IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

  Ο καταστροφικός, δουλοπρεπής εξευμενισμός  των Τούρκων. Η Τουρκία εισβάλλει, σκοτώνει, βιάζει, βασανίζει, κλέβει, κατακτά εδάφη, εποικίζει και συνεχώς προκαλεί Άντης Λοΐζου Όταν μια χώρα εισβάλλει, σκοτώνει, βιάζει, βασανίζει, κλέβει, κατακτά εδάφη, εποικίζει και συνεχώς προκαλεί με τρόπον επεκτατικό, καταπατώντας τον Xάρτη του ΟΗΕ, τα ψηφίσματα και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις αρχές και αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ), το θύμα της έχει ηθική και ιερή υποχρέωση να ανθίσταται, προκειμένου να διεκδικήσει τα δίκαιά του και να αγωνίζεται για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων εδαφών του. Από το 1975, ένα έτος μετά τη βάρβαρη τουρκική εισβολή και όλο και με πιο αυξητικούς ρυθμούς, η Κυπριακή Δημοκρατία (ΚΔ) υποχωρεί έναντι των βάρβαρων Τούρκων και υποβαθμίζει τις ενέργειές της σε πολλά επίπεδα, κυριότερα των οποίων είναι τα ακόλουθα: Δεν διεκδικεί την αποκατάσταση του ακεραίου της ΚΔ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δεν προβάλλ...

Αναρτώ και προσυπογράφω το παρακάτω άρθρο του Δικηγόρου, Δημοκράτη και φίλου Νίκου Καραβέλου, για το κατέβασμα της τουρκικής σημαίας στην Κύπρο από έναν 16χρονο. Το ΑΚΕΛ έχει μακρά ιστορία εναντίωσης στον αγώνα των Κυπρίων για ανεξαρτησία, επί αγγλοκρατίας, και μετά την εισβολή του Αττίλα. 'Οταν ο διεθνισμός λειτουργεί σαν υπηρέτης των εχθρών της πατρίδας. ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΑΚΕΛ ΜΕΓΑ ΕΓΚΩΜΙΟΝ του Νίκου Καραβέλου, Δικηγόρου. Έρευνα ζήτησε από τα Τελεβίζια ένας κάποιος βουλευτής του ΑΚΕΛ σε βάρος του 16χρονου μαθητή που κατέβασε την τουρκική (τουρκική είναι) "σημαία" στα κατεχόμενα... Με το δίκιο του ο ερίφης, ο Κυπραιός τιτάν της γεωπολιτικής! (αδιάφορο παντελώς το όνομά του). Τι θαρρούσε το θρασίμι, πως είχε το δικαίωμα να αρνηθεί τη σημαία ενός κράτους ντε φάκτο αποδεκτού από τους γίγαντες του ρεαλισμού, Κυπραίους και Ελλαδίτες; Τι πίστευε το άλογο πλάσμα, πως εδικαιούτο να κινηθεί ερήμην των ρεαλιστών της κοιμωμένης υπευθυνότητος; ...

H Κερύνεια. Φωτογραφια ΚΥΠΕ.  Ποιος αγαπά σήμερα τους κύκνους; Οι κύκνοι τραγουδούν θλιμμένα όταν χάνουν τη λευκότητά τους, εμείς τραγουδούμε όταν φθείρουμε τη ζωή μας   Μια είδηση-ποίημα. Αντιγράφω… «Στο Πο, στη Γαλλία, υπάρχει ένας πανέμορφος δημόσιος κήπος. Στη μέση του κήπου απλώνεται πεντακάθαρη και καταγάλανη μια φυσική λιμνούλα. Εκεί ζούσε ένας μεγαλοπρεπής κύκνος. Έλαμπε από την πολλή ασπράδα. Τώρα τελευταία, ασφαλτοστρώθηκαν μερικά δρομάκια αυτού του πάρκου. Αυτό ήταν! Ανύποπτος ο κύκνος βγήκε από τη λιμνούλα και περπάτησε στην ακόμη νωπή πίσσα. Γλίστρησε. Έπεσε καταγής και λερώθηκε φρικτά. Τα κάτασπρα φτερά του έγιναν αγνώριστα. Κατάμαυρα. Στην αρχή ο κύκνος νόμισε ότι το κακό μπορεί να διορθωθεί. Προσπάθησε να καθαριστεί, αλλά οι κηλίδες της πίσσας δεν έβγαιναν με τίποτα. Προσπάθησε και ξαναπροσπάθησε. Μάταια. Ήταν αδύνατο… Μανιασμένος τότε ο κύκνος, με συνεχή και άγρια ραμφίσματα, ξερίζωσε τα λερωμένα φτερά του, ενώ το αίμα του έτρεχε βρ...