IVOS 2: ΚΕΙΜΕΝΑ,ΕΙΚΟΝΕΣ

 Tελειώνει η δυτική παρένθεση – Ο πλούτος επιστρέφει στην Ασία. Το μόνο εργαλείο που έχουμε για να ταξινομήσουμε και να κατανοήσουμε τα όσα σήμερα συμβαίνουν είναι το “μακριά”, η ιστορία. Στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας –στο τμήμα της που μας είναι σχετικά γνωστό, περίπου 5.000 χρόνια– ο πλούτος και γεωγραφική κατανομή του επικεντρωνόταν σταθερά στην Ασία. Αυτό ήταν η ιστορική κανονικότητα. Οι τρεις προηγούμενοι αιώνες ήταν η Δυτική παρένθεση.  Στα χρόνια της ρωμαϊκής ακμής οι μεγάλοι πολιτισμοί της Ασίας (Κίνα, Ινδία, Ιαπωνία κλπ.) αντιπροσώπευαν περισσότερο από το 60% της παγκόσμιας οικονομίας, αφήνοντας ένα 10% για τον Ρωμαϊκό Κόσμο, την πλούσια Μεσόγειο. Δεκαπέντε περίπου αιώνες αργότερα, στα 1500 μ.Χ., στην πρώτη αφύπνιση αυτού που αργότερα θα γινόταν ο καπιταλισμός, η Ασία συγκέντρωνε πάνω από 55% του παγκόσμιου πλούτου έναντι λιγότερο του 10% του υπό διαμόρφωση Δυτικού Κόσμου. Αυτή η διαχρονική σταθερά στην γεωγραφική κατανομή του πλούτου διαταράχτηκε δυνα

Το ιδιόμορφο "τρίγωνο" ΗΠΑ-Κίνας-ΕΕ. Αυτό που αποζητούν οι ΗΠΑ είναι η ηγεμονία, αυτό που αποζητά η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η επιβίωση - και δεν πρόκειται να την εξασφαλίσει δίχως την Κίνα. Τάδε έφη Sun Keqin, ερευνητής του Κινεζικού Ινστιτούτου Σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων, όπως τον παραθέτουν οι Global Times, αγγλόφωνο ημιεπίσημο όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας. Η εκτίμηση αυτή, ενδεικτική τόσο μιας αφ' υψηλού θεώρησης της Ευρώπης, όσο και της πεποίθησης ότι τα ευρωπαϊκά συμφέροντα αποκλίνουν θεμελιωδώς από τα αμερικανικά, διατυπώθηκε με αφορμή την συνάντηση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ, την Πέμπτη, στο Πεκίνο με τον Κινέζο ηγέτη Σι Τζινπινγκ. Σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία, ο Μισέλ έδωσε με την επίσκεψή του το σήμα ότι εκπροσωπεί τις ορθολογικές φωνές, αυτές δηλαδή που αρνούνται να ακολουθήσουν τις ΗΠΑ, αντιμετωπίζοντας την Κίνα κυρίως υπό μία πολιτικο-ιδεολογική οπτική, ενώ μάλιστα η τελευταία ουδέποτε αποτέλεσε απειλή για τους Ευρωπαίους, συμπλ

  Ξέρουμε  ότι η Δύση έχει κάνει μέσα στον τελευταίο - τον προηγούμενο - αιώνα δυο απόπειρες αυτοκτονίας με δυο παγκόσμιους πολέμους. Τίποτα δεν αποκλείει σήμερα μια μοιραία τρίτη. Όχι υποχρεωτικά με έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά και με δόσεις αργού θανάτου. Σαν κι αυτόν που έφερε έξω από την πόρτα της η πανδημία. Ή σαν τους άλλους που μπορεί να της επιφέρουν η αποβιομηχάνισή της, η γενικευόμενη πολυπολιτισμικότητά της, η επιτεινόμενη κρίση της ταυτότητάς της, η κατακυρίευσή της από την διαχεόμενη (καχ)υποψία των λαών της, οι αυτοκαταστροφικοί ανταγωνισμοί των κρατών της, οι αγεφύρωτες εσωτερικές αντιθέσεις των κοινωνιών της, οι αυξανόμενες ανισότητες της, οι αλληλοσυγκρουόμενοι εθνικισμοί της. Πλησιάζει το τέλος της Δύσης; Κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ότι ο Όσβαλντ Σπένγκλερ είχε άδικο. Καμιά διαβεβαίωση δεν μπορεί να δοθεί ότι η Δύση δεν βρίσκεται σε παρακμή, όπως το είχε διαπιστώσει ο μεγάλος Γερμανός στοχαστής εδώ και έναν αιώνα. Τίποτα δεν εγγυάται ότι θα διαψευστεί η π

 © James Ferguson -    C ontaining China is not a feasible option. Unlike with the Soviet Union, the US and its allies have to co-operate and compete with its rising power.   Γιατί η Δύση δεν μπορεί να βάλει σε καλούπι την Κίνα. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στην περίπτωση της Σοβιετικής Ένωσης, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους πρέπει να συνεργαστούν και να ανταγωνιστούν ταυτόχρονα με αυτή την ανερχόμενη δύναμη.     Πώς θα πρέπει να αντιδράσουν οι ΗΠΑ στην άνοδο της Κίνας; Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα που έχει να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ. Πολλοί Αμερικανοί υποστηρίζουν πως μια μορφή περιορισμού είναι εφικτή. Πράγματι, αυτό είναι ένα από τα λίγα σημεία πάνω στα οποία τείνουν να συμφωνούν η κυβέρνηση του Joe Biden με τους προκατόχους της. Μπορεί κανείς επίσης να δει το πολιτικό πλεονέκτημα: οι κοινοί εχθροί μπορεί να ενώσουν μια διχασμένη χώρα. Αλλά είναι πράγματι μια εφικτή πολιτική; Πιστεύω πως η απάντηση είναι «όχι». Μια τέτοια άποψη, ουσιαστικά μηδενικού αποτελέσμα

Ο χάρτινος ευρωπαϊκός στρατός.   Δεδομένου ότι η «Ευρώπη της Άμυνας» περιορίζεται σε ένα παζλ συμμαχιών και συμφωνιών μεταβλητής γεωμετρίας, θα καταστεί άραγε δυνατόν να οριστεί ως κάτι διαφορετικό από έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή που ευνοεί τις απλές δηλώσεις προθέσεων και τα συμφέροντα της βιομηχανίας; Στο Στρασβούργο, στις 18 Απριλίου 2019, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε τη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Ταμείου Άμυνας . Με προϋπολογισμό 13 δισ. ευρώ, θα χρηματοδοτήσει βιομηχανικά προγράμματα που ενδιαφέρουν αρκετές χώρες. Ποιο όμως θα είναι το στρατηγικό όραμα που θα υπηρετεί αυτό το ταμείο; Εδώ και τριάντα χρόνια, η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτοσχεδιάζει με τα στρατιωτικά και τα τεχνικά εργαλεία, χωρίς όμως και να κατορθώνει να εκπονήσει μια πραγματική πολιτική ασφάλειας.   «Δεν θα προστατεύσουμε τους Ευρωπαίους εάν δεν αποφασίσουμε να αποκτήσουμε έναν πραγματικό ευρωπαϊκό στρατό», δήλωνε ο Εμανουέλ Μακρόν στις 6 Δεκεμβρίου 2018 στον ραδιοσταθμό Europe 1. «Απέναντι στη Ρ