IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Είναι τα γεράματα, ηλίθιε!   Ένα   ισοζύγιο  αγωνίζονται να αποκαταστήσουν στην εγκεφαλική ουσία του μέσου ψηφοφόρου. Καθώς αντιπολίτευση   δεν  υφίσταται, μήτε πρόκειται να υπάρξει, η κυβέρνηση που αντί υπουργούς   την βγάζει μπέικα με αρμοστές , θα περάσει ολόκληρο το 2021 με   φαινότυπους   δράσης, μακριά από υλικούς πόρους. Η επέτειος των 200 ετών και η εξάρτηση από την καλή κουβέντα του   Μπάιντεν   είναι χαρακτηριστικά δείγματα κοινωνικής απογύμνωσης. Από τον εορτασμό των 150 ετών από το 1821,   τίποτε   δεν εξελίχτηκε. Με τα   παρτάλια   εκείνης της χουντικής περιπέτειας πορευόμαστε.   Μόνον το “Τάμα του Έθνους” δεν ανασύρθηκε . Η χώρα δεν έχει τα φόντα και τα κότσια να λανσάρει μεγάλες επενδύσεις και   ακίνητα-τοπόσημα   απαλλαγμένα από τις διαθέσεις των   χορηγών . Η τελευταία αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση έφερε πάνω από 300 δημαρχιακά μέγαρα, ντυμένα με την λογική του ΟΠΕΚΕΠΕ και άλλων,   πανελληνίως άχρηστων υπαλληλικών κυψελών . Η χαρά του ζεύγους Ουίλσον-Χανκς δεν συγκρίνετα

Emir Kusturica-Underground Συστριγγλισμός, ή οι νέες αξίες του Έθνους. Αν η χώρα μας αποτελείται από στεριές, αέρηδες και νερά, χαιρετίσματα πως ένα σημαντικό κομμάτι της λείπει από τον λογαριασμό. Δεν ξέρω πόσο ποσοστό κατακρατεί αυτή η απώλεια, αλλά ξέρω πως παρά τον τεμαχισμό, οι πολιτικοί οργανώνουν το μέλλον τους βάσει των προσόδων που περιμένουν από τα ταξίματα ενός Ευρωταμείου. Δηλαδή, από το ελληνικόν, ελληνικότατον τυραμισού, λείπει ευμεγέθες τμήμα, ίσαμε το ένα τρίτο της μάσας. Αποτέλεσμα: μια εξαιρετικά άδικη κατανομή. Αυτοί που πιάστηκαν απένταροι η στενεμένοι, υποφέρουν, αυτοί που δεν επηρεάστηκαν επειδή υπάρχει η άμεμπτος Δικαιοσύνη, παίρνουν τις αντιμισθίες των κανονικά, κι ας έχει χαθεί το έργο ή η συμβολή τους. Οι φράσεις που κάνουνε «τζιζ» είναι μετρημένες στα δάχτυλα. Όπως: να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να μειωθούν οι άδειες, οι αποδημίες και οι επιδημίες (άδεια είναι και αυτή) να παγώσουν για τρία χρόνια οι μεγάλες συντάξεις και ν

Π​​έντε χρόνια τώρα (από το 2012), ένα ποσοστό του πληθυσμού της Eλλάδας που ξεπερνάει το 25% των ικανών για εργασία είναι χωρίς δουλειά, άνεργοι. Eνα ποσοστό, περίπου 60%, των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστερήσεις από 2 έως 15 μηνών. Eνα επίσης μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται ανασφάλιστοι. Oι αμοιβές εργασίας έχουν μειωθεί δραματικά, το κόστος των εντελώς αναγκαίων για την επιβίωση αγαθών και υπηρεσιών είναι απρόσιτο σε πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού, η στέρηση και το μαρτύριο των ψυχολογικών της επιπτώσεων δεν προσεγγίζονται από τις στατιστικές. Tην ίδια στιγμή το υπόλοιπο του πληθυσμού δίνει την εικόνα και εντύπωση ευζωίας ανέγγιχτης από την «κρίση»: Πολυτελή εστιατόρια κατάμεστα, οι καφετέριες σφύζουν από ξέγνοιαστη νεολαία, οι «μπουτίκ» πολυτελείας απτόητες, η ανανέωση του στόλου των ιδιωτικών αυτοκινήτων συνεχής και εντυπωσιακή. H φτώχεια καταμετρείται αλλά κρύβεται, η άνεση αδικαιολόγητη, σχεδόν αινιγματική, εμφαν

Το χαρακτηριστικό όλης της περιόδου των Μνημονίων είναι ότι ο κόσμος επιμένει στην επιθυμία αποκατάστασης του παρελθόντος, μια εποχή ευημερίας. Και αυτό δεν χαρακτηρίζει μόνο την Ελλάδα και τους Έλληνες. Στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, τις χώρες της ΕΕ επικρατεί η ίδια διάθεση, αποκατάστασης, επιστροφής του παρελθόντος και όχι ανατροπής εν ονόματι ενός άλλου εφικτού Κόσμου, διαφορετικού, καλύτερου. Εβδομήντα και πλέον χρόνια συνεχούς βελτίωσης των υλικών συνθηκών και η συνεπαγόμενη ιδεολογική φαντασίωση περί «αειφόρου» ανάπτυξης, εδραίωσαν την πεποίθηση ότι  ζούμε στον μοναδικό Κόσμο που μπορεί να υπάρξει.  Η πτώση της ΕΣΣΔ το επιβεβαίωσε. Όλα όσα έχουν συμβεί την τελευταία οκταετία, τα Μνημόνια στην Ελλάδα, η σοβούσα οικονομική κρίση στο Δυτικό Κόσμο, οι εμπόλεμες ή/και οικονομικές κρίσεις, διαχέουν τη δυσαρέσκεια, οξύνουν αντιδράσεις αλλά είναι σαν μόλις να ξυπνάμε από ένα ευχάριστο λήθαργο και αρνούμεθα να ανοίξουμε τα μάτια μήπως και βγούμε οριστικά από το ευχάριστο

Φωτο:   Μαρίνου Τσαγκαράκη Ας ξεκινήσουμε, αγαπητοί, από ένα εξορκισμένο σήμερα «εθνικιστή» ποιητή που κάποτε τολμούσαμε να θεωρούμε πρώτο εθνικό μας ποιητή, τον Διονύσιο Σολωμό: γράφει στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»: «Αραπιάς άτι, Γάλλου νούς, βόλι Τουρκιάς, τόπ’ Αγγλου * πόλεμος μέγας πολεμά, βαρεῖ τό καλυβάκι…» * τόπ΄ = μπάλα κανονιού Εννοείτε ασφαλώς ποιο είναι το καλυβάκι στον παρόντα καιρό. Όχι η Ελλάς ή η προέκτασή της η Κύπρος, αλλά σύμπας ο Ελληνισμός. Ο Ελληνισμός μετά τις εξάρσεις του στον πόλεμο του ’40-’41, με την αντίστασή του κατά των αρχών Κατοχής, με τον ενωτικό αγώνα της Κύπρου (μια δράκα μαχητές κατά μιας αυτοκρατορίας) αποτελούσε κακό παράδειγμα για τους λοιπούς λαούς. Κακό παράδειγμα υπήρξε και με την Επανάσταση του ’21 που διέλυσε τον ιστό της υποταγής που είχε επιβάλει η Ιερά Συμμαχία. Όταν το 1830 έκλεινε η αυλαία της Ελληνικής Επαναστάσεως άνοιγε η αυλαία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων. Γι’ αυτό ο ανυπότακτος, ο απειθάρχητος, ο μη συμ

Φωτογραφίες του Δημ. Μιχαλάκη:   Χρόνια  Μνημονίου http://www.vice.com/gr/read/4-xronia-mnhmoniou   Έρευνα:  Ένας στους δύο εφήβους αναφέρει πως θεωρεί ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν είναι καλή - Το 27% των εφήβων αναφέρει ότι λόγω της κρίσης δημιουργήθηκαν καυγάδες και εντάσεις στην οικογένειά τους - Σε οικογένεια με άνεργους γονείς μεγαλώνει το 14,6% των εφήβων στην Ελλάδα - Ένας στους δέκα εφήβους ζει με τον πατέρα του ή τη μητέρα του Σημαντικές αλλαγές, εξαιτίας και της οικονομικής κρίσης, έχουν επέλθει στη δομή και στον τρόπο ζωής της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα Πανελλήνιας έρευνας με θέμα « Οι έφηβοι και η οικογένειά τους» που εκπόνησε το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής (ΕΠΙΨΥ) και δημοσιοποιήθηκε σήμερα. Ένας στους δύο εφήβους αναφέρει πως θεωρεί ότι η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του δεν είναι καλή (ποσοστό 48,2%). Το 2010 το αν

AYTO EINAI TO ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΩΝ ΙΣΛΑΝΔΩΝ. ΣΕ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕΒΕΤΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΗΣ. ΣΕ ΕΜΑΣ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ; Αυτό είναι δημοκρατικό και ευνομούμενο κράτος που σέβεται τους πολίτες του. ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΣΟΒΑΡΩΝ ΚΡΑΤΩΝ ! Οι υποτίθεται ξυλοκόποι του βορά, οι “βάρβαροι“ Ισλανδοί ορίστε τι έκαναν για παραπλήσια κατάσταση της οικονομίας τους, που βρέθηκαν: Οι Ισλανδοί δεν αρκέστηκαν στα δάκρυα και την οργή. Απαίτησαν και  πήραν απαντήσεις.  Για το τι έφταιξε, ποιοι ευθύνονται και τι πρέπει να γίνει για να μην ξανασυμβεί παρόμοια κρίση. Μόλις 15 μήνες μετά το ξέσπασμα της κρίσης,   η εξεταστική επιτροπή που συνέστησε το Κοινοβούλιο από ανεξάρτητους ειδικούς  έβγαλε πόρισμα 2.400 σελίδων,  με το οποίο όχι μόνο καταλόγισε ευθύνες, αλλά και τις προσωποποίησε. Κατονομάζονται ο πρώην πρωθυπουργός Γκέιρ Χάαρντε, τρεις πρώην διοικητές της κεντρικής τράπεζας, υπουργοί,  ενώ ποινικές ευθύνες καταλογίζονται σε στελέχη των τριών ιδιωτικών τραπεζών. Ήδη ο εισαγγ

Ο πατέρας ακούει τον γιο του Δεν σχεδιάζω τη ζωή μου, τη ζω! Αυτό απάντησε ο 19χρονος στον πατέρα του όταν ρωτήθηκε πώς σχεδιάζει τις σπουδές του τα προσεχή χρόνια. Αναυδος ο πατέρας, ελαφρώς ζαλισμένος, αποσύρθηκε για περαιτέρω επεξεργασία της συνταρακτικής ατάκας, εκ του Λωτρεαμόν και του dada καταγόμενη. Η επεξεργασία ξεκίνησε με ανάκληση του ξεχασμένου 19άρη που υπήρξε και ο ίδιος. Υπήρξε; Μα ναι, ασφαλώς, και μάλιστα με θράσος ατάκας εφάμιλλο του νυν 19χρονου, με βαριά περιφρόνηση για τον σχεδιασμό και το πρόγραμμα, με απόλυτη προσήλωση στο χάζι, τη σχόλη, τη σπατάλη, την κραιπάλη, τον έρωτα, τη ζωή εντέλει. Λούφαξε. Τι να διδάξει; Τι να κανοναρχήσει; Ξανασκέφτηκε. Οι σημερινοί πατεράδες των μετεφήβων είκοσι-κάτι υπήρξαν ανάλογοι σε εποχές πολύ πιο εύκολες, σε εποχές αισιοδοξίας και ανοιχτού ορίζοντα: δεκαετία ’70, δεκαετία ’80, μεταπολίτευση, αλλαγή, μεταχρονισμένα Γούντστοκ και Μάηδες, πανκ, μετα-αριστερά, τέτοια. Και προ πάντων ευμάρεια: το σύνδρομο της Κατοχής ξεχάστ

Ελλάς- Γαλλία Συμμαχία! «Η δημογραφική γήρανση καθιστά τη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού αναπόδραστη, αν θέλουμε να σώσουμε τις συντάξεις σε πνεύμα αλληλεγγύης των γενεών ». «Θορυβώδεις μειονότητες μπλοκάρουν τις μεταρρυθμίσεις, κρατούν όμηρο την οικονομία και δυσφημούν τη χώρα στο εξωτερικό». « Οι ταραξίες δεν μπορούν να εμποδίζουν την τεράστια πλειοψηφία να ασκήσει το δικαίωμα στην εργασία ». Ο τόνος ακούγεται οικείος. Αυτή τη φορά, ωστόσο, τα « γαλλικά » εναντίον των απεργών δεν ακούστηκαν από ελληνικά χείλη, αλλά από εκείνα του Νικολά Σαρκοζί και του επί των Εσωτερικών υπουργού του (παγκοσμίως διάσημου και για την εκστρατεία του εναντίον των Ρομά), Μπρις Ορτεφέ. Α, και του υπουργού Εργασίας, Ερίκ Βερτ, ο οποίος, αν και βυθίστηκε μέχρι τον λαιμό στον βούρκο του σκανδάλου Μπετενκούρ, θεωρήθηκε από την κυβέρνησή του ο κατάλληλος άνθρωπος για να αυξήσει τα όρια συνταξιοδότησης και να εκφωνεί κηρύγματα φιλοπονίας. Να, όμως, που ο προσφιλής μύθος κάθε εξουσίας περί σιωπηλής πλειοψηφίας