Ο Τύπος ως συμπαραγωγός της Ιστορίας
Αυτονόητο είναι πως ο Τύπος αποτελεί μαρτυρία της εποχής εντός της οποίας λειτουργεί. Την καταγράφει και παραδίδει στους μελλοντικούς αναγνώστες μια σύνοψή της, όχι την ολότητά της. Αλλά πρέπει να θεωρείται επίσης αυτονόητο πως η μαρτυρία αυτή δεν είναι ουδέτερη και αδιάβλητη. Η αθωότητα του αρχειακού υλικού δεν είναι δεδομένη. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τη σχολιογραφία και την αρθρογραφία, αλλά και την ειδησεογραφία. Αλλωστε οι ειδήσεις μεταδίδονται όλο και συχνότερα σχολιασμένες, τα δε ρεπορτάζ είναι τόσο πειραγμένα ώστε να προβαίνουν στη γνωστή λήψη του ζητουμένου, αλλά δίχως να διακυβεύεται η αληθοφάνειά τους. Παράδειγμα τα «ρεπορτάζ της λαϊκής»: κατά το κανάλι (ή την πολιτική φάση κάθε καναλιού), ακούμε «αυτόπτες μάρτυρες» σχεδόν αποκλειστικά αρνητικούς (για την όποια κυβέρνηση) ή σχεδόν αποκλειστικά θετικούς. Ο Τύπος δεν είναι απλώς αντιγραφέας κάποιας έτσι κι αλλιώς δυσπρόσιτης «πραγματικότητας»: Εμπλέκεται πρωταγωνιστικά σε πολιτικές διαμάχες, υποστηρίζει καθεστώτα ή στ