IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

[...] Εμείς δε χρησιμοποιούσαμε τον όρο "αποκέντρωση". Προτιμούσαμε το "επανατοπικοποίηση". Συνδέαμε τον τόπο εγκατάστασής μας με τον "ου τόπο".  Την ουτοπία που ξέραμε ότι δεν υπήρχε κάπου και που θα έπρεπε να τη δημιουργήσουμε. "Να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας, μέσα στον κόσμο που θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας". Ήταν το σύνθημά μας. Επιστροφή, αλλά όχι προς τα πίσω! Επιστροφή... προς τα μπρος! Ήταν το άλλο σύνθημά μας [...] Για εμάς ένας άλλος κόσμος δεν θα είναι μόνο στο μέλλον εφικτός, είναι ήδη ΥΠΑΡΚΤΟΣ στο παρόν. [...] Είναι ο κόσμος ενός μικρού - προς το παρόν κινήματος «διαφορετικών» πολιτών-προσώπων- που την προηγούμενη 30ετία προσπαθούσαν "δια του παραδείγματος" να αναδείξουν ένα άλλο τρόπο ζωής και να προτείνουν μια διαφορετική κοινωνικοπολιτική πράξη και δράση, πέρα από το κυρίαρχο νεοελληνικό κοινωνικό παράδειγμα και την πολιτική-κομματική στάση.  Σήμερα στα πλαίσια της συνολικής κρίσης και του "ναυαγίου&qu

Μια αλήθεια μόνη Σε μια συζήτηση στην οποία συμμετείχα πρόσφατα σχετικά με τη συνθηματολογία των κομμάτων σε κάποιες προδικτατορικές εκλογές ακούσαμε, ανάμεσα στις άλλες διεκδικήσεις, και αναφορές που έθεταν ως στόχο την ευτυχία και τη χαρά. Μου έκανε εντύπωση πως μερικοί από τους νεαρότερους συνομιλητές ξαφνιάστηκαν από την πολιτική φρασεολογία που διεκδικούσε χαρά, και ειρωνικά την απέρριψαν ως ελαφριά (light) και αφελή. Αυτή η στάση με οδήγησε σε μια σειρά από συνειρμούς σχετικά με τον πολιτικό και κοινωνικό ανταγωνισμό και τη συναισθηματική ασφυξία των ημερών που ζούμε. Με ενθουσιασμό επιστήμονες και opinion leaders υποστηρίζουν πως οι διαχειριστικές αξίες που έχουν κάνει πολλές υπερεθνικές εταιρείες να μοιάζουν επιτυχημένες θα έπρεπε να εφαρμοστούν στον τρόπο διακυβέρνησης των χωρών (όπως η Ελλάδα) προκειμένου να πετύχουν, να ευημερήσουν, να αντιμετωπίσουν κρίσεις, να γλιτώσουν από την οικονομική ύφεση που τις απειλεί. Επικαλούνται μάλιστα το παράδειγμα των παγκόσμιων Μη Κυβερνητι