Συστριγγλισμός, ή οι νέες αξίες του Έθνους.
Συστριγγλισμός, ή οι νέες αξίες του Έθνους.
Αν η χώρα μας αποτελείται από στεριές, αέρηδες και νερά, χαιρετίσματα πως ένα σημαντικό κομμάτι της λείπει από τον λογαριασμό. Δεν ξέρω πόσο ποσοστό κατακρατεί αυτή η απώλεια, αλλά ξέρω πως παρά τον τεμαχισμό, οι πολιτικοί οργανώνουν το μέλλον τους βάσει των προσόδων που περιμένουν από τα ταξίματα ενός Ευρωταμείου. Δηλαδή, από το ελληνικόν, ελληνικότατον τυραμισού, λείπει ευμεγέθες τμήμα, ίσαμε το ένα τρίτο της μάσας.
Αποτέλεσμα: μια εξαιρετικά άδικη κατανομή. Αυτοί που πιάστηκαν απένταροι η στενεμένοι, υποφέρουν, αυτοί που δεν επηρεάστηκαν επειδή υπάρχει η άμεμπτος Δικαιοσύνη, παίρνουν τις αντιμισθίες των κανονικά, κι ας έχει χαθεί το έργο ή η συμβολή τους.
Οι φράσεις που κάνουνε «τζιζ» είναι μετρημένες στα δάχτυλα.
Όπως: να μειωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι, να μειωθούν οι άδειες, οι αποδημίες και οι επιδημίες (άδεια είναι και αυτή) να παγώσουν για τρία χρόνια οι μεγάλες συντάξεις και να έρθουν σε μεσοσταθμικό ποσοστό.
Να χουμήξει το Κράτος σε γιατρούς, νομικούς και άλλους ευμαρείς, καθώς και να αλλάξει τον ανυπόφορο εργολαβικό κώδικα. Η δε υπέρτιμος κυρία, ονόματι Δικαιοσύνη, να λησμονήσει ώσπου να συνέρθουμε εθνικώς, τις ενστάσεις οπουδήποτε και οποτεδήποτε, να καταργηθούν τα υπηρεσιακά συμβούλια υπέρ αποκλειστικώς δικαστικών συμβουλίων.
Και κάθε υπάλληλος, δημόσιος ή ιδιωτικός, που σοφίζεται εύλογη μείωση των δημοσίων εξόδων, να αμείβεται με ένα συμβατικό και λυτρωτικό 1% επί των επιστρεφομένων αξιών στο κράτος ή στο ιδιώτη.
Αλλά η γενική ρύθμιση έχει μια κορωνίδα. Κανένας για τα επόμενα 20 χρόνια να μη ξανακούσει για Πρόεδρο, πλην Δημοκρατίας και Βουλής, για Σύλλογο ή ΜΚΟ ή ξερωγώ. Όλα να μπούνε στην κονσέρβα.
Κανένας εθελοντής δεν πληρώνεται «για να θέλει». Κανένας σύλλογος δεν επιδοτείται και ο επιδοτούμενος πληρώνει από την τσέπη του.
Τα ΜΜΕ μεταδίδουν ειδήσεις και δεν παράγουν ειδήσεις. Χορηγίες, δεν υπάρχουν. Φορολογημένες δωρεές, όσες θέτε. Εφαρμόζεται ο Κανών μη ανάμιξης συγγενών σε ομοιοπαθές δημόσιο αξίωμα.
Φυσικά, γνωρίζω και αγνοώ ηθελημένα το σύστριγγλο που θα ακολουθήσει, ακόμη κι αν γίνει αποδεκτό το ένα στα χίλια απ΄αυτό.
Αυτό το γνωμικό «όλα στη μέση τα αφήνει» νομίζω πως θα χαρακτηρίσει απόλυτα την παρούσα κυβέρνηση. Αποκρύπτει πως κάνει αιματηρές οικονομίες στα απαραίτητα (αυτός ο Φράχτης του Έβρου γιατί άραγε σταμάτησε και τώρα ξαναρχίζει;) ενώ σε κάθε καταγγελία πέφτει μούγκα της θαλάσσης των κωφών δελφινιών.
Επίσης, οι «καθηγητές πανεπιστημίου» είναι σοφοί όταν και εάν έχεις διαθέσιμα συγγράμματα και σε ευλογεί το ήθος και το ύφος τους. Μη ανοίξω το στόμα μου και αποθάνω μετά των αλλοφύλων. Γκέγκε, μοσχοπόντικες;
Ότι πάντως είμαστε αναγκασμένοι να ζητήσουμε τη συνδρομή του πλειοψηφικού ρεύματος που είναι μεν συντηρητικό, αλλά μήτε δεξιό καίγεται να είναι μήτε στρέφει την πρώρα ασυνάρτητα, αρκεί να είδαν οι τυχεροί μια ομιλία του κυρίου Τσίπρα κυριακάτικα στο «Κάραβελ».
Στην αρχή φοβήθηκα μη τον εκθέσω, διότι ο ράθυμος, παραιτημένος τρόπος του με λύπησε. Από την άλλη, αφου ο Βελόπουλος δεν θέλει να αυξηθεί, αφου πουλάει κηραλοιφές και ο Βαρουφάκης μας θύμισε από το 2015 την «θεωρία των παιγνίων» που πρωτοδιαβάσαμε από το Φιλίνη το 1972, ενώ παρομοίως ΚΚΕ και Κέντρο ξέρουμε που στοχεύουν.
Από που να πάρουμε κουράγιο να φράξουμε τον δρόμο στον Μητσοτάκη; Ήδη ο Τσίπρας έδειξε πως η ομιλία του είχε πήξει από την ακεφιά και την σπαρίλα. Πήγε να ανάψει φωτιά με τσακμακόπετρα, ή αν προτιμάτε φυσιολατρικό παράδειγμα, θέλησε να πήξει γιαούρτη, αλλά αυτό χρειάζεται μαγιά, ρέγουλα και σκέπασμα. Αυτός βρήκε μια χαρτοσακούλα ρύζι, ανακάτεψε γάλα σε κουπάκι και έφτιαξε ρυζόγαλο.
Ακεφιά σπαρίλα, για άνθρωπο 46 ετών που κανονικά στίβει την πέτρα. Ίσως πρέπει να σκεφτεί ένα διάλειμμα, αλλά δεν μπλέκομαι στα δικά τους. Το παιχνίδι της κυβέρνησης δεν με πείθει. Για γραβιέρα πήγαινε, έμμενταλ βλέπω.
Πετεφρής
7/9/2020