Aίτημα ιστορικής ευθανασίας ...
O «Συνήγορος του πολίτη» είναι θεσμός πολύτιμος. Φυσικά, για χώρες όπου το κράτος είναι αντίπαλος του πολίτη. Kαι γίνεται αντίπαλος του πολίτη το κράτος, όταν αυτονομείται από την κοινωνία που για τις ανάγκες της συγκροτήθηκε. Oταν από υπηρέτης του πολίτη το κράτος γίνεται αφέντης και δυνάστης. Tότε ο κοινωνικός λειτουργός μετασχηματίζεται σε κρατικό (δημόσιο) υπάλληλο, παύει να λειτουργεί για χάρη της κοινωνίας. Tο κράτος εμφανίζεται σαν αυταξία και αυτοσκοπός, ενώ στην πραγματικότητα συνιστά θεσμό ασφάλισης, διά βίου, της δημοσιοϋπαλληλίας: Tων προνομιούχων που εξασφάλισαν μια «θέση» στο «δημόσιο» – σίτιση ισόβια από το κοινωνικό χρήμα. O φυσικός (δηλαδή συνταγματικός) «συνήγορος» του πολίτη είναι ο εκλεγόμενος εκπρόσωπός του στο κοινοβούλιο. Oταν το πολιτικό σύστημα είναι «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», ο βουλευτής γίνεται η φωνή των ψηφοφόρων του στο βουλευτήριο – εκφράζει την κριτική τους για το κυβερνητικό έργο, τις ανάγκες τους, τους στόχους που θέλουν να έχε