις 25 Ιουνίου, σύμ

  Έρευνα ΔιαNEOσις: Επείγουν αξιολόγηση των δικαστών,  αναθεώρηση του δικαστικού χάρτη.    Καθορισμένα και σαφή κριτήρια αξιολόγησης για δικαστές και εισαγγελείς, ως προς το εάν ένας δικαστικός λειτουργός πληροί τις προϋποθέσεις για να διευθύνει ένα δικαστήριο ή μια εισαγγελία, κάτι που μέχρι σήμερα δεν προβλέπεται, καθώς επίσης ανάγκη αναθεώρησης του δικαστικού χάρτη της χώρας, ο οποίος διαμορφώθηκε στη βάση δεδομένων που αντανακλούν τα ισχύοντα πριν από 50 και πλέον χρόνια συγκαταλέγονται στις προτάσεις έξι εν ενεργεία δικαστικών λειτουργών, όπως τις παραθέτει έρευνα της diaNEOsis για τη δικαιοσύνη και την επιτάχυνση της απόδοσής της. Το κείμενο πολιτικής που συνέγραψαν οι Μιχάλης Ν. Πικραμένος, Αντιπρόεδρος ΣτΕ, Αν. Καθηγητής Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. - Ιωάννης Συμεωνίδης, Επίτροπος στη Γενική Επιτροπεία της Επικρατείας των Τακτικών Διοικητικών Δικαστηρίων, Καθηγητής Νομικής Σχολής Α.Π.Θ.- Βασίλειος Π. Ανδρουλάκης, Σύμβουλος Επικρατείας, Θεοκτή Νικολαΐδου, Εφέτης- Λάμπρος Τσόγκας, Αντει