Αναρτήσεις

Εμφάνιση αναρτήσεων με την ετικέτα Αισθητική

Το φάντασμα του Le Corbusier. Από την ουτοπία των πρωτοποριών στο αστικό χάος του σήμερα.

Εικόνα
  Το φάντασμα του Le Corbusier. Από την ουτοπία των πρωτοποριών στο αστικό χάος του σήμερα. Δεν υπάρχει ίσως κανένα άλλο στοιχείο της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας, που να θέτει περισσότερο σε κρίση το περίφημο ευρωπαϊκό αφήγημα από το πολεοδομικό χάος και την οικιστική ασχήμια των πόλεών μας. Όχι γιατί είναι το πιο σοβαρό από όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας, ιδίως σε αυτή την ταραγμένη και ασταθή περίοδο, αλλά γιατί είναι το πιο επίμονα ενοχλητικό, αυτό που βρίσκουμε μπροστά μας σε κάθε μας κίνηση, που μας δηλητηριάζει αισθητικά και ψυχικά, όσο κι αν το έχουμε συνηθίσει ή υποκρινόμαστε, κάποιοι, ότι έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του. Αρκεί να αναλογιστούμε το αισθητικό σοκ που βιώνει ένας Έλληνας την πρώτη φορά που επισκέπτεται μια ευρωπαϊκή πόλη ή το αντίστοιχο που βιώνει ένας πολίτης ευρωπαϊκής χώρας, όταν αντικρύζει για πρώτη φορά ελληνική πόλη – ιδίως αν αυτή είναι η πρωτεύουσα. Ο πρώτος, φθάνοντας επιτέλους στα ιερά χώματα του ορθολογισμού και της τεχνικής προ

Η ανάγκη μας για ομορφιά.

Εικόνα
  Η ανάγκη μας για ομορφιά. HOMO NARRANS (ΙΙΙ): Η βιολογική προέλευση της καλαισθησίας ⫸ Ποιες είναι οι γνωσιολογικές καινοτομίες αλλά και τα όρια της «Εξελικτικής Αισθητικής» του νέου επιστημονικού πεδίου έρευνας που, τα τελευταία τριάντα χρόνια, επιχειρεί να διαφωτίσει μέσω της δαρβινικής εξελικτικής την καθολική, διαχρονική παρουσία και άρα την έμφυτη προδιάθεση των ανθρώπων για ομορφιά; Αν είναι όντως «έμφυτη» η αισθητική μας ανάγκη για ομορφιά, σε ποιες βιολογικές δομές εδράζεται και πώς εξελίχθηκε κατά τη μακρά ιστορία του είδους μας; ● Οι μέχρι σήμερα έρευνες επιβεβαιώνουν ότι το κοινό αίσθημα του ωραίου, δηλαδή η ταυτόχρονα βιολογική και προσωπική ανάγκη των ανθρώπων για ομορφιά και καλαισθησία, είναι το προϊόν της συνεξέλιξης της βιολογικής και ταυτοχρόνως της πολιτισμικής ιστορίας του ανθρώπινου είδους. Η πολύχρονη διαμάχη μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν τον «έμφυτο» προσαρμοστικό χαρακτήρα και όσων υποστηρίζουν τον «επίκτητο» μη προσαρμοστικό τόσο των καλλιτεχνικών μας ικανοτή

Η έκλειψη του δημοσίου χώρου και η έλλειψη αισθητικής αγωγής.

Εικόνα
Το άγαλμα της Μαρίας Κάλλας στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου ( Eurokinissi) Η έκλειψη του δημοσίου χώρου και η έλλειψη αισθητικής αγωγής. Πώς  αντιμετωπίζεται  η  γλυπτική  σήμερα  στη χώρα που υποτίθεται πως την εγέννησε; Με ποια παιδεία, ποια πολιτική, ποιον προγραμματισμό ;   Η υπόθεση του πρόσφατου μνημείου για την Μαρία Κάλλας θίγει, νομίζω, μία σειρά ευρύτερων ζητημάτων. Ας πούμε το μέγα θέμα του δημοσίου χώρου και το πως και το ποιοι τον διαχειρίζονται. Επίσης το τεράστιο ζήτημα της δημόσιας γλυπτικής και των αισθητικών παραμέτρων που πρέπει να την διαμορφώνουν. Και βέβαια τον ρόλο και την παρουσία ενός ”κράτους του ωραίου” το οποίο οφείλει να λειτουργεί ρυθμιστικά και είναι εν τέλει ο θεσμικός υπεύθυνος για όλα τα παραπάνω. Ο καταλύτης που συνοψίζει με τις πολιτικές του το επίπεδο πολιτισμού και την αισθητική του τόπου. Με βάση την ιστορία, την παράδοση και την τέχνη του ευρύτερα. Στην περίπτωσή μας λοιπόν έχουμε ένα ”απόψε αυτοσχ

Γιατί ο Παρθενώνας είναι αντισεισμικός;

Εικόνα
 Γιατί ο Παρθενώνας  είναι αντισεισμικός; Κοιτάξτε τον Παρθενώνα, λένε κάποιοι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στέκεται ανέγγιχτος από τους σεισμούς, αν και δεν έχει θεμέλια! Δεν χρειάζεται να είσαι μηχανικός για να κατανοήσεις πως ένα κτίριο σαν τα φτιαγμένα με τουβλάκια Lego, δηλαδή χωρίς θεμελίωση, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει σεισμό, και στην περίπτωσή μας σεισμούς. Θα σωριαστεί κάτω. Ο Παρθενώνας βεβαίως και έχει θεμελίωση, η οποία μάλιστα σε κάποιο σημείο πηγαίνει σε βάθος 11μ και φυσικά έχει και βάση, επάνω στην οποία ορθώθηκε η ανωδομή. Δεν είναι λιγότερο μοναδικό ή κορυφαίο μνημείο επειδή έχει θεμέλια, και ο Ικτίνος με τον Καλλικράτη δεν γίνονται λιγότερο μεγαλοφυείς. Δεν παύουν δηλαδή να υπάρχουν τα κορυφαία επιτεύγματα που τον καθιστούν πρότυπο. Σε πολλά γραπτά του ο Μανόλης Κορρές , καθηγητής αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ και σήμερα πρόεδρος της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως, ο άνθρωπος που ανάλωσε δεκαετίες στην αναστήλωση του Παρθενώνα, αναφέ

Το νευροβιολογικό ρίζωμα της μουσικής.

Εικόνα
Πώς καταφέρνει η μουσική τέχνη να επηρεάζει τον εγκέφαλό μας, και μέσω αυτού την ψυχική μας διάθεση; Από πού προέρχεται η «μαγική» δύναμη της μουσικής να μας αναστατώνει βαθύτατα και να μας προκαλεί τις πιο έντονες συγκινήσεις και τα πιο αντιφατικά συναισθήματα χαράς-λύπης, αισιοδοξίας-θλίψης;  Μάταια θα αναζητούσε κανείς απλές και προφανείς απαντήσεις σε αυτά τα δυσαπάντητα ερωτήματα, που βασανίζουν την ανθρώπινη σκέψη σχεδόν από τη γέννησή της. Αφορμή για το σημερινό άρθρο είναι η μετάφραση στα ελληνικά του βιβλίου «Η μουσική ως βιολογία» , που υπογράφει ο Ντέιλ Πέρβις , ένας από τους κορυφαίους ερευνητές των βιολογικών προϋποθέσεων και της νευροαισθητικής της μουσικής.  Πρόκειται για ένα πολύ αξιόλογο βιβλίο στο οποίο τεκμηριώνονται επιστημονικά και με πλήθος εμπειρικών δεδομένων όχι μόνο η κοινή βιολογική λειτουργία και άρα η κοινή εξελικτική προέλευση κάθε μουσικής έκφρασης του ανθρώπινου είδους, αλλά και ο πανανθρώπινος επικοινωνιακά χαρακτήρας της γλώσσας της μουσική

Η αρχιτεκτονική μιας στεγνής εποχής.

Εικόνα
Σκίτσο του Τάση Παπαϊωάννου Δεκαετίες τώρα, δημιουργούμε ένα αλλοπρόσαλλο περιβάλλον, που μοιάζει με κακόγουστο σκηνικό χολιγουντιανής σαπουνόπερας. Χτίζουμε, δυστυχώς, μια αρχιτεκτονική του περιττού και όχι του αναγκαίου  και του ουσιαστικού.                                      '' Thoughts of a dry brain in a dry season ''                                 Τ.S. ELIOT Τι να συμβαίνει άραγε σήμερα με την αρχιτεκτονική στον τόπο μας (και όχι μόνο); Τι φταίει και χτίζουμε έτσι άναρχα, αστόχαστα, χωρίς μέτρο; Η σύγχρονη αρχιτεκτονική μας δεν έχει ταυτότητα, όπως φοβάμαι δεν έχουμε ταυτότητα κι εμείς. Χτίζουμε μιμούμενοι τις περισσότερες φορές κάτι άλλο απ’ αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε και στο οποίο θέλουμε διακαώς να μοιάσουμε. Πλασματικές ανάγκες και εφήμερες μόδες μας καθοδηγούν, εικόνες ανούσιες, έτοιμες και προκατασκευασμένες, που τις ενστερνιζόμαστε δίχως πραγματικά να μας εκφράζουν, κάνοντάς τες σταδιακά κανόνα και πρότυπο. Γινόμαστε έτσι θύματα τ