IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

From left, Mariano Rajoy, Pedro Sánchez, Albert Rivera and Pablo Iglesias, pose prior to a televised debate in Madrid on June 13, 2016 | Javier Soriano/AFP via Getty images    Τι σηματοδοτεί η νίκη Rajoy και η ήττα του Podemos     Τη χαμένη τιμή του το επάγγελμα των δημοσκόπων δεν κατάφερε να τη βρει ούτε στην Ισπανία. Οι δημοσκοπήσεις εξόδου για την εκλογική αναμέτρηση της Κυριακής, τη δεύτερη μέσα σε έξι μήνες, προέλεγαν ότι η χώρα της Ιβηρικής έμπαινε στον αστερισμό του sorpasso, ήτοι της προώθησης στην δεύτερη θέση του αριστερού κινήματος Podemos (συνασπισμένου πλέον με την Ενωμένη Αριστερά σε ευρύτερο σχηματισμό υπό τον τίτλο Unidos Podemos), με αντίστοιχη υποβάθμιση στην τρίτη θέση του άλλοτε κραταιού Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSOE), ενώ το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα (PP) του απερχόμενου πρωθυπουργού Mariano Rajoy φερόταν να μένει στάσιμο στην καλύτερη των περιπτώσεων, έστω και διατηρώντας την πρωτιά. Αντ' αυτού, το PP ενισχύθηκε, το PSOE κρατήθηκε στη δεύτερη θέση

«Δεν είμαστε αντι-ευρωπαϊστές, αλλά δεν συμφωνούμε με την πορεία που έχει πάρει η Ευρώπη. Δεν θέλουμε η Ισπανία να γίνει γερμανική αποικία, ούτε θέλω να βλέπω τους νέους να σερβίρουν μπίρες και τάπας στους πλούσιους της Βόρειας Ευρώπης». Νέα σχήματα και νέες ελπίδες ανέδειξε η τελευταία εκλογική αναμέτρηση H Ισπανία της οικονομικής κρίσης δεν θα μπορούσε να γλιτώσει τις αναταράξεις που προκάλεσαν οι Ευρωεκλογές στην ΕΕ. Τα αποτελέσματα ήταν απογοητευτικά για τα δύο μεγάλα κόμματα που παραδοσιακά κέρδιζαν περίπου το 80% των ψήφων και τώρα έμειναν στα μισά. Το κυβερνών κόμμα του  Μαριάνο Ραχόι  κατάφερε να έρθει πρώτο με 26%, πολύ χαμηλό ποσοστό, αλλά τηρουμένων των αναλογιών, άντεξε. Η χώρα βρίσκεται σε παρατεταμένη οικονομική κρίση, η ανεργία ξεπερνά το 26% και το κόμμα του βρίσκεται διαρκώς στο προσκήνιο για σκάνδαλα διαφθοράς. Στο στρατόπεδο των Σοσιαλιστών του PSOE που κυβέρνησε την Ισπανία από το 1982 μέχρι το 1996 ( Φελίπε Γκονθάλεθ ) και από το 2004-2011 (

Η Ολλανδία, μια οικονομία στο χείλος του γκρεμού, γράφει το Der Spiegel, το Λουξεμβούργο, η Σλοβενία και η Μάλτα στο στόχαστρο με υπαιτιότητα του επικεφαλής του Eurogroup Ντάιζελμπλουμ, η Ιταλία στο επίκεντρο ως ακυβέρνητη πολιτεία αλλά και η Γαλλία ως απροσάρμοστη. Δίχως αμφιβολία η αρχική ομάδα των «αμαρτωλών» της Ευρωζώνης -Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία- δεν νιώθει, τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο, μοναξιά. Η διεύρυνση της ομάδας των προβληματικών συμβαδίζει με μια εκκωφαντική σιγή ασυρμάτου για τις εξελίξεις στην Ισπανία, με όλα τα στατιστικά δεδομένα να δείχνουν δραματικό αδιέξοδο και τη Μαδρίτη να αποτελεί εξαίρεση, καθώς το τραπεζικό της σύστημα στηρίχθηκε με 100 δισ. από την Ευρωζώνη, χωρίς η ενίσχυση αυτή να καταγράφεται στο δημόσιο χρέος, με την μέχρι στιγμής απορρόφηση να αγγίζει τα 40 δισ. Η Μαδρίτη στηρίζεται από το Βερολίνο ώστε να συγκρατείται λίγο πριν από το χείλος του γκρεμού και σε αντάλλαγμα ο Ραχόι δεν ζητά συνολική διάσωση, που θα είχε απαγορευτι