IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

Σκίτσο του ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ    Αδιέξοδη καταστροφολογία 'Εντονα σημάδια πανικού εμφανίζει η κυβέρνηση, ενώ συνεχίζει την απέλπιδα προσπάθεια να αποδομήσει τις εξαγγελίες του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ. Χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα, καταφεύγει στη δημιουργία κλίματος κινδυνολογίας. Διά στόματος του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, που έκανε λόγο για κίνδυνο διαρροής καταθέσεων από τις ελληνικές τράπεζες, στήνεται ένα νέο σκηνικό πόλωσης. Επί της ουσίας, καταφεύγουν στην ατζέντα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων του 2012, όταν και είχε σημειωθεί η μεγάλη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό.  Είναι εμφανής η αγωνία της κυβέρνησης να ανακόψει το δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία. Αλλά το κλίμα καταστροφολογίας, που σκοπίμως δημιουργεί, κάνει πρώτα απ' όλα κακό στην ίδια τη χώρα: Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί να επενδύσει όταν ακούει τον πρωθυπουργό, απευθυνόμενο στους βουλευτές, να περιγράφει ένα νέο κίνδυνο κατάρρευσης; Η παραπαίουσα κυβέρνηση, ακολουθώντας αυτή την επικοινωνιακή τακτική

   Αποτελεί τροχοπέδη για την οικονομία διατυπώνει σε έκθεση του το δίκτυο Την άποψη ότι η Ελλάδα χρειάζεται «βαθιά» διαγραφή χρέους και ότι η επιμήκυνση των ωριμάνσεων των ελληνικών ομολόγων που κατέχει ο επίσημος τομέας με την ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων δεν αποτελούν βιώσιμη λύση διατυπώνουν σε κοινή τους έκθεση το διεθνές οικονομικό δίκτυο Research on Money and Finance (RMF) του Λονδίνου και το Δίκτυο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών της Θεσσαλονίκης.   Η έκθεση που υπογράφεται από τον Κ αθηγητή του Πανεπιστημίου του Λονδίνου κ. Κώστα Λαπαβίτσα και τον οικονομολόγο κ. Ντανιέλ Μουνεβά ρ αναφέρει πως το χρέος είναι τροχοπέδη για την ελληνική οικονομία όχι μόνο γιατί τα ποσά που απαιτούνται για την εξυπηρέτησή του είναι πολύ μεγάλα, αλλά και γιατί η ανάγκη της εξυπηρέτησης επιβάλλει σκληρές πολιτικές λιτότητας μέσω της επιδίωξης πρωτογενών πλεονασμάτων. Ως εκ τούτου το RFM υποστηρίζει πως το χρέος δεν επιτρέπει την υιοθέτηση επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής

Πολεμικός πυρετός εμφανίστηκε στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, καθώς έρχονται οι εχθροί -και σωτήρες- της τρόικας. Κόκκινες γραμμές αναγγέλλονται, αλλά δεν ξέρουμε πού θα χαραχτούν. Πώς να ξέρουμε, αφού δεν υπάρχει στρατηγική εξόδου από την κρίση εκτός από αυτήν της τρόικας; Η Ελλάδα δεν έχει δική της. Στην ουσία η κυβέρνηση κάνει τακτικούς ελιγμούς, επειδή στα ταμεία υπάρχουν χρήματα που της δίνουν ένα περιθώριο μηνών. Ελπίζει να πετύχει κάποια ελάφρυνση της δημοσιονομικής λιτότητας, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι θα υπαναχωρήσει σε ήδη συμφωνημένα μέτρα, όπως για το Ασφαλιστικό. Νομίζει ότι έτσι προετοιμάζει το έδαφος για την πολυπόθητη λύση στο χρέος, αλλά και για άλλη δημοσιονομική πορεία, που ίσως έχουν την καλοσύνη να μας παραχωρήσουν οι δανειστές μετά τις ευρωεκλογές, μιας και οι γερμανικές εκλογές αποδείχτηκαν απατηλό ορόσημο. Πέφτει έξω, γιατί το πρόβλημα της Ελλάδας δεν λύνεται με τακτικισμούς. Απαιτεί διαφορετική στρατηγική. Το ιστορικό σφάλμα της μνημονιακής πλευράς ήταν

Σκίτσο του ΣΤΑΘΗ Η μεγάλη επιτυχία του κ. Στουρνάρα είναι η δημιουργία σχετικής δημοσιονομικής σταθερότητας. Παρ' όλ' αυτά, επειδή φαίνεται να περνάει Συμπληγάδες ως υπουργός, μερικές παρατηρήσεις ίσως του φανούν χρήσιμες. Το πρωτογενές δημοσιονομικό πλεόνασμα φέτος θα είναι μικρό, όταν συνυπολογίσουμε και τις πλήρεις δαπάνες για την Υγεία και τις μεταβιβάσεις από τις ξένες κεντρικές τράπεζες. Παραμένει όμως πλεόνασμα, και η μεταστροφή από το έλλειμμα του 2010 είναι γιγαντιαία. Προσφέρει λοιπόν ένα διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο η κυβέρνηση και ο κ. Στουρνάρας έχουν υποχρέωση να αξιοποιήσουν. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα. Πρώτον , όχι μόνο δεν πρέπει να επιβληθούν άλλα μέτρα, αλλά θα πρέπει να υπάρξει ελάφρυνση της σημερινής περιοριστικής πολιτικής . Γνωρίζει ο κ. Στουρνάρας ότι το πλεόνασμα είναι εξαιρετικά ασταθές, έστω κι αν δεχτούμε ότι δεν έχει υπάρξει «δημιουργική λογιστική» στην καταγραφή των δημόσιων δαπανών και εσόδων. Το πλεόνασμα προήλθε από τη συντρι

Μας ταιριάζει το μοντέλο Αργεντινής; Διδάγματα από τη Λατινική Αμερική Η υιοθέτηση ενός ισχυρού νομίσματος από μια χώρα, όπως έγινε με την εισαγωγή του ευρώ στην Ελλάδα, δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε ιδιαίτερα ασυνήθιστο εγχείρημα. Χαρακτηριστική είναι άλλωστε η σταδιακή διεύρυνση της Ευρωζώνης από 11 χώρες-μέλη αρχικά σε 17 σήμερα, και η υιοθέτηση του δολαρίου ΗΠΑ ως εθνικό νόμισμα από τον Παναμά, το Ελ Σαλβαδόρ και τον Ισημερινό. Η εισαγωγή ενός αδύναμου νομίσματος σε περίοδο κρίσης είναι όμως εντελώς άλλο ζήτημα. Το κοντινότερο ιστορικό παράδειγμα είναι αυτό της Αργεντινής το 2002, όταν η χώρα εγκατέλειψε τη σταθερή ισοτιμία με το δολάριο και υποτίμησε το νόμισμά της κατά 300%. Τόσο η αριστερά, όσο και η αντιμνημονιακή δεξιά, προβάλλουν (σε πλήρη ομοφωνία) όλο και πιο επίμονα το συγκεκριμένο παράδειγμα ως λύση του ελληνικού προβλήματος. Είναι όμως λύση; Ή μήπως συνταγή καταστροφής;  Η «Κ» παρουσιάζει σήμερα τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών. (1)